“คุณเพลิงไหวรึเปล่า”
“...อะไรนะ?” ผมที่นั่งหลับตาเพื่อพักสายตาพักสมองลืมตามองคนถาม
“คุณเพลิงไหวรึเปล่า”
“...”
“คุณเพลิง”
“...”
“คุณเพลิงคะ”
“ฮะ? อ่อ ไม่เป็นไร แช่น้ำอุ่นก็ดีขึ้นแล้ว” ผมเกือบสะดุ้งแต่ก็ดีที่เก็บอาการได้ทัน ยัยเด็กของแม่เดินมาใกล้ขนาดนี้ตอนไหนวะ
“ไม่ ๆๆ พรีมหมายถึงอาการอื่นค่ะ”
“อาการอะไร?”
“ก็ตอนก่อนไปกินข้าวพรีมเห็นคุณเพลิงหูแดง”
“หูแดง?”
“ค่ะ หูแดงทั้งสองข้างเลย แดงมากด้วยเป็นอะไรรึเปล่าพรีมขอดูหน่อย” เด็กของแม่ยื่นมือมาทำท่าจะอังหน้าผากผมทำให้ผมอ้าปากเพื่อจะปฏิเสธแต่แค่อ้าปากมือเล็ก ๆ ของเธอก็มาถึงหน้าผากผมแล้ว
“ก็ตัวไม่ร้อนนี่นา”
“...”
“เนี่ย! หูแดงอีกแล้ว!” ผมกำลังนิ่งแต่เด็กแม่กำลังร้องเสียงดังด้วยความเครียดปนตื่นเต้นมั้งแถมยังเอามือจับแก้มสองข้างของผมแล้วจับหันซ้ายหันขวา
“คุณเพลิงไปดูไซต์งานหรือไปทำอะไรเนี่ยทำไมเป็นแบบนี้”
“อื้อ! ยุ่งน่า จะไปทำอะไรก
