ฉันรู้สึกจุกและเสียใจกับคำตอบของคุณป๋า ถึงมันจะไม่ได้เป็นคำพูดที่เลวร้ายอะไร แต่คุณป๋าน่าจะรู้ดีว่ารอยพวกนี้มันไม่ได้เกิดมาจากการเต็มใจของฉัน แล้วทำไมถึงต้องทำท่าทางแบบนี้
แล้วทำไมกัน ทำไมฉันต้องเสียใจ ทำไมฉันต้องแคร์ ในเมื่อก่อนหน้านี้มันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน
“ให้หนูทำแผลให้ได้มั้ยคะ” คุณป๋าเงียบ ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองผิดเอามากๆ “นะคะ ขอให้หนูทำแผลให้...”
ครั้งนี้คุณป๋าหันหน้ามามองฉัน แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น “ทำเป็นหรือไง”
“เป็นสิคะ มันไม่ใช่เรื่องยากหนิ”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ!!” พูดป๋าพูดอย่างไม่ชอบใจ ฉันรู้ดีว่ารอยพวกนี้มันไม่น่ามอง ขนาดฉันเองยังไม่อยากจะเห็นมัน ยิ่งเห็นมันก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจ
“คุณป๋ารอหนูอาบน้ำก่อนได้มั้ยคะ”
“อื้ม”
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อคุณป๋ายอมง่ายๆ ก่อนที่จะเดินหยิบเสื้อผ้าเดินไปที่ห้องน้ำ
ฉันพยายามไม่ดูตัวเองที่กระจก ไม่
