Episode 06 สัญญา...
1258 คำ
Episode 06
Talk ซิง
“ถ้างั้นวันอาทิตย์นี้เจอกันที่บ้านเรดนะ” ร่างบางกล่าวพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายเป็นการบอกลา “กลับบ้านดีๆ นะ”
“เธอก็เหมือนกัน” เรดโบกมือตอบกลับ ก่อนที่จะเดินขึ้นรถไป เพราะในขณะนี้เป็นช่วงเวลาที่พวกเราทุกคนได้เลิกเรียนกันแล้ว
พอถึงเวลาเลิกเรียน เพื่อนๆ ทุกคนก็ต่างมีพ่อแม่มารับกันทั้งหมด รวมไปถึงน้ำตาลและมะปรางด้วยเช่นกัน
มีเพียงเราคนเดียวเท่านั้นที่ต้องนั่งแท็กซี่กลับ เนื่องจากคุณพ่อกับคุณแม่ของเราไปต่างประเทศ
ก็เลยต้องกลับเองค่ะ แฮะๆ
กริ๊งๆๆๆ
“สวัสดีค่ะผอ.” มือเรียวบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายในขณะที่กำลังยืนรอแท็กซี่อยู่ “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ผอ. จะบอกว่าวันพุธนี้จะมีพี่ๆ จากโรงพยาบาลมาอบรมพวกเราเกี่ยวกับเรื่องการท้องในวัยเรียน แล้วก็พวกเรื่องโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ยังไงฝากสรัญญาตามเพื่อนเข้าอบรมให้ครบด้วยนะ” ผอ.กล่าว
“ได้ค่ะ ว่าแต่…ทำไมผอ.ถึงโทรมาบอกหนูล่ะคะ? หนูไม่ได้เป็นรองประธานนักเรียนเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ”
“ทำไมไม่โทรบอกน้ำตาลกับมะปรางแทนล่ะ?” ที่เราถาม ก็เพราะเราสงสัยเฉยๆ ไม่ได้มีเรื่องระแคะระคายอะไรกับผอ.หรอกนะคะ
“อ๋อ! พอดีผอ.หาเบอร์เพื่อนเธอไม่เจอน่ะ ยังไงถ้าเจอหน้าน้ำตาลกับมะปรางก็ฝากบอกสองคนนั้นด้วยนะ”
“ได้ค่ะๆ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะคะ หนูขอตัวกลับบ้านก่อน” ผอ. ไม่ได้พูดอะไรตอบ เมื่อคุยจบเรื่อง ท่านก็กดวางสายจากเราไปทันที
“คุยกับใครอะ?”
“เชี้ย!” เราร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นข้างๆ หู ก่อนที่จะพบว่าเสียงนั้นมาจาก… “กรีน! นายเองเหรอเนี่ย!”
“ไม่ใช่ไอ้เรดก็แล้วกัน” กรีนกล่าวแซะ พร้อมกับกลอกตามองบน “ว่าแต่เธอเถอะ มายืนทำอะไรตรงนี้? ทำไมไม่กลับบ้านอีก?”
“เรารอยืนแท็กซี่น่ะ พอดีคุณพ่อกับคุณแม่ท่านไปต่างประเทศกันทั้งคู่เลย ก็เลยไม่มีคนมารับ เราก็ต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง”
“อ๋อ…แล้วเมื่อกี้คุยกับใครอยู่น่ะ แฟนเหรอ?” กรีนกล่าวแซวเราเล็กน้อย “หัวหน้าห้องมีความรักว่ะ!”
“แฟนบ้าบออะไรกันล่ะ! เรายังไม่มีสักหน่อย!” ว่าพลางตีไปที่แขนของร่างสูงเบาๆ “ผอ.เขาโทรมาน่ะ”
“มัน…เอ่อ! ท่านผู้อำนวยการสถานศึกษาที่ดีเลิศเขาโทรมาทำไมล่ะ?” กรีนเบ้หน้าทันทีที่รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือผอ. ท่าทางดูไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไหร่ แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนแบบเขานะคะ เข้าห้องปกครองอยู่บ่อยครั้ง ทะเลาะกับอาจารย์ทั้งโรงเรียน กับผอ.ก็ไม่เว้น 555
ก็ไม่แปลกเลยที่เขาจะไม่ชอบใจที่ผอ.โทรมาหาเรา
“วันพุธนี้จะมีพี่ๆ จากโรงพยาบาลมาอบรมพวกเราเกี่ยวกับเรื่องการท้องในวัยเรียน แล้วก็พวกเรื่องโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์น่ะ” เราตอบ ก่อนที่จะเริ่มออกคำสั่งเสียงแข็งกับกรีน “ผอ.บอกให้เราตามเพื่อนมาเข้าอบรมให้ครบ! ดังนั้น…นายก็ต้องเข้าด้วยนะ!”
“แล้วไอ้การอบรมที่ว่านี่เขาให้พวกอาจารย์เข้าร่วมด้วยหรือเปล่าล่ะ?” กรีนถามต่ออย่างกวนๆ ร่างบางก็พลางส่ายหัวเบาๆ “หึ! สรรหาการอบรมมาอบรมเด็กๆ แต่ตัวอาจารย์เองดันทำเรื่องเหี้ยๆ ซะเอง! อันนี้มันก็น่าสมเพชนะ!”
