‘หนูไม่เคยได้เงินจากคุณสักบาท มาว่าหนูขายตัวได้ยังไง ค่าแท็กซี่กลับห้องหนูยังต้องจ่ายเอง ข่มขืนหนูแล้วยังมาพูดจาชั่วๆ ปากแบบนี้ น่าจะไปอยู่ในคุก’
‘อยากแจ้งจับฉันก็เชิญ แจ้งไปก็ไม่มีใครรับเรื่องหรอก หลักฐานก็ไม่มี จะเอาผิดฉันได้ยังไง’
‘คุณนี่มัน… ชาติชั่ว! เลวพอๆ กับไอ้ผู้จัดการ! หนูลำบากนะคุณ เพิ่งทำงานสามเดือนเงินเก็บไม่มี ไปหางานใหม่ก็ไม่ได้ ไม่มีที่ไหนอยากรับคนท้องเข้าทำงาน ลำพังตัวหนูยังแย่ หนูจะเอาปัญญาจากไหนเลี้ยงลูก’
หน้าชั่วๆ ของติณณภพไม่สลด แต่กลับยิ้ม เสนอทางออกที่ถ้าหากไม่ชั่วจริงๆ ไม่มีทางคิดได้
‘ไม่มีปัญญาเลี้ยงก็เอาออกสิ ง่ายดี ตัดปัญหาทั้งเธอและฉัน”
‘เลว!’
ไม่มีคำไหนเหมาะสมกับติณณภพเท่าคำนี้อีกแล้ว
‘ไม่เอาออกก็ตามใจ แต่บอกไว้เลยนะ ถึงเธอจะเก็บเด็กไว้จนคลอดออกมาเป็นตัวเป็นตน ตรวจดีเอ็นเอตรง ฉันก็จะไม่รับเลี้ยง ไม่ส่งเสียเด็ดขาด’
‘…’
‘เคยเห็นในข่าวไหม ที่พ่อแท้ๆ ตีลู
