เล่ห์รักไฟพิศวาส

ตอนที่ 10

10

คาร์เมนจ้องมองร่างสูงโปร่งคุ้นตาก้าวเดินอย่างมั่นใจ ไม่เหลียวซ้ายแลขวามุ่งเข้าสู่ประตูด้านหนึ่งของห้องอาหารที่เบนนิโต้พาศรีอัปสรเข้าไปเมื่อสักครู่ ชายหนุ่มรีบเดินไปดักหน้าเมษาที่ปรายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความไม่ชอบใจ ใบหน้านวลผุดผาดบึ้งตึง ดวงตากลมโตแดงก่ำอย่างที่บอกให้รู้ว่าทั้งโกรธและไม่พอใจอย่างรุนแรง

“สวัสดีคาร์เมน พี่บีอยู่ข้างในใช่ไหม” หญิงสาวถามเสียงหวานใส เธออย่างสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่เพราะสายตาดูถูกของชายตรงหน้า หญิงสาวยกสองมือขึ้นกอดอก ยืนแยกเท้ามองคาร์เมนตาเขียวเข้ม พร้อมแยกเขี้ยวใส่ชายหนุ่มที่ยืนมองอย่างไม่สะทกสะท้านและเกรงกลัว

คาร์เมนมองหญิงสาวตรงหน้า คิ้วเข้มเลิกขึ้นข้างหนึ่งอย่างแปลกใจ ปกติแล้วเขาเห็นเมษาแต่งตัวแบบง่ายๆ สบายๆ แค่เสื้อยืดและกางเกงยีนขาดๆ รองเท้าผ้าใบกระด่างกระดำ หน้าตาก็ไม่เคยจะแต่งแต่ หากคราวนี้...ชายหนุ่มบอกตรงๆ ว่าเขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เมษาอยู่ในชุดแซกสีฟ้า ยาวถึงเข่า วงหน้ารูปไข่ตกแต่งอย่างประณีตและสวยงาม ริมเคลือบลิปติกสีชมพูมันวาว พวงแก้มเป็นสีชมพูรับกับริมฝีปาก ผมที่เคยปล่อยยาวกลับถักเป็นเส้นเล็กๆ และรวบขึ้นไปม้วนไว้บนศีรษะ ดูแล้วน่ารักไม่น้อย

เมษาในวันนี้กลายเป็นสาวสวยและสดใสต่างจากที่เขาเคยเห็นลิบลับ แต่ถึงข้างนอกจะตกแต่งอย่างสวยงามเพียงใด ข้างในก็ยังคงเป็นหญิงปากร้ายนิสัยเสีย ไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้งเมษาจะต้องพูดจากด่าว่าเขาเสียๆ หายๆ และชอบทำร้ายร่างกายเขาทีเผลออยู่เสมอ

“ขอโทษครับคุณเมษา นายต้องการความเป็นส่วนตัว ไม่ต้องการให้ใครเข้าไปรบกวน กรุณากลับไปเถอะครับ” คาร์เมนใช้ร่างกายสูงใหญ่และมือกางกั้นไม่ให้เมษาเปิดประตูห้องวีไอพีของห้องอาหารดาวดาราได้ดังใจ

“หลีกไปคาร์เมน ฉันต้องการพบพี่บี” เมษากำมือแน่น สะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไม่ให้ปล่อยหมัดใส่ใบหน้าหล่อเหลาแต่เย็นชาที่ชอบมองเธออย่างดูถูกดูแคลนเสมอ ตอนแรกเมษาก็คิดว่าตัวเองคิดมากไปเอง แต่มันไม่ใช่คาร์เมนจะใช้สายตาแบบนี้มองเฉพาะเธอคนเดียวเท่านั้น แต่ถ้าเป็นคนอื่นๆ เขาจะมองด้วยสายตาและสีหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

ใจเย็นไว้เมษา...ใจเย็นไว้ อย่างรีบร้อน เดี๋ยวจะเสียการ

กานพลูวิ่งกระหืดกระหอบจากลานจอดรถเข้าในโรงแรมฟ้าดารา ห้องโถงกว้างลึกไปด้านหลังที่ระหว่างทางไปก่อนจะมีเค้าเตอร์และมีพนักงานสาวสวยค่อยให้บริการอยู่สองคนและเสาหินต้นใหญ่ล้อมด้วยม้านั่งทำด้วยหินอ่อนสูงจากพื้นประมาณฟุต หญิงสาวเดินไปหาพนักงานที่กำลังให้บริการลูกค้าอยู่เพื่อจะถามหาเบนนิโต้หรือคาร์เมน เพราะคิดว่าพนักงานสองคนนั้นอาจจะตอบเธอได้ แต่สายตาก็เหลียวมองหาร่างของเมษาไปด้วย

