อันธพาลพ่ายรัก

เก้า เจ้าของส่วนสูงร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรและใบหน้าหล่อคม ที่สร้างความหลงใหลให้แก่ผู้คนที่พบเจอ แถมเขายังเป็นแชมป์นักแข่งรถระดับประเทศถึงสองสมัยซ้อน แม้ว่าตอนนี้เขายังเรียนอยู่แค่ชั้นปีที่สี่ คณะวิศวกรรมศาสตร์เท่านั้น เขาเป็นหนึ่งในแก๊งวิศวะเถื่อนที่สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น และทุกคนรู้ดีว่าไม่ควรทำให้เก้าหงุดหงิด แต่เหมือนเวลานี้จะมีบางคนไม่รู้ตัวว่ากำลังทำให้เขาหงุดหงิดอยู่ “เฮ้ย ไอ้เก้า หงุดหงิดอะไรวะ” “เปล่า” เก้าตอบทั้งที่สายตายังจับจ้องข้อความในโทรศัพท์ และข้อความจะมาจากใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ กวากวา ยัยตุ๊กตาคู่หมั้นของเขา “เดี๋ยวนี้หัดกวนตีนหรือไง” เขาพึมพำคนเดียว สันกรามขบเข้าหากันแน่นเมื่อกวากวาตอบคำถามเขาด้วยสติกเกอร์เพียงตัวเดียว ตั้งแต่เรื่องวันหมั้นวันนั้น เขาก็ไม่ได้เจอกวากวาอีกเลยเพราะเธอดันไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ต่างประเทศโดยไม่บอกเขาสักคำ แถมยังใช้ชื่อเขาในการขออนุญาตพ่อของเธออีกด้วย “พวกเฮียไปรับน้องคณะกันมั้ยครับ” นนท์เดินยิ้มร่าเข้ามาหาบรรดารุ่นพี่ตัวเองที่นั่งจับกลุ่มกันข้างตึกคณะ “ขี้เกียจว่ะ” มาวินเป็นคนตอบ ก้มหน้าลงกดเกมในมือถือ ไม่ได้สนใจสิ่งที่ รุ่นน้องถามเท่าไหร่ “แต่ปีนี้มีผู้หญิงตั้งเก้าคนนะครับรุ่นพี่” มาวิน เชน และ เปรมรีบวางมือถือ หันไปสนใจรุ่นน้องแทบทันที คงจะมีแต่เก้าที่ไม่ได้หันมาสนใจ เห็นเดินออกไปด้วยสีหน้าดูหงุดหงิด พวกเขาเลยไม่อยากยุ่งเท่าไหร่ รู้กันอยู่ว่า เก้าน่ากลัวขนาดไหน “ไหนเอารูปมาดูดิไอ้น้องรัก” “นี่เลยคร้าบ” นนท์ส่งรูปบรรดาปีหนึ่งให้รุ่นพี่ดู “เด็กปีหนึ่งปีนี้งานดีว่ะ” “เออ ดูน้องคนนี้ดิ โคตรน่ารัก” “จริงด้วย อย่างกับตุ๊กตาเลย” โครม!! ทั้งสี่คนสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ ๆ เก้าก็ถีบถังขยะใบใหญ่ล้มลง โชคดีที่ไม่มีขยะ ไม่อย่างนั้นต้องช่วยกันเก็บอีก “เป็นอะไรครับเพื่อนเก้า” เปรมถามขึ้นเป็นคนแรก เก้าถอนหายใจก่อนจะกลับมากระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ “รำคาญ” “รำคาญพวกกู?” “เปล่า” “อะไรของมัน” ทั้งสี่คนได้แต่เกาหัวแกรก ๆ ไม่เข้าใจอาการของเก้าแต่ก็ไม่ได้ถามต่อ “นี่ มึงมาดูนี่ดีกว่า เด็กปีหนึ่งโคตรน่ารัก” “แก่จนจะลงโลงอยู่แล้ว ยังจะหม้อเด็กอีกนะพวกมึง” “แหม่ อย่าให้กูพูด มึงก็คั่วเด็กปีหนึ่งทุกปีครับไอ้เก้า” “กูไม่ใช่คนจีบ” “ครับ เฮียเก้าคนหล่อ บ้านรวย สาว ๆ รุมล้อมเป็นแมลงวัน” มาวินเอ่ยแซวเพื่อน เลยโดนถีบไปครั้งหนึ่ง แต่เจ้าตัวก็ยังนั่งยิ้มภูมิใจ ได้กวนตีนเพื่อนโดนถีบสักครั้งก็คุ้มแล้ว “กูไม่ใช่ขี้ ไอ้เหี้ย” “พอ ๆ เลิกกัดกัน พวกกูจะไปดูรับน้องคณะสักหน่อย มึงไปมั้ยไอ้เก้า” “ไม่อะ ขี้เกียจ” “ไปเถอะเฮียเก้า เด็กปีนี้ดีนะพี่” นนท์หันไปชวนรุ่นพี่ตัวเอง แต่เก้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ “มันไม่กล้าไปหรอกไอ้นนท์” “ทำไมเพื่อนเราไม่กล้าไปวะไอ้มาวิน” “ก็วันนี้รับน้องแถวคณะบริหาร เพื่อนเก้าของเราจะกล้าไปได้ยังไง” ปัง! มือหนาตบลงบนโต๊ะเสียงดัง พูดออกมาเสียงดังไม่แพ้กัน “ทำไมกูจะไม่กล้าไป!” พูดจบเก้าก็ลุกเดินออกไป