(หึ ๆๆ ถ้ามึงอยากรู้กูจะตอบให้ก็ได้ไอ้เพลิง ในฐานะที่กูเป็นเพื่อนรักแค่คนเดียวของมึงมานานเป็นสิบปี แล้วกูก็ยังเป็นคนที่รู้จักมึงพอ ๆ กับที่มึงรู้จักตัวเอง) “อืม มึงคิดว่ายังไงล่ะ” (...มึงแค่หิว) “...เหรอวะ” (อืม ทำไมทำเสียงลังเลแบบนั้นวะ หึ ๆๆ นี่อย่าบอกนะว่าไอ้คุณเพลิงคิดว่าตัวเองชอบเด็กที่แม่เอามาเลี้ยงเข้าให้จริง ๆ) “เปล่า แค่ไม่คิดว่ามึงก็คิดเหมือนกูเลย โอเคขอบใจมากกูไม่กวนมึงแล้ว” (เออ หายเร็ว ๆ) ติ๊ด! “...” ผมนั่งนิ่งก่อนจะสรุปได้ว่าผมคงแค่หิวอย่างที่ไอ้เมฆบอกจริง ๆ นั่นล่ะ ปกติผมไม่เคยหยุดกิน ผมกินจนอิ่ม อิ่มแล้วก็คืออิ่มไม่กินซ้ำ แต่เมื่อไม่นานมานี้ดันเจอของอร่อยแต่ได้แค่ชิมเลยรู้สึกหิวจนเกิดความรู้สึกกระวนกระวายอยากกินต่อให้อิ่มเลยสับสนไปก็แค่นั่น หึ ๆๆ มึงจะไปชอบยัยบ้านนอกนั่นได้ยัไง ถ้าจะชอบมึงชอบไปนานแล้วไอ้เพลิง หยุดความคิดที่คิดว่าตัวเองชอบเด็กนั่นลงซะ ความคิดของมึง