อ้อนรัก หนุ่มHotข้างห้อง

“ผัวขา แรงอีก อ่า เมียชอบ” จารวีหรือจ๊ะจ๋า พลิกตัวเอาหมอนปิดหู เอาอีกแล้วเสียงสยองหลังเที่ยงคืนจากห้องข้างๆ ให้ตายเถอะ! เธอก็เข้าใจนะว่ากิจกรรมแบบนี้มันต้องมีเสียงดังกันบ้าง แต่นี่มันดังทะลุผนังห้องแล้วเธอก็นอนไม่หลับด้วยนะซิ! อพาร์ทเม้นก็ห้องไม่ได้ใหญ่โต จะย้ายเตียงไปอีกฝั่งก็ติดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่ไม่ใช่ของเธอเอง หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูเวลา แล้วต้องสบถด่าในใจ นี่มันตีสองเข้าไปแล้ว ห้องข้างๆ กินอะไรเข้าไป จะไม่หลับไม่นอนบ้างหรือไงนะ แต่เธอต้องการพักผ่อนนะ! ตอนเช้าต้องเข้าไปช่วยงานในร้านซักอบรีดอีก ตอนบ่ายต้องเตรียมตัวไปสัมภาษณ์งานอีก เลิกส่งเสียงกินซี๊ดซ๊าดเสียทีเถอะ จะบ้าตายอยู่แล้ว! เกือบครึ่งเดือนแล้วที่จารวีย้ายมาพักในอพาร์ทเม้นแห่งนี้ นอกจากได้ห้องพักฟรีจากพี่สุมาลี พี่สาวบ้านใกล้ที่เป็นคนดูแลอพาร์พาเม้นต์แห่งนี้และยังเป็นเจ้าของร้านซักอบรีดด้วย ในร้านมีลูกจ้าง2คน แต่พี่สุมาลีเพิ่งคลอดลูกฝาแฝดซึ่งคาดว่าชีวิตจะยุ่งเหยิงไปพักใหญ่ๆ และเธอตกงานหมาดๆ เพราะหัวหน้างี่เง่าที่พยายามจะเซ็กส์กับเธอให้ได้ พอเธอไม่เล่นด้วยก็หาวิธีแกล้งเธอสารพัด เอกสารที่ผิดพลาดในครั้งนั้นก็กลายเป็นข้ออ้าง “ก็ไม่ยากนิแค่คุณนอนกับผม ผมก็จัดการเรื่องเอกสารนั้นให้ก็ได้” “ถ้าดิฉันปฏิเสธละคะ” “คุณน่าจะรู้ผลอยู่แล้วนะ” จารวีถอนหายใจหนักๆ ถ้าเธอไม่ยอมก็ถูกฝ่ายบุคคลเรียกไปตรวจสอบ และอาจทำให้เสียประวัติ แต่ถ้าเธอยอมเขาซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าหากมีอะไรกันครั้งหนึ่งแล้ว ก็คงมีครั้งที่สอง สาม สี่ ตามมาเรื่อยๆ เผื่อไม่ให้ตัวเองเสียประวัติเพราะตัวเธอก็เพิ่งเรียนจบมาใหม่ๆ ทำงานได้แค่เจ็ด-แปดเดือน ยังมีโอกาสหางานดีกว่านี้ได้แน่นอน เธอจึงตัดสินใจชิงยื่นใบลาออกเสียก่อน และไม่ได้รับอะไรสักอย่างเป็นการตอบแทน หญิงสาวกลับมาอยู่บ้าน ทนฟังคนที่บ้านพร่ำบ่น เธอไม่เคยบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงลาออก หลายคนมองว่าเธอเป็นพวกเด็กจบใหม่ไม่อดทน ไม่เอางานเอาการ ทนฟังตำหนิไม่ได้ เธอเก็บความไม่สบายใจนานนับเดือนจนต้องอดไม่ไหวปรึกษากับพี่สาวข้างบ้าน “ทำไมจ๊ะจ๋าไม่บอกพ่อกับแม่ไปล่ะ” สุมาลีหัวเสียที่ได้ยินจารวีเล่าให้ฟัง เธอรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่มีทางจะทิ้งงานเพราะแค่โดนด่าไม่กี่คำหรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ “จ๋าไม่กล้าบอกหรอกค่ะ ไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นกังวลนี่คะ” “ก็เลยยอมทนด่าอยู่คนเดียว” “มันก็ดีกว่าไม่ได้ออกไปทำงานนอกบ้านนี่คะ” “ถ้าจ๊ะจ๋าไม่เลือกงานก็เอาอย่างนี้ไหม มาช่วยงานพี่ที่ร้านซักรีดไปพลางๆก่อน อีกไม่กี่สัปดาห์พี่ก็จะคลอดแล้ว ได้ลูกแฝดคงดูแลอะไรๆลำบากหน่อย” “ดีเลยค่ะ ดีกว่าอยู่เฉยๆ ตอนนี้จ๋าเองก็ยื่นใบสมัครไว้หลายที รอเรียกไปสัมภาษณ์อยู่ค่ะ” “จริงนะ พี่จะได้ไม่ต้องหาคนอื่น ไม่ค่อยไว้ใจใครด้วย ถ้าได้งานดีๆเมื่อไหร่ก็บอกพี่แล้วกัน” “กว่าจะได้งานดีๆคงเดือนหรือสองเดือนเลยละคะ” “อ้อ! พี่คลอดแล้วจะกลับมาอยู่บ้านสักพัก ห้องพี่ที่อพาร์เม้นต์ก็ว่างอยู่นะ จะไปพักที่นั้นก็ได้ ทำงานใต้ตึกอพาร์ทเม้นต์” “จริงหรือคะพี่สุ จ๋าไม่อยากอยู่บ้านฟังพ่อกับแม่บ่นอยู่ด้วย” “จริงจ๊ะ ยังไงถือว่าช่วยพี่ก็แล้วกัน พี่จะช่วยพูดกับพ่อแม่ให้ เดี๋ยวจะคิดว่าเรียนจบมหา’ลัยมาได้ทำงานแค่พนักงานในร้านซักผ้า” “งานสุจริตจะไปคิดแบบนั้นได้ไงคะ” สุมาลีช่วยพูดกับพ่อแม่ให้จารวีจริงๆ ก็จริงอย่างที่สุมาลีบอก ผู้ใหญ่ก็อยากเห็นลูกหลานได้ทำงานดีๆ พอบอกว่าไปทำงานในร้านซักรีดก็ทำหน้าตึง แต่เพราะสุมาลีหว่านล้อมต่างๆนานา ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองยอมให้จารวีไปทำงานที่ร้านของหล่อน หญิงสาวดีใจที่นอกจากจะได้ทำงานยังได้ไปอยู่นอกบ้าน เธอมีเป็นลูกคนกลางมีพี่ชายกับพี่สาวสองคนและน้องชายคนเล็กที่อายุห่างจากเธอแค่3ปี แต่ดูเหมือนเธอเป็นคนเดียวที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยสักอย่าง เรียนคณะบริหารธุรกิจ ในขณะที่พี่ชายกับพี่สาวทั้งสองรับราชการ เป็นหน้าเป็นตาของครอบครัว แถมเจ้าน้องชายจอมแสบก็เรียนเก่งได้ทุนเรียนดีด้านดนตรีอีกด้วย ก็จะมีแต่เธอนี่แหละที่เหมือนชีวิตไร้ตัวตนในบ้านที่สุด ห้องพักของสุมาลีอยู่เป็นห้องด้านในสุด เรียกว่าห้องสุดท้ายของชั้นสามนั้นแหละ เหมือนจะไม่มีอะไรนั้นแหละ เธอเองได้ห้องพักฟรี ทำงานในร้านซักอบรีด ก็มีหน้าที่ดูแลเรื่องรับเงินลูกค้า จัดคิดส่งเสื้อผ้า ซื้อของเข้าร้าน แต่เรื่องซักรีดนี่เป็นหน้าที่ของของป้าอมรกับหลานสาวชื่ออรอุมาซึ่งอายุพอๆกับน้องชายคนเล็กของเธอนั้นแหละ “งานพวกนี้มันไม่ยุ่งเท่าไหร่หรอกค่ะ ร้านของคุณสุเปิดเป็นร้านแรกๆ ในละแวกนี้ ลูกค้าที่มีก็ลูกค้าประจำดั่งเดิม บางคนย้ายออกไปแล้วผ่านมาแถวนี้ก็ทักทายกัน” ป้าอมรบอกขณะสอนงานจารวี “แต่สำคัญที่เราต้องดูแลลูกค้าอย่างดี บริการดี ลูกค้าถึงจะยังใช้บริการของเราค่ะ” “ป้านี่พูดเหมือนจบการโรงแรมมาเลยค่ะ” จารวีชื่นชมจากใจจริง “ของแบบนี้ ทำไปเรียนรู้กันไปค่ะ คุณจ๊ะจ๋าก็อย่าคิดมากนะคะ เดี๋ยวคนจบใหม่ๆเยอะ หางานยากเสียหน่อยแต่ก็อย่าเพิ่งท้อ” “ขอบคุณค่ะป้า” การเริ่มต้นใหม่ของเธอดูทุกอย่างสดใส เธอทำงานแทนพี่สุมาลี พอพี่สุมาลีคลอดเธอก็แวะไปเยี่ยมบ้าง พี่สุมาลีเองก็เป็นห่วงกลัวว่าเธอจะทำงานไม่ไหว กลัวจะเครียดเรื่องที่ตกงานมาทำงานร้านซักรีด หญิงสาวหัวเราะเสียงใส “เรื่องแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะพี่สุ” “ถ้าไม่ยุ่งเกินไป พี่ฝากดูแลอพาร์เม้นต์ด้วยนะ” “อะ...อะไรนะคะ” เธอทำหน้างง “จ๊ะจ๋าก็รู้ว่าพี่ดูแลอพาร์เม้นต์ด้วยใช่ไหม คือไอ้ห้องที่พี่ได้ฟรีแถมได้ที่มาทำร้านมันเป็นข้อตกลงกับเจ้าของอพาร์เม้นต์ ถ้าพี่ไม่อยู่เขาก็จะให้คนอื่นมาทำแทน” “หมายถึงต้องคืนที่คืนห้องใช่ไหมค่ะ” “ใช่จ๊ะ หรือถ้าพี่จะทำร้านซักรีดต่อ ก็ต้องจ่ายค่าที่แพงมาก พี่เองก็ไม่มีอะไรหรอก แฟนพี่เค้าดูแลพี่ได้ แต่พี่เป็นห่วงป้าอมรกับหลาน อยู่กันมาเป็นสิบปีจะตกงานตอนนี้มันลำบากนะ” จารวีเข้าใจความรู้สึกของคนตกงานเป็นอย่างดี เธอจึงรับหน้าที่ดูแลอพาร์เม้นต์ควบไปอีกตำแหน่ง เอาเข้าจริงๆ เธอก็คิดอยู่เหมือนกัน ถ้ารับงานเป็นเรื่องเป็นราวมีเงินเดือน งานที่ทำอยู่ก็นับว่ารายได้เท่ากับเงินเดือนเด็กจบใหม่นั้นแหละ เพียงแค่พ่อแม่ไม่ปลื้มก็เท่านั้น แต่ปัญหาของเธอตอนนี้ที่เป็นปัญหาใหญ่กว่าเรื่องใดทั้งหมด คือเธอกำลังจะระเบิด ตูม! เธอนอนไม่พอแล้วหงุดหงิด สมองไม่แล่น ทำอะไรก็ติดๆขัดๆไปเสียหมด มันเป็นอย่างนี้มาสี่หรือห้าวันแล้ว ผู้เช่าห้องข้างๆ เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาจ่ายค่าเช่าตรงเวลาเป็นอันว่าจบหมดหน้าที่ของเธอ แต่สี่ห้าวันที่ผ่านมา เสียงซี๊ดซ๊าดหลังเที่ยงคืนนี่ทำให้เธอหงุดหงิด ได้ยินครั้งแรกเธอก็แอบหัวเราะ นึกขำๆ ไม่นึกว่าตัวเองจะได้เจอเรื่องพวกนี้ แต่พอคืนแรกผ่านไป คืนที่สองก็ตามมา คืนที่สามก็เหมือนเดิม คืนที่สี่ไม่ต้องพูดถึงและมาถึงคืนนี้ คืนที่ห้าที่เธออยากเอาปะทัดไปขว้างใส่ห้องข้างๆให้มันรู้แล้วรู้รอดไป