หงเหม่ยหลงนั่งพิงต้นไม้ต้นเดียวกับหลี่ซ่งหมิน
ชายหนุ่มหญิงสาวเพียงนั่งพิงต้นไม้ต้นเดียวกัน ไหล่ชนกันอยู่อย่างนั้น
บรรยากาศรอบกายพลันเงียบลง เหลือเพียงเสียงของสายลมอ่อนแผ่วเคลื่อนผ่าน แสงแดดรำไรสีนวลอ่อนลอดผ่านใต้ต้นไม้ใหญ่สีเขียวเข้ม
“ท่านมีอะไร” เสียงของหงเหม่ยหลงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยคลายขุ่นเคือง
“เจ้าจะไปไหน” หลี่ซ่งหมินยังคงถามด้วยประโยคเดิมเพราะเห็นกับตาว่านางเหมือนจะเดินออกไปนอกวังของเขา
“ถามคำถามนี้อีกแล้ว” หงเหม่ยหลงยอกย้อน
หลี่ซ่งหมินเงียบไป เขามักจะถามประโยคนี้กับนาง เขาเกรงว่านางจะไปที่ใดกัน เกรงว่านางจะหายไปไหนกัน
หน้าคมเข้มของหลี่ซ่งหมินผินมาทางหงเหม่ยหลงอย่างเผลอไผล สายตาคมของเขาจ้องมองหงเหม่ยหลงอยู่อย่างนั้น
หงเหม่ยหลงที่โดนจ้องอยู่รู้สึกเสียวสันหลัง พลางคิดในใจ หรือเขาจะรู้ว่าเรากำลังจะไปรังควานสตรีของเขา
ไม่ได้การ!
หญิงสาวคิดได้ดังนั้น จึงได้
