บทที่ 2 ตอนที่ 2
830 คำ
"คุณหม่อน..คุณหม่อนคะ..."
เสียงเรียกคุ้นหูดังแนบประตูห้องพร้อมเสียงเคาะเบาๆ สองสามครั้ง คนนอนไม่หลับดีดตัวตวัดผ้าห่มออกแล้วกระเถิบตัวลงจากเตียง หันมองร่างเล็กที่หลับสนิทด้วยสายตาที่ใครก็ไม่อาจคาดเดาความหมายท่ามกลางความมืดสนิทของรัตติกาลในคืนนั้น
"พี่แทน...เมาขนาดนี้เชียว..."
"ค่ะ...ก็อยู่กันหลายคน พวกเราทั้งนั้นคุยกันรู้ใจคงจะดื่มเพลิน"
"นี่ถ้าฝนไม่ตั้งเค้า...คงเมากันยันสว่างโน่นค่ะ" หญิงสาวร่างอวบวัยไล่เลี่ยกับกันหาซึ่งช่วยคนงานชายอีกคนประคองร่างโงนเงนของอัศเวทย์ เป็นคนบอกกล่าวเล่าความ
ประตูห้องเปิดกว้าง...ร่างบึกบึนของคนงานชายนั้นกะพริบตาอย่างแปลกใจเมื่อพบว่ามันมืดทึ้มไปหมด กันหาเข้าไปสอดกอดร่างใหญ่นั้นทำท่าจะเป็นหลักในการพยุงเขาเสียเอง
"คุณหม่อนไหวเหรอครับ ให้ผมพาไปที่เตียงดีกว่า คุณหม่อนทำไมไม่เปิดไฟล่ะครับ มืดแบบนี้เดี๋ยวจะล้มเอาได้"
"นายเพิกกลับไปเถอะ พี่แทนยังเดินไหว ฉันกับฟักแฟงจะช่วยกันเอง"
"เอ่อ..."
"ไปเถอะพี่...พี่ก็เมาไม่ใช่ย่อย ฝนทำท่าจะตกแล้วด้วยเดี๋ยวกลับเรือนไม่ทันเมียจะเพ่นกะบานเอานะ"
"เออ...เอางั้นก็ได้ ผมกลับก่อนนะครับคุณหม่อน"
"จ้ะ..." นายสาวพยักหน้ายิ้มท่ามกลางความมืดโดยที่นายเพิกไม่มีวันได้เห็นรอยยิ้มยะเยือกเย็นเจือเศร้านั้นเลย ประตูถูกปิดเมื่อบุรุษหนุ่มเดินออกจากห้องไป ฟักแฟงรีบเข้าไปช่วยพยุงอัศเวทย์ที่กำลังเอนเอียงใกล้จะพาร่างเล็กของกันหาล้มไปด้วย
"คุณหม่อน...คิดดีแล้วเหรอคะ..." หล่อนถามนายจ้างเสียงแผ่ว ในขณะที่ร่างใหญ่ซึ่งเมามายอือออ ครางไม่ได้ศัพท์ ทั้งคู่ค่อยๆ ว่างเขาลงบนปลายเตียงนอนนุ่ม อัศเวทย์ยังนั่งไหว เขาสะบัดศีรษะอย่างต้องการพาตัวเองหลุดพ้นจากอาการหนักอึ้งถ่วงหน่วงเหนี่ยวอยู่นี้
"ฉันคิดเรื่องนี้มาหลายปีแล้วฟักแฟง และฉันรู้ดีว่าฉันคงอยู่ดูแลพี่แทนได้อีกไม่นาน...ฉัน ไม่ไหวแล้วจริงๆ"
"หม่อน...นั่นหม่อนใช่ไหม..." เสียงทุ้มแทรกการสนทนาขึ้นมาในภวังค์ เขาควานคว้าหาร่างเล็กที่คุ้นเคยท่ามกลางความมืด หล่อน...ก็เข้าหาอ้อมแขนนั้นอย่างว่าง่าย
"หม่อนอยู่นี่ค่ะพี่แทน พี่แทนเมามาก ต้องเช็ดตัวก่อนนะคะ"
"อือ..."
"โธ่! คุณหม่อน สงสารเนื้อทองมันเถอะค่ะ นายฆ่ามันแน่ๆ"
"เพราะสงสาร...เพราะเป็นห่วง...ฉันถึงต้องทำ..." น้ำเสียงคงหมองหม่นพอๆ กับสีหน้าแม้ฟักแฟงจะมองไม่เห็นก็ตาม แต่หล่อนก็รับรู้และอดใจหายเสียไม่ได้
"พี่แทน...อย่าดื้อสิคะ..." คนตัวใหญ่เริ่มงอแงรวบหล่อนเข้ากอดแน่น พร้อมหอมฟอดเข้าที่แก้มหอมกรุ่น
"เดี๋ยวแฟงไปหาผ้าชุดน้ำมาเช็ดตัวนายก่อนนะคะ"
"จ้ะ" ในระหว่างที่ฟักแฟงกำลังเตรียมโน่นนี่อยู่นั้น กันหาก็จัดการกับเสื้อผ้าของสามีไปพลาง ซึ่งไม่ง่ายเลย
เพราะอัศเวทย์แทบไม่อยู่นิ่ง ทั้งยังครางเรียกชื่อเธอและพร่ำพรรณนาสารพัด ทั้งคู่ใช้เวลาในการทำความสะอาดร่างกายอย่างหยาบๆ ให้ร่างใหญ่เพียงไม่นาน ก็ลากเขาขึ้นไปนอนด้านบนของเตียง
เคียงข้างเนื้อทอง...ที่นอนหลับลึกโดยไม่มีทางรู้ถึงหายนะที่กำลังคืบคลานมาเยือนหล่อนอย่างไม่เคยคาดคิดมาก่อน...
กันหาดึงมือฟักแฟงที่ยังลังเลมองซ้ายของขวาจนต้องออกแรงลากให้ออกไปจากห้อง ในขณะที่อัศเวทย์พลิกตัวกอดร่างเล็กซึ่งอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาเอาไว้ และเบียดตัวแนบชิดด้วยความเสน่หา
ปัง...ประตูปิดสนิทลงแล้ว "แค่กๆๆ..." ร่างผอมบางของกันหาไอกระแอมตัวโยนจนฟักแฟงต้องเข้าไปประคองช่วย
"คุณหม่อน โธ่...คุณหม่อนของแฟง แฟงสงสารคุณเหลือเกินค่ะ แฟงจะทำยังไงดี"
"ไม่เป็นไรหรอก พาฉันไปพักเถอะ...คืนนี้ฟักแฟงนอนเป็นเพื่อนฉันก็แล้วกันนะ"
"ค่ะ...ได้ค่ะคุณหม่อน" สองสาวพยุงกันเดินไปอีกด้านของบ้านไม้หลังใหญ่...ไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งกันหาใช้พักผ่อนในยามที่หล่อนมีอาการป่วยหนัก เพราะห้องนั้นจะมีเครื่องมือแพทย์เบื้องต้นสำหรับคนป่วยสำรองเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน ยามนี้หล่อนบาดเจ็บ เจ็บที่เกิดจากโรคภัย และเจ็บที่หัวใจเหมือนจะขาดรอน
มือที่ปิดปากเอาไว้เพราะการไออย่างหนักถูกแบบออก...และมันเต็มไปด้วยเลือดสดๆ กันหารีบกำมือและทิ้งแนบลำตัวโดยที่ฟังแฟงไม่มีโอกาสได้รู้เห็นเหตุการณ์เหล่านั้น...
- ผู้เขียน
