“คิดได้นะ คุณดูละครมากไปหรือเปล่า!”
“เรียกว่ารอบคอบต่างหาก”
“ถ้าไม่เชื่อคำพูด จะหาทนายมาทำสัญญาก็ได้ แต่ที่จริง ถ้าคุณไม่เข้ามาทักฉัน ฉันก็แทบจะลืมหน้าคุณไปแล้ว หน้าชั่วๆ อย่างคุณ สาบานได้ ฉันไม่ได้อยากจดจำเลยสักนิด”
“ดาว!”
ติณณภพรุดเข้าไปประชิดหญิงสาวบนมอเตอร์ไซค์เก่าๆ คว้าท่อนแขนเล็กมากุม
“อย่ามาทำปากเก่งแกล้งพูดหน่อยเลย!”
“ฉันเจ็บ!”
“ไอ้ที่โด่งๆ ในท้องเธอก็ลูกฉันไม่ใช่เหรอ กล้าดียังไงถึงพูดจาเหมือนลืมฉันได้ลง”
“หน้าคุณมีอะไรให้จดจำไม่ทราบ”
“...”
“ก็แค่ผู้ชายเลว ชาติชั่ว!”
“ดาว!”
ติณณภพโกรธ
“ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณ คุณก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน เราต่างคนต่างอยู่ แล้วไม่ต้องละเมอว่าฉันจะพาลูกไปหาคุณ ฉันยอมกรีดเลือดเนื้อตัวเองให้ลูกกิน ยังดีกว่าซมซานกลับไปขอทานเศษเงินจากคนอย่างคุณ!”
ต่อว่าเขาทั้งน้ำตา ผลักอกกว้างออกห่างจากมอเตอร์ไซค์ ขับทิ้งห่างเขาให้สายลมพัดหยดน้ำตาออกไป
ห้องแถ