เพียงแค่เดินเลยเสาต้นใหญ่ไปเล็กน้อย กานพลูก็เห็นเพื่อนรักกำลังถกเถียงกับใครบางคนที่คุ้นหน้าและคุ้นใจเธอเป็นอย่างมาก แม้จะยังไม่เคยเจอหน้าจริงๆ สักครั้ง เพราะมีเหตุให้ต้องคลาดจากอีกฝ่าย จึงได้เห็นจากรูปถ่ายที่เมษานำมาให้ดูเท่านั้น แต่เธอก็จำชายหนุ่มได้ดีเสมอ

กานพลูก้าวเดินไปหาเมษาเรื่อยๆ ระหว่างทางมีอ่างอินใบเล็กหลายใบจัดวางเป็นระยะ ขนาดความสูงขนาดหนึ่งเมตรและมีไฟดวงเล็กอยู่ตรงกลางล้อมรอบด้วยน้ำและดอกไม้ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ไปทั่ว

อีกนิดเดียวก็จะถึงตัวเมษาแล้ว กานพลูต้องหยุดเดิน พลางยกมือขึ้นจับหัวใจที่เต้นระรัวเหมือนมีใครตีกลองอยู่ภายในจนต้องสูดลมหายใจเข้าปอดจนเต็มแล้วตัดสินใจเดินไปยืนเคียงข้างเมษา

“เป็นไงบ้างหนูเมย์ เจอพี่บีหรือยัง” กานพลูดึงร่างเมษาแอบกระซิบถามข้างๆ หูเพื่อนที่เริ่มมีอาการหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนลูกตำลึงสุกยามเมื่อถูกขัดใจหรือแม้แต่เขินอาย แต่ในกรณีคงจะเป็นเพราะโกรธที่ถูกขัดใจเสียมากกว่า

“ยัง ก็ไอ้คาร์เมนบ้านะซิ ไม่ยอมให้ฉันเข้าไปนะซิ ทำไงดีล่ะ แกช่วยฉันคิดหน่อยซิกาน ป่านนี้พี่บีคงจะอิงแอบแนบชิดกับนังแม่ม่ายป้ายแดงนั่นอยู่แน่ๆ เลย”

เมษากระซิบถามเพื่อนอย่างร้อนอกร้อนใจที่ไม่อาจเข้าไปหาเบนนิโต้ได้ดังใจ ยิ่งคิดว่าตอนนี้ชายหนุ่มคงจะกำลังอิงแอบแนบชิดกับศรีอัปสรยายแม่ม่ายสาวพราวเสน่ห์ที่เคยมีข่าวกับเบนนิโต้บ่อยๆ ภายในระยะเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เมษาถึงกับร้อนใจเหมือนโดนไฟลน อยากที่จะเข้าไปขัดขวางให้เร็วที่สุด แต่ก็ติดอยู่ที่คาร์เมนที่ทำอย่างไรก็ไม่ยอมให้เธอเข้าไปสักที

กานพลูเดินวนไปเวียนมารอบตัวเมษาสักครู่ใหญ่ แววตาส่องประกายระยิบระยับ แอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อยพอให้เห็นเขี้ยวในปาก หญิงสาวก้มลงกระซิบข้างหูเมษาที่ตั้งใจฟังแผนเพื่อนสาวอย่างพออกพอใจก่อนพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มกว้างจนเห็นไรฟัน ตาเป็นประกายแวววาวสุกใส

“ตกลงไหมหนูเมย์”

เมษาพยักหน้ารับอีกครั้งด้วยความดีใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงานกันได้เลยเพื่อนรัก”

เมษาเดินไปทางห้องน้ำ ปล่อยให้กานพลูรับหน้าที่จัดการกับคาร์เมนบอดี้การ์ดจอมยุ่งของเบนนิโต้ตามแผนการที่คิดกันได้

กานพลูเดินเข้าไปหาคาร์เมน ส่งยิ้มให้ผู้ชายหน้าตาไร้ความรู้สึกอย่างมีมิตรไมตรี “กานต้องขอโทษคุณคาร์เมนแทนเพื่อนด้วยนะคะ หวังว่าคุณคงจะไม่ถือสาเพื่อนกานนะคะ”

“ครับ ตอนนี้คุณก็คงพาเพื่อนคุณไปได้แล้วนะครับ” คาร์เมนหันมองทางเมษาที่เริ่มขยับตัวเข้าใกล้ประตูห้องอาหารเล็กน้อย

“ไม่ว่าคุณสองคนมีแผนจะทำอะไรกันก็ตาม อย่าหวังว่าจะสำเร็จ” คาร์เมนมองกานพลูอย่างไม่ไว้ใจ