“นี่…พูดอะไรแบบนั้นเล่า” เราตีแขนกรีนกลับไปอีกครั้งเป็นการเรียกสติ “พูดอะไรก็ระวังปากหน่อยสิ ถ้าเกิดมีอาจารย์ท่านไหนมาได้ยินเข้า นายจะซวยเอานะ” ที่เราพูดก็เพราะว่าเราเป็นห่วงนะ กรีนน่ะ! ไม่ถูกกับอาจารย์คนไหนสักคน! คดีเยอะสุดๆ!
“ทำไมเราถึงพูดไม่ได้อะ? ข่าวที่ครูข่มขืนนักเรียนก็ออกถมเถไป ถ้าเรื่องแค่นี้เด็กอย่างเรายังพูดไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่สังคมมันจะพัฒนา” กรีนส่ายหัวเบาๆ อย่างเอือมระอา “พูดก็พูดเถอะ! อาจารย์บางคนน่ะ…สอนตัวเองให้ได้ก่อน ก่อนที่จะไปสอนคนอื่น”
“พอเลยๆ นายกลับบ้านไปได้แล้วไป!” เรารีบไล่ร่างสูงให้กลับบ้านไปในทันที ก่อนที่จะมีอาจารย์ท่านไหนมาได้ยินแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ “กลับบ้านไปก็อย่าลืมไปจดสมุดด้วยล่ะ! เราถ่ายที่เรียนวันนี้ส่งไปให้แล้ว ในแชท!”
“เราน่ะกลับแน่! แล้วเธอล่ะ…กลับแท็กซี่จะปลอดภัยจริงๆ เหรอ?” เราไม่ได้พูดอะไรตอบ เพียงแต่ส่ายหัวตอบกลับเขาไปอย่างไม่มั่นใจ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เราต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณพ่อคุณแม่จะเป็นฝ่ายมาส่งเราตลอด
“งั้น…ให้เราไปส่งไหม?”
“ถ้าเราไปกับนาย…เราจะปลอดภัยจริงๆ เหรอ? เผลอๆ อาจจะไม่ต่างอะไรกับการนั่งแท็กซี่ก็ได้นะ” เราเอียงคอมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ “ชีวิตเรามีค่านะ”
“รู้! ไม่พาไปตายก็แล้วกัน!”
“…”
“รออยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวมา ขอไปเอารถก่อน” ว่าจบ ร่างสูงก็เดินจากไปในทันที
ผ่านไปไม่นาน กรีนก็กลับมาด้วยรถบิ๊กไบร์ทคันหรู พร้อมกับหมวกกันน็อกสองใบ
“อะ!” ว่าพลางยื่นหมวกกันน็อคมาให้เราหนึ่งใบ ส่วนอีกหนึ่งใบก็พลางสวมเข้าที่หัวของตัวเอง “สรุปไปไหม?”
“ก็! มาขนาดนี้ ก็ต้องไปแล้วล่ะ” ร่างบางไหวไหล่อย่างไม่คิดอะไร ก่อนที่จะรับหมวกกันน็อคที่ร่างสูงยื่นให้มาสวมใส่
แต่ในจังหวะที่เรากำลังจะขึ้นไปซ้อนท้าย กรีนก็ได้เอ็ดเรามาหนึ่งที เพราะเขาไม่ได้จะให้เรานั่งซ้อนท้าย…
“มานั่งข้างหน้านี่!”
“…”
“งงอะไร? มานั่งหน้า”
“ทำไมต้องข้างหน้า?”
“เดี๋ยวล่วง! มาเร็ว!”
“จ้ะ!” เรากลอกตามองบน ก่อนที่จะขึ้นไปนั่งข้างหน้าคนขับ และเมื่อเราจัดท่านั่งของตัวเองได้แล้ว ร่างสูงก็ยื่นสองแขนของตัวเองมาห้อมล้อมตัวเราไว้เพื่อจับแฮนรถ “อย่าขับเร็วนะ เรากลัว”
“ถ้ากลัวก็หลับตา” เขาแสยะยิ้ม ก่อนที่จะเริ่มออกตัวด้วยความเร็วสูง
บรื้น!~
“ก็บอกว่าอย่าขับเร็วมากไงเล่า! คนยิ่งกลัวๆ อยู่!” เราหันไปเอ็ดใส่อีกฝ่ายด้วยความหัวเสีย หลังจากที่ขับรถออกมาได้สักพักจนติดไฟแดง “จะรีบไปตายไหน!”
“จะโวยวายอะไร? นี่เราขับช้ากว่าปกติตั้งเยอะเลยนะ” เขากล่าวพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ “นี่ถ้าขับเท่าที่เคยขับ เธอไม่หัวใจวายตายเลยเหรอ?”
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะอีตาบ้า!” เรารีบชี้นิ้วขู่เขาทันควัน “นี่ดีหน่อยที่มีหมวกกันน็อคคอยคุ้มครอง ถ้าเกิดมีไม่หมวกกันน็อคแล้วขับเร็ว แล้วถ้าเกิดเราตกรถขึ้นมาล่ะ!”
“ไม่ต้องกลัวไปหรอก ถึงเราจะขับเร็วยังไง เธอก็จะไม่มีวันตก”
“เราจะมั่นใจได้เหรอ?”
“ไม่ว่าเราจะขับเร็วยังไง เธอก็จะปลอดภัย เราสัญญา…”
- ผู้เขียน