เพื่อนทั้งสามคนมองกันพลางส่ายหน้าเบา ๆ “เฮีย ตกลงข่าวลือที่ว่าเฮียเก้าโดนพี่ขวัญดาวคณะบริหารทิ้งเป็นเรื่องจริงเหรอ” “อย่าเผลอพูดซี้ซั้วนะมึง” “ระวังโดนตีนโดยไม่รู้ตัว” นนท์รีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองก่อนจะรีบวิ่งตามรุ่นพี่ตัวเองไป ทั้งสี่คนเดินมาถึงลานกิจกรรมและดูเหมือนรุ่นพี่กำลังให้ปีหนึ่งแนะนำตัวกันอยู่พอดี “คนนั้นไงพี่ น้องที่น่ารัก ๆ อะ” นนท์รีบสะกิดรุ่นพี่ตัวเองยิก ๆ ทุกคนหันไปสนใจยกเว้นเก้าที่เดินไปนั่งรวมกับพวกสตาฟ “สวัสดีค่ะพี่เก้า” ปีสองแถวนั้นรีบยกมือไหว้เก้าเมื่อเขานั่งลง ผู้หญิงละแวกนั้นแทบจะหยุดกิจกรรมทุกอย่างหันมามองเก้าเป็นตาเดียว จะไม่ให้มองยังไงไหว รังสีความหล่อกระแทกตาเสียอย่างนั้น อีกอย่างคนอย่างเฮียเก้าหาตัวจับได้ง่ายที่ไหนกัน “อืม” เก้าตอบรับนิ่ง หันมองไปยังรุ่นน้องปีหนึ่งก่อนจะต้องเบิกตากว้างเพราะคนที่กำลังยืนขึ้นแนะนำตัว นั่นคือ... “สวัสดีค่ะ” “ฮิ้้วววว น่ารักจังเลยครับ” เสียงแซวดังขึ้นแทบทันทีที่เธอยืนขึ้น คนโดนแซวยิ้มเล็กน้อย และไม่ลืมที่จะหันมายิ้มให้คนที่นั่งมองเธอตาค้างอยู่ด้วย “สวัสดีค่ะ กวากวา นะคะ” “ยัยตัวแสบ” เก้าพึมพำเสียงเบา กำหมัดตัวเองแน่น ยิ่งเห็นรอยยิ้มที่เธอส่งมาเหมือนเยาะเย้ย ยิ่งอยากเข้าไปฟาดให้ก้นลาย ถึงจะไม่ได้เจอกันเป็นเดือนแต่กวากวาก็ส่งไลน์หาเขาทุกวัน บอกทุกอย่างว่ากำลังทำอะไร ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยตอบก็เถอะ แต่เรื่องนี้เธอไม่แม้แต่จะบอกเขาเลยสักนิดว่าเธอมาเข้าปีหนึ่งคณะเดียวกับเขา “ปีหนึ่งน่ารักกันเยอะเลยว่ะ โดยเฉพาะน้องกวากวา” “จริง คนอะไรน่ารักอย่างกับตุ๊กตา ผิวนี่ขาวจั๊วะ เนียนละมุนไปทั้งตัว” ทุกคนต่างชื่นชมกวากวากันออกนอกหน้า ดูเหมือนจะมีเก้าคนเดียวที่ไม่ได้พูดอะไร สายตาคอยจับจ้องคนตัวเล็กนิ่ง จนเห็นว่าเธอเดินแยกจากกลุ่มเพื่อน เขาจึงเดินตามออกไป หมับ “โอ๊ย กวาเจ็บนะคะ” “เธอทำบ้าอะไรของเธอ!” เก้าตวาดเสียงดัง คนตัวเล็กสะดุ้ง น้ำตาเริ่มคลอเบ้าแต่ก็ยังฝืนยิ้ม “กวาแค่เข้ามหาวิทยาลัยนะคะ” “แล้วทำไมต้องที่นี่ เธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่” “คือ คือกวา...” “รีบพูดมากวากวา ก่อนฉันจะหมดความอดทน” กวากวาหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าปอดรวบรวมความกล้าก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “กวาแค่อยากอยู่ใกล้เฮียเก้าค่ะ” “เหอะ งี่เง่า” “เฮียเก้าโกรธกวาเหรอคะ” เก้าไม่ตอบแต่คลายแรงที่บีบข้อมือเล็กออก แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อกลับมีเสียงหวานของใครบางคนเรียกเขาให้หันไปมอง “เก้า เก้าจริง ๆ ด้วย” “ขวัญ” มือหนาปล่อยข้อมือเล็กอย่างไม่รู้ตัว สายตาจับจ้องใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาด้วยแววตาที่ยากจะอธิบาย “ไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีนะ” “อืม” “แล้วเด็กคนนี้” “ขอตัวก่อนนะ” เก้าตัดบทเสียดื้อ ๆ ก่อนจะลากกวากวาออกมาโดยไม่ได้พูดอะไร กวากวาเองก็ยอมเดินตามโดยไม่ท้วงติงอะไรเช่นกัน ตอนนี้เธอรับรู้อย่างเดียว รับรู้ว่ามือเขาร้อนขึ้นกว่าเดิม “พี่คนนั้นเขาเป็นใครเหรอคะ” “อย่ายุ่ง มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก”