ซูลี่มองทั้งสองไปมา สีหน้ายามนิ่งเฉยภายใต้แสงเทียนของหงเหม่ยหลง ทำเอาซูลี่พูดไม่ออก
พอมองมาทางหลี่ซ่งหมิน เจอหน้าตาเย็นชาของเขาอีก สาวงามถึงกับหลุบตาก้มหน้าเลยทีเดียว
“เช่นนั้น หม่อมฉันขอประทานอภัย...เพคะ” ซูลี่เอ่ยเสียงแผ่วก่อนลุกขึ้นเดินคอตกออกจากห้องไป
นางมั่นใจในความงามของตนเองที่มีเหนือกว่าหงเหม่ยหลง ใช้ความพยายามบวกกับความกล้าหาญมากมาย เพื่อที่จะย่างกรายเข้ามาในห้องแห่งนี้ เจอเข้าแบบนี้นางจึงต้องถอยออกมาอย่างไม่เป็นท่า
“หยุดก่อน!” เสียงทรงอำนาจของหลี่ซ่งหมินเอ่ยขึ้นไปทางซูลี่
สาวงามเจ้าของนามซูลี่คลี่ยิ้มในทันทีพลันหันหน้ากลับมาทางหลี่ซ่งหมินอย่างไม่รีรอ
“หากข้ายังมิได้มีคำสั่ง ห้ามใครเข้าออกตามอำเภอใจ ต่อไปอย่าให้มีเหตุการณ์เช่นครานี้อีก ถ้ายังไม่อยากถูกขับไล่ให้ออกไป” ประโยคเนิบนาบภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งไม่มีล้อเล่นของ หลี่ซ่งหมินยิ่งตอกย้ำให้ซูลี่แทบเอาใบหน้างามๆแทรกแผ่นดิน
