“คุณ!!!” พอนิดาเปิดประตูห้องน้ำออกมา สิ่งแรกที่เธอเห็นเล่นเอาเท้าน้อยต้องชะงักอยู่กับที่ ไม่แม้แต่จะกล้าขยับเขยื้อนเดินไปไหนต่อได้ เมื่อสิ่งที่เธอเห็นกำลังนอนกระดิกเท้ายิ้มกริ่มอย่างสบายอุราอยู่บนเตียงนอนของเธอ
“ว่ายังไงครับที่รัก...” น่านพยัคฆ์ที่กำลังนอนกระดิกเท้ารออยู่เอ่ยทักสบายๆ
“คุณเข้ามาได้ยังไง?คะ...” เสียงห้วนเอ่ยถามด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เมื่อนิดาเหลียวใบหน้าไปมองยังบานประตู แต่ยังปรากฏว่าเก้าอี้ตัวโตที่เธอลากไปกั้นมันไว้ทั้งสองตัวนั้น มันยังคงอยู่ ณ จุดๆเดิม ไม่มีตัวไหนขยับที่เปลี่ยนทิศทาง แล้วเขาจะเข้ามาได้ยังไง สองคิ้วโก่งยิ่งกว่าคันศรกดต่ำลงมองคนตัวใหญ่ด้วยอาการงุนงง...
“ฉันถามว่าคุณเข้ามาได้ยังไง...” เสียงเล็กกดต่ำลึกถามย้ำ ยิ่งหมั่นไส้เขาหนักขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มเอาแต่นอนกระดิกเท้ายิ้มเล็กยิ้มน้อย
“อย่ารู้เลยน่า...” คำตอบที่หลุดออกจากปากคนแสนกวน ยิ่งส่งผลให้อารมณ์โมโหข