กานพลูทำเสียงขลุกขลักในลำคอ อีตาบ้า! พูดด้วยหวานๆ ไม่ชอบใช่ไหม งั้นนายก็เจอมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนของฉันหน่อยแล้วกัน แล้วอย่ามากันนะ ถ้านายจะกันเพื่อนฉันไม่ให้ไปพบกับเบนนิโต้ไม่ได้

กานพลูเซถลาเข้าหาร่างสูงใหญ่

“อุ้ย! ช่วยด้วยค่ะคุณคาร์เมน กานเวียนหัว จะเป็นลมแล้ว” กานพลูโผเข้าหาทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดที่มีใส่คาร์เมน พลางมือจิกอย่างแรงบนแขนแข็งแรงพร้อมดึงร่างหนาให้ออกห่างจากประตูเท่าที่แรงจะมี เพื่อให้เมษาที่รอท่าอยู่แล้วรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องอาหารอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย! ปล่อยนะคุณถ้าไม่อยากเจ็บตัว” คาร์เมนพูดเสียงแข็งกร้าวปลดมือเหนียวๆ ราวกับตุ๊กแกของกานพลูออกจากตัว

“อยากทำอะไรกานก็เชิญเลยค่ะคุณคาร์เมน” กานพลูกระซิบบอกข้างๆ หูคาร์เมน แต่พูดดัง ๆ เพื่อให้คนอื่นได้ยิน

” คุณคาร์เมนช่วยกานหน่อยซิคะ กานขับรถมานาน สงสัยอาการความดันต่ำจะกำเริบ” กานพลูทำตัวอ่อนระทวยอิงแอบแนบอกคาร์เมนอย่างเต็มที่

‘หวังว่าคุณคงจะไม่ยอมให้ฉันล้มลงนอนกับพื้นหรอกนะคุณคาร์เมน’ กานพลูแอบยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของคาร์เมน

คาร์เมนช้อนร่างโปร่งบางของสาวเจ้าปัญหาไปวางยังโซฟารับแขกที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะเรียกหาพนักงานให้ช่วยปฐมพยาบาลหญิงสาว ส่วนตัวเขาตัวเองจะรีบตามเมษาเข้าไปในห้องอาหารก่อนที่จะเกิดเรื่องใหญ่ เพราะพฤติกรรมของหญิงสาวและความปากร้ายของเบนนิโต้

กานพลูก็ไม่ยอมเช่นเดียวกัน เธอรีบยกมือโอบกอดคาร์เมนราวกับตุ๊กแกเกาะติดฝาผนัง

“ปล่อยผมนะคุณ” คาร์เมนพยายามทำเสียงดุๆ และแข็งกร้าว

“คุณช่วยฉันด้วย ฉันฮื่อ...” กานพลูแอบหรี่ตาขึ้นมองคาร์เมน เธอยังคงจับมือเขาเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปก่อกวนอารมณ์เมษาได้

“ผมว่าคุณอย่ามาเล่นละครเป็นลิงหลอกเจ้าดีกว่านะ ถ้าคุณเป็นลมจริงๆ หน้าคงไม่แดงเป็นลูกตำลึงสุกแบบนี้หรอก” ไม่ได้ตั้งใจจะมอง แต่ตามันเห็นเอง

คาร์เมนพยายามแกะตัวเพื่อนเมษาออกไป กว่าที่เขาจะทำได้ก็เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกัน ชายหนุ่มรีบเดินไปยังห้องอาหารดาวดาราโดยเร็ว

“อีตาบ้า” ห่วงแต่นาย ไม่สนใจสาวสวยอย่างฉันเลยหรือไงกันย่ะ คอยดูนะ ฉันจะทำให้ผู้ชายเย็นชาเป็นน้ำแข็งหน้าเตารีดอย่างนายมาคุกเข่าต่อหน้าให้ได้ ถ้าฉันทำไมได้อย่ามาเรียกฉันว่ากานพลู ศรวิจิตร!

กานพลูมองคาร์เมนอย่างเกรี้ยวกราด เธอเคี้ยวฟันอย่างแค้นใจกับความเฉยชาของชายหนุ่ม แข็งได้แข็งไป เมื่อไหร่อ่อนเป็นไฟเพราะกานพลูคนนี้แล้วนายจะรู้สึก!

หญิงสาวรีบลุกวิ่งตามร่างคาร์เมนไปเพราะความเป็นห่วงเมษาที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง จะโดนเบนนิโต้ด่าหรือว่าฆ่าตายหมกห้องอาหารไปเสียแล้วก็ไม่รู้