ตอนที่5
1232 คำ
เนื่องจากฝนที่ตั้งเค้าว่าจะตกลงมา ทั้งคู่เลยตัดสินใจกลับคอนโดเลยหลังจากทานก๋วยเตี๋ยวเสร็จ
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”
“กวาอยากเดินเล่นค่ะ สตรอว์เบอร์รีโยเกิร์ตก็ยังไม่ได้กิน”
เก้ามองคนตัวเล็กด้านข้างทำสีหน้าสลดราวกับตลาดจะเปิดวันนี้เป็นวันสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะดีดหน้าผากเธอเบา ๆ
“ตลาดมันไม่ปิดหนีเธอหรอก”
“แต่กวาไม่รู้จะได้มาอีกมั้ยหนิคะ”
“เฮ้อ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น เดี๋ยวครั้งหน้าพามา”
“เฮียเก้าสัญญาแล้วนะคะ”
“อือ”
“เฮียเก้าน่ารักที่สุดเลย”
กวากวายื่นหน้าไปหอมแก้มสากด้วยความดีใจ
“ไม่ต้องเว่อร์ขนาดนี้ก็ได้ คาดเบลท์เลย จะออกรถแล้ว”
กวากวายิ้มกว้าง เอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้ ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เธอคิดอยู่แล้วล่ะว่าการเลือกยอมหมั้นกับเก้า ต้องเป็นเรื่องดีสำหรับเธอแน่
ใช้เวลาไม่นานเก้าก็ขับรถมาถึงคอนโดเพราะเขาใช้เส้นทางลัด เลยไม่ต้องเจอรถติดให้ปวดหัว
“นี่เธอขนของมาเรียนหรือย้ายบ้านกันแน่”
เก้าถามขึ้นเมื่อกวาดตามองกระเป๋าเกือบสิบใบตรงทางเข้า
“เยอะเหรอคะ กวากลัวจะไม่พอด้วยซ้ำ”
“เหอะ ถ้าเยอะกว่านี้ เธอไปเปิดห้องเพื่อเก็บกระเป๋าเลยเถอะ”
“กวาลองถามทางคอนโดแล้วค่ะว่ามีห้องเหลือมั้ย กวาจะซื้อไว้เก็บของ แต่ทุกห้องถูกขายไปหมดแล้วค่ะ”
เก้ามองหน้ากวากวาอย่างหมดคำจะพูด เขาแค่ประชดแต่ไม่คิดว่าเธอจะได้ทำจริง ๆ ไปแล้ว
“เอาเถอะ เก็บของให้เรียบร้อยด้วย ที่นี่ไม่มีแม่บ้าน 24 ชั่วโมงหรอกนะ”
“ห้องใหญ่ขนาดนี้ เฮียไม่มีแม่บ้านเหรอคะ?”
กวากวากวาดสายตามองไปรอบห้อง คอนโดนี้เป็นคอนโดหรูขนาดใหญ่ มีห้องนอนสองห้อง มีห้องรับแขก ห้องทำงาน ห้องครัวและห้องซักผ้าแบ่งเป็นสัดส่วน
ทุกอย่างในห้องเป็นโทนสีเทาแต่กลับดูสวยแบบลึกลับ ไม่ได้ดูหม่นหมองเหมือนที่หลายคนกลัวเวลาจะเลือกใช้โทนสีเทาในการแต่งห้อง
“เมื่อก่อนมีแม่บ้านเข้ามาทำทุกเช้า แต่ต่อจากนี้จะไม่มีแล้ว”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ”
เก้าชี้นิ้วไปทางกวากวา พูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เพราะเธอจะเป็นแม่บ้านคนใหม่ไง”
“แต่กวา...”
“ไม่มีคำว่าแต่ ถ้าเธอไม่ทำก็เตรียมตัวกลับไปอยู่กับบอดี้การ์ดสิบคนของเธอได้เลย”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน มองรอบ ๆ ห้องพลางถอนหายใจ
“ก็ได้ค่ะ”
“ดี เดี๋ยวพรุ่งนี้เริ่มงานเลย วันนี้เอาของไปเก็บซะ”
“เอ่อ กวาขอกุญแจห้องหน่อยได้มั้ยคะ”
“ใครบอกจะให้เธอนอนห้องนั้น”
กวากวามองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจจนกระทั่งเขาไขความกระจ่าง
“นอนห้องฉัน ห้องนั้นแอร์มันเสียแถมระบายอากาศไม่ดีด้วย เธอนอนไม่ได้หรอก”
“ถ้าอย่างนั้นเราเรียกช่างดีมั้ยคะ”
“ไม่ได้! ไม่ได้เลย”
เก้ารีบคัดค้านเสียงดัง นั่นยิ่งทำให้กวากวาไม่เข้าใจเข้าไปกันใหญ่
“เอ่อ ฉันไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในห้อง ปกติมีช่างประจำ แต่พอดีช่วงนี้เขาไม่ว่าง”
“อ๋อ สรุปคือให้กวานอนห้องเดียวกับเฮียเหรอคะ”
“อืม หรือเธออยากนอนตรงนี้ก็ตามสบาย”
พูดเพียงเท่านั้น เก้าก็เดินนำเข้าไปในห้องเขา กวากวาเลยต้องรีบหยิบกระเป๋าข้างตัวตามไปด้วย
“ทางนั้นห้องเสื้อผ้า เอากระเป๋าไปไว้ในนั้น”
ห้องนอนเก้าค่อนข้างใหญ่ มีเตียงคิงไซส์อยู่ตรงริมหน้าต่าง มีโซฟา ทีวี เครื่องเล่นเกมต่าง ๆ อยู่ตรงมุมห้อง ทางด้านขวาเป็นห้องแต่งตัวที่ทะลุไปห้องน้ำได้
“โอ๊ย!”
