ฉันกับคุณป๋ามองหน้าฉันอยู่พักใหญ่ คำถามนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณป๋าถาม แต่ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันจะตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า ฉันไม่ต้องการข้อให้คุณป๋าเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคน แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถพูดคำคำนั้นได้อีก
“ความรู้สึกไม่ใช่ของเล่นค่ะ”
“ฉันพูดว่าความรู้สึกเป็นของเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”
“ก็ที่คุณป๋าถามหาสิ่งแลกเปลี่ยนไงคะ แค่นี้มันก็บอกได้แล้วว่าคุณป๋ามองเรื่องนี้เป็นแค่เกม”
คำพูดของฉันทำให้คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปาก นิ้วใหญ่แตะลงบนเนินหน้าอกข้างซ้ายของฉัน พร้อมกับลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ากระทบลงมา
“นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการจากเธอแทนความซื่อสัตย์ของฉัน”
ฉันเงียบหัวใจดวงน้อยเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้ความหมายของคำพูดนั้นที่คุณป๋าเพิ่งพ่นมันออกมา
ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นหมุนตัวแล้วนั่งลงบนตักแกร่งอีกครั้งในท่าที่หันหน้ามาประจันกับคุณป๋า “ลืมไปแล้วหรือเปล่า
