“คุณเพลิงไหวรึเปล่า” “...อะไรนะ?” ผมที่นั่งหลับตาเพื่อพักสายตาพักสมองลืมตามองคนถาม “คุณเพลิงไหวรึเปล่า” “...” “คุณเพลิง” “...” “คุณเพลิงคะ” “ฮะ? อ่อ ไม่เป็นไร แช่น้ำอุ่นก็ดีขึ้นแล้ว” ผมเกือบสะดุ้งแต่ก็ดีที่เก็บอาการได้ทัน ยัยเด็กของแม่เดินมาใกล้ขนาดนี้ตอนไหนวะ “ไม่ ๆๆ พรีมหมายถึงอาการอื่นค่ะ” “อาการอะไร?” “ก็ตอนก่อนไปกินข้าวพรีมเห็นคุณเพลิงหูแดง” “หูแดง?” “ค่ะ หูแดงทั้งสองข้างเลย แดงมากด้วยเป็นอะไรรึเปล่าพรีมขอดูหน่อย” เด็กของแม่ยื่นมือมาทำท่าจะอังหน้าผากผมทำให้ผมอ้าปากเพื่อจะปฏิเสธแต่แค่อ้าปากมือเล็ก ๆ ของเธอก็มาถึงหน้าผากผมแล้ว “ก็ตัวไม่ร้อนนี่นา” “...” “เนี่ย! หูแดงอีกแล้ว!” ผมกำลังนิ่งแต่เด็กแม่กำลังร้องเสียงดังด้วยความเครียดปนตื่นเต้นมั้งแถมยังเอามือจับแก้มสองข้างของผมแล้วจับหันซ้ายหันขวา “คุณเพลิงไปดูไซต์งานหรือไปทำอะไรเนี่ยทำไมเป็นแบบนี้” “อื้อ! ยุ่งน่า จะไปทำอะไรก