“คุณจ๋าเอาอะไรรองท้องหน่อยไหมครับ ผมอยากไปกินข้าวที่ร้านทีเดียวเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่กาแฟนี่ก็พอแล้ว” เธอยิ้มแล้วมองไปทิวทัศน์ระหว่างทาง “จ๋าเปิดกระจกรถได้ไหมคะ”
“ได้ซิครับ” เขาเบาแอร์ลงและกดปุ่มให้กระจกรถเลื่อนลง
“จ๋าไม่ค่อยได้ออกไปไหน แค่มาชานเมืองก็ตื่นเต้น” เธอหัวเราะเบาๆ
“ต่อไปนี้อยากไปไหนก็บอกผมนะ คุณจ๋าไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว”
คำพูดง่ายๆ แต่ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้นมา เขาเองก็เหมือนกัน ทำไมเรื่องเล็กๆน้อยๆกลับทำให้ตัวเองรู้สึกมีค่ามากนัก แค่คนเดียวที่เขาแคร์ ทั้งที่รู้จักกันไม่นาน ทำไมเหมือนรู้จักกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ถ้าพูดออกไปเธอต้องคิดว่าเขาเป็นพวกโรคจิตแน่ๆ
เอาเถอะ เขาจะใช้เวลาที่มีทุกวันนี้เพื่อเธอ แค่เธอให้โอกาสเขาได้รักเธอก็มากพอแล้ว
ไม่นานนัก รถของกัมปนาถก็พาหญิงสาวมาถึงร้านอาหารของบัวชมพู จริงๆเขาอยากพาเธอไปกินข้าวกับพ่อแม่แต่ก็เกรงว่าเธอจะหิวมากเกินไป และก็กลัวว่
