จันทร์เจ้าทั้งตกใจและไม่เข้าใจ หญิงสาวทำหน้างุนงงมองซ้ายขวาไปมา
บรื้น ๆ ๆ รถคันด้านหลังก็บีบแตรเร่ง
“ขึ้นรถจันทร์เจ้า !” คนขับรถตะโกนชื่อของเธอถูกต้อง ไม่ผิดแน่เขาคือคุณภูวินจริง ๆ รีบตรงไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง แบบคนไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น
“กว่าจะขึ้นมาได้แม่คุณ คันหลังด่าเปิงไปแล้วมั้งนี่” เขาบ่นอย่างหัวเสียระหว่างรถเคลื่อนตัวไปด้านหน้า
“ขอโทษค่ะ” จันทร์เจ้าเอ่ยเบา ๆ ก้มลงมองชุดที่เปียกฝนอย่างไม่สบายใจ เพราะกลัวทำเบาะรถราคาแสนแพงของเขาสกปรก
“คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกเอ็มวีหรือยังไง ถึงได้ไปยืนตากฝนแบบนั้น นี่กรุงเทพฯ นะแม่คุณ น้ำฝนมีแต่เชื้อโรคทั้งนั้น แล้วนี่เป็นอะไรนั่งขยุกขยิกอยู่นั่นแหละ คาดสักทีสิเข็มขัดน่ะ ร้องเตือนหนวกหูไปหมดแล้วนี่” คนขับนึกรำคาญที่อีกคนเอาแต่ขยับเข้าออก จนหลังไม่แนบกับเบาะนั่งสักที
“เอ่อ คือว่าชุดหนูเปียกแบบนี้ กลัวทำรถของคุณเลอะไปด้วย ถ้ายังไงจอดให้หนูลงตรงหน
