สมยอมรักเมียครึ่งคืน

สายเรียกเข้าจากประกายฟ้าเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกัน เรียกความสนใจจากเจ้าของดวงตาคู่หม่นหมอง ประกายดาวเผลอละสายตาจากเนื้อย่างติดมันพริบตาเดียว มันหยดลงถ่านไฟร้อนๆ ติดไฟลุกพรึบ ตามมาด้วยควันสีเทาเหม็นแสบจมูกลอยสูงท่วมหัว อบเส้นผมยาวสีดำที่เกล้าม้วนเป็นระเบียบให้มีกลิ่นเหม็นอับ กลุ่มคนเดินถนนแต่งตัวสวยหล่อมาเดินตลาดยามเย็น ไม่มีใครอยากให้เสื้อผ้าติดกลิ่นควันเดินหนีไปเสียไกล แม่ค้าสาวเจ้าของร้านนึกเสียใจ อยากให้มีคนเดินผ่านมาทางนี้เผื่อจะมีสักคนสนใจเนื้อย่างสูตรหมักพิเศษซื้อไปลองรับประทาน แม่ค้าสาวยืนขาแข็งย่างมาตั้งแต่บ่ายจนฟ้ามืด เพิ่งจะขายได้เงินไม่ถึงสองร้อย หักค่าของ ค่าเนื้อ ค่าเช่าที่ ไม่มีกำไรสักบาท จะเรียกว่าเข้าเนื้อก็ไม่ผิดนัก จะทำยังไงได้นอกจากตั้งใจย่างเนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อวัวเสียบไม้หน้าตาน่ารับประทานเรียกลูกค้าเข้ามาซื้อ โพรโมตร้านทุกทางเท่าที่จะทำได้ โพสต์ลงกลุ่มพัทยาร้านไหนอร่อยบอกต่อด้วย และกลุ่มอื่นๆ เกี่ยวกับอาหาร หล่อนงบน้อย ไม่มีป้ายหน้าร้านสวยๆ ใช้แผ่นฟิวเจอร์บอร์ดมาเขียนเมนูติดหน้ารถเข็น ระบุราคากำกับชัดเจน ขายราคาคนไทย ไม่ได้ขายแพง ข้าวเหนียวก็มี นึ่งใหม่ หอม นิ่ม แต่ทำไมถึงขายไม่ได้ เหลือกลับบ้านเยอะมาก เตรียมของมาขายทีไรร้องไห้ไปด้วย เงินที่มีนำมาซื้อรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างรถเข็น และซื้อของเตรียมขายทุกวันจนเหลือน้อย ได้แค่ปลอบตัวเองว่าเพิ่งมาขายใหม่ ต้องใช้เวลากว่าจะมีลูกค้าประจำ มือเล็กพลิกไม้เสียบเนื้อรวดเร็ว ไม้ไหนสุกแล้วนำมาวางบนถาดยาวสำหรับโชว์สินค้า ดึงแผ่นพลาสติกใสมาคลุมด้านบนไม่ให้เศษฝุ่นสกปรกลอยมาเกาะอาหาร “เนื้อย่าง หมูย่าง ไก่ย่างเสียบไม้ร้อนๆ ไม้ละสิบบาทค่ะ” หลอดไฟลูกตุ้มส่องสว่างมาถึงใบหน้าเหนื่อยล้า แม่ค้าหน้าอ่อนส่งเสียงเรียกลูกค้าไปเรื่อย ลูกค้าผู้หญิงสองคนซื้อคนละห้าไม้ ได้เงินหนึ่งร้อยบาทมาเก็บใส่กระเป๋า ยืนขายหลายชั่วโมง ปวดเมื่อยแผ่นหลังร้าวลงไปถึงท่อนขา เจ็บแม้กระทั่งฝ่าเท้าที่รับน้ำหนักมากกว่าปกติ เนื่องจากแม่ค้าสาวตั้งครรภ์หกเดือน ประกายดาวเอาเนื้อย่างออกจากไฟทั้งหมด ตั้งใจจะขายเท่าที่ย่างไว้ กลัวเอาออกมาย่างอีกขายไม่หมดอาจจะเสียเปล่า แอบมองร้านขายน้ำ และร้านรถเข็นอื่นๆ ที่มีลูกค้าเรียงคิวรอซื้อจำนวนมาก เพื่อถือเข้าไปในตลาด เดินไปกินไป คิดผิดหรือเปล่านะที่ขายเนื้อย่างเสียบไม้ คนมาเที่ยวพัทยาย่อมต้องอยากกินอาหารทะเลสดๆ เปลี่ยนไปขายพวกกุ้งย่าง ปลาหมึกย่าง เสิร์ฟคู่น้ำจิ้มซีฟู้ดรสเด็ดน่าจะขายดี ร้านเหล้าในถนนคนเดินจำนวนหลายสิบ แข่งกันเปิดเพลงเรียกแขก พนักงานสาวสวยแต่งตัวเซ็กซี่ยืนถือสมุดเมนูหน้าร้าน ไม่ว่าจะคนไทยหรือคนต่างชาติกลุ่มไหนผ่านมา สาวๆ เหล่านั้นรีบเข้าไปเสนอ ก่อนนำทางลูกค้าเข้าไปนั่งในร้าน ทำงานกลางคืนใครก็รู้ว่าเสี่ยง แต่ถ้าพูดถึงในแง่มุมรายได้ ทำงานแค่สัปดาห์เดียวอาจจะได้เงินมากกว่าแม่ค้ารถเข็น ที่อดทนหลังขดหลังแข็งขายมาสามเดือน ไม่เห็นกำไรเลยสักบาท ‘ตัวทำอะไร รับสายช้าจังเลย เค้าโทรไปตั้งหลายครั้ง’ ประกายฟ้า เพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันส่งเสียงห่วงใยผ่านสายโทรศัพท์ มาถึงประกายดาวที่ยังคงนั่งเฝ้าร้าน “เมื่อกี้เค้าย่างเนื้อ จะรับสายตัว แต่กลัวมันไหม้” ‘เค้าห่วง กลัวตัวจะไม่สบาย แล้วเป็นยังไงบ้าง ขายดีไหม’ “ขายได้เรื่อยๆ แต่ไม่ดีมาก เมื่อวานเค้าไปดูที่ข้างเซเว่นหน้าหาด ค่าเช่าแพงหน่อย แต่คนเดินผ่านเยอะ น่าจะขายดีกว่าที่นี่” ‘ตัวก็ถึกจังเนอะ คิดยังไงลาออกจากร้านอาหารมาขายเนื้อย่างรถเข็น ทำคนเดียว ขายคนเดียว ตัวได้นอนวันละกี่ชั่วโมง’ “อย่าห่วงเลย เค้าขายแค่ช่วงเย็นถึงสี่ห้าทุ่มก็กลับ แต่ก็อยากลองเปลี่ยนมาขายตอนเช้านะ รอเด็กเปิดเทอมจะขายหน้าโรงเรียน” ‘เด็กๆ ได้เงินไปโรงเรียนไม่มาก ซื้อเนื้อย่างไม้ละสิบบาท ก็แพงอยู่นะ ตัวต้องไปขายให้เด็กมหาลัย หรือตลาดที่คนเยอะๆ หน่อย’ “ค่อยว่ากันอีกที ขายให้นักท่องเที่ยวไปพลางๆ ก่อน ตัวเพิ่งเลิกงานเหรอฟ้า อย่าบอกว่าหัวหน้าบังคับให้ทำโอฟรีอีกแล้วนะ” ไม่ใช่พูดผิด โอฟรีคือการทำงานล่วงเวลาแบบฟรีๆ ไม่ใช่โอทีที่ลูกจ้างได้รับเงินค่าล่วงเวลา ‘เปล่า วันนี้เค้ากลับห้องตั้งแต่ค่ำแล้ว แต่เค้าโพสต์ขายของตามกลุ่มไปเป็นร้อยๆ โพสต์น่าจะได้ เผื่อมียอดมาเพิ่ม เดือนนี้เค้าทำยอดไม่ถึงเป้า หัวหน้าเรียกไปดุ’ ประกายฟ้าบอกเล่าเสียงเศร้า ‘เราน่าจะเรียนสูงๆ เนอะ จะได้เลือกงานได้ พรุ่งนี้หวยออก ถ้าเค้าถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง เค้าจะเลิกเป็นเซลล์ขายเครื่องกรองน้ำ เอาเงินไปเปิดร้านอาหารสานฝันให้ตัว ส่วนเค้าช่วยเป็นลูกมือ’ ต่อมาเสียงเศร้าๆ นั้นสดใสตามฉบับคนมองโลกในแง่บวก แค่ตระเวนขายเครื่องกรองน้ำตามหมู่บ้านต่างๆ เล็กน้อยมาก สำหรับหญิงสาวที่ลำบากเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้า คำที่พูดออกไป ประกายฟ้าจริงจัง ถ้ามีเงินก้อนตามที่ฝันไว้ จะนำมาเปิดร้านอาหาร ให้ประกายดาวขายอาหารตามความชอบ ที่ชอบมากๆ ถึงขั้นเรียนด้านการทำอาหาร และมีโอกาสเข้าทำงานในร้านอาหารสุดหรูในกรุงเทพฯ ช่วงหนึ่ง ก่อนจะลาออก และย้ายมาขายเนื้อย่างเสียบไม้ในชายหาดเมืองพัทยา ห่างจากบ้านเด็กกำพร้าที่สองสาวเติบโตไม่ไกล ประกายดาวบอกว่าอยากอยู่ใกล้น้องๆ และแม่นาง คนดูแลบ้านที่เลี้ยงพวกหล่อน เผื่อแม่เจ็บป่วย มีลูกอยู่ใกล้จะได้คอยดูแล “ซื้อเดือนละใบคงจะถูกอยู่หรอก เค้าเห็นคนที่ถูกส่วนมากซื้อทีละสิบยี่สิบใบ รถเข็นก็สบายแล้ว เค้าพ่วงใส่ข้างมอเตอร์ไซค์ ถึงเวลาขายขับมาขาย ถึงเวลาพักก็ขับกลับบ้าน อยากเปลี่ยนสถานที่ขับไปจอดขายข้างถนนที่ไหนก็ได้ สบายออก ไม่เห็นจะต้องเช่าหน้าร้าน”