“ไม่อยากนอนคนเดียว” เธอบอกเสียงแผ่วนาวินถอนหายใจยาว ๆ
“นี้ต้องให้ย้ายห้องมาอยู่ด้วยกันไปเลยไหม”
“ก็ดี ย้ายมาคืนนี้เลย” คำตอบของคนไม่ต้องคิดให้เสียเวลาทำให้นาวินตาเบิกกว้าง เอาใหญ่แล้วแม่นกยูงขนตางอน!
“งั้นเข้าไปในห้อง นอนรอผมก่อนนะครับ” บอกไปแล้วก็เปิดประตูที่เข้ามาก่อนหน้านั้นออกไป นกยูงยิ้มร่าปิดประตูแล้วเข้าไปเตรียมตัวนอนรอจริง ๆ
นาวินเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จก็เดินกลับมา โดยไม่ได้เก็บเสื้อผ้าอย่างที่พูดไปกับนกยูง เขาแค่ประชดไม่คิดว่าเธอจะให้ทำจริง ๆ
เมื่อเข้ามาในห้องก็พบว่าเธอนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหลับตาพริ้มอยู่ จึงจัดการปิดไฟ และแทรกตัวเข้าใต้ผ้าห่ม
เมื่อนาวินนอนราบศีรษะถึงหมอนร่างบางก็เบียดกระแซะเข้ามาหา ยกแขนขึ้นพาดบนเอว ซบซุกใบหน้าแนบกับไหล่หนาแล้วเงียบนิ่งไป นาวินยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาและสม่ำเสมอ บทจะหลับก็หลับง่ายเหมือนเด็กน้อย! แล้วก็หลับตาม