กวากวาหลุดร้องออกมาเมื่อเธอยกกระเป๋าผิดท่าไปเสียหน่อย ทำให้รู้สึกเจ็บตรงข้อมือ
“เอามานี่”
เก้าเดินเข้ามาดึงกระเป๋าออกจากมือเธอ เดินตรงไปยังห้องแต่งตัว
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกวาไปเอาที่เหลือเข้ามานะคะ”
“ไม่ต้อง นั่งเฉย ๆ นั่นแหละ ตัวเท่าลูกหมาจะยกอะไรไหว”
สรุปคือคนที่สั่งให้เธอขนของมาเก็บให้เรียบร้อย บัดนี้เขากลาย
เป็นคนขนกระเป๋าทั้งหมดเสียเองโดยที่ไม่ยอมให้เธอยกอะไรหนัก ๆ เลย
“น้ำค่ะเฮียเก้า”
เก้าเหลือบมองกวากวาเล็กน้อยก่อนจะรับน้ำมาดื่ม
“ของเยอะเป็นบ้า”
“แหะ ๆ มีแต่ของจำเป็นทั้งนั้นเลยนะคะ”
กวากวายิ้มแหย ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนแรกเธอตั้งใจจะเอามาเยอะกว่านี้ด้วยซ้ำ
“ไปจัดการจัดเข้าตู้ให้เรียบร้อย อันไหนเก็บไม่ถึงก็เรียกแล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ เอ่อ กวาขออาบน้ำก่อนได้มั้ยคะ”
“ตามสบาย”
กวากวาใช้เวลาในห้องน้ำนานพอสมควร ก่อนที่เธอจะออกมาพร้อมชุดนอนกระโปรงยาวลายหมีน่ารัก กลิ่นหอมแป้งเด็กนั้นทำให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงนอนถึงกับต้องหันไปมอง
“กวาเสร็จแล้วค่ะ เฮียเข้าไปอาบต่อมั้ยคะ”
“อะ เอ่อ”
เก้าเสียอาการเล็กน้อยเมื่อมองหน้าปราศจากเครื่องสำอางของเธอตรง ๆ ผิวขาวเนียนละเอียดนั่นยิ่งมองยิ่งสบายตา
“อ๋อ อีกอย่างกวาจะมาถามว่า กวาใช้ตู้ที่เหลือได้หมดเลยใช่มั้ยคะ”
“อืม”
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของห้อง กวากวาเลยเดินกลับไปยังห้องแต่งตัวเพื่อจัดของตัวเองให้เข้าที่
“อันนี้เก็บตรงนี้ละกัน แล้วสีนี้ไว้ตรงไหนดี”
ร่างสูงแอบยืนพิงขอบประตูดูคนตัวเล็กกำลังเรียงสีเสื้อด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า
เชื่อเธอเลย...แค่เรียงเสื้อไว้ในตู้ยังต้องเรียงสี
“ทำไมมันเปิดไม่ออกนะ”
เก้าเห็นท่าทางเปิดกระเป๋าอย่างทุลักทุเลของเธอ ก็อดนึกเอ็นดูไม่ได้
“มานี่ เดี๋ยวเปิดให้”
เก้าทำท่าจะเดินเข้ามาดึงกระเป๋าใบนั้นไปเปิด แต่กวากวาก็รีบยื้อไว้
“ไม่เป็นไรค่ะ กวาเปิดเองดีกว่า”
“ก็เห็นอยู่ว่าเธอเปิดไม่ได้”
“เปิดได้ค่ะ เดี๋ยวกวาเปิดเอง”
คนตัวเล็กยังคงยืนยันคำเดิม ทั้งคู่ยื้อกระเป๋ากันไปมา กระทั่ง...
แควก
ซิปแตกออกจากกัน ข้าวของในกระเป๋ากระเด็นออกกระจัดกระจาย
“0_0”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าบราลายสตรอว์เบอร์รีของเธอกระเด็นไปวางแหมะอยู่บนหัวของเก้า
“เฮียคะ เดี๋ยวกวาหยิบออกให้”
ไม่รอให้กวากวาหยิบออก เก้าก็หยิบมันลงมาจากหัวเสียเอง เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะส่งมันคืนให้กวากวา
“ของเธอน่าจะต้องซื้อใหญ่กว่านี้นะ”
“เฮียเก้า >__<”
- ผู้เขียน
