Episode 05 ร้ายกาจ
919 คำ
Episode 05
พอถึงเวลาพักกลางวัน เราก็มากินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารตามประสา แต่ว่า…
เรามากินคนเดียวนะคะ
พอดีว่าน้ำตาลกับมะปรางเขาไปช่วยงานผู้อำนวยการอยู่ เราก็เลยมากินข้าวก่อน
น้ำตาลกับมะปรางเขาเป็นพวกคณะธรรมการนักเรียนน่ะค่ะ เวลามีงานอะไรผู้อำนวยการก็จะเรียกใช้พวกเขาอยู่บ่อยๆ
ส่วนเรา…เราเคยเป็นรองประธานนักเรียนมาก่อนน่ะค่ะ แต่ว่าด้วยอะไรหลายๆ อย่าง เราก็เลยเลือกที่จะลาออกจากการเป็นรองประธาน
และเมื่อเราลาออกจากการเป็นรองประธานนักเรียนแล้ว อาจารย์ที่ปรึกษาก็เห็นพ้องว่าอยากให้เรามาเป็นหัวหน้าห้อง
ซึ่งเราก็ยินดีค่ะ ><
“มาแล้วๆ! มีเรื่องจะเมาท์ด้วยแหละแม่!” น้ำตาลและมะปรางรีบวิ่งมาหาเราที่นั่งอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหาร “รับรองว่าแซ่บค่ะ!”
“วิ่งหน้าตาตื่นมาแบบนี้ ท่าทางจะแซ่บนัวร์น่าดูเลย” ว่าพลางตักข้าวเข้าปากไปด้วย “มีเรื่องไร? ว่ามาค่ะ!”
“คือเรากับน้ำตาลไปช่วยงานผอ.มา อย่างที่แกรู้นั่นแหละ แต่ทว่า…เราดันเจอกรีนเว้ย!” มะปรางกล่าวด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นสุดๆ
“กรีน…? โดนผอ.เรียกไปด่าเหรอ?” เราตอบ พร้อมเอียงคอมองเล็กน้อย
“ไม่ใช่!” น้ำตาลพูดสวนกลับเราทันควัน “พวกเราเห็นกรีนเข้าไปหาอะไรสักอย่างในห้องผอ.! เราว่ากรีนต้องไปขโมยของแน่ๆ เลย!”
“ฉิบหาย! แกแน่ใจนะว่ากรีนเข้าไปขโมยของจริงๆ อะ มั่นใจใช่ไหม?”
“เราพูดจริงๆ ไม่ได้ใส่ร้ายอะไรกรีนเลย” มะปรางพูดย้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าที่จริงจัง “เราก็ไม่รู้หรอกว่ากรีนเอาอะไรออกไปหรือเปล่า? แต่ตอนที่เข้าไปเห็นคือกรีนกำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่ในห้องผอ. เราว่า…แกก็ลองไปเตือนๆ มันหน่อยก็แล้วกันนะ ทั้งห้องกรีนมันก็ฟังแค่แกคนเดียวอะ”
“โอเคๆ ถ้างั้น…เดี๋ยวเราจะลองไปคุยกับกรีนดู ถ้าเกิดกรีนเขาขโมยของจริงๆ เราก็จะบอกให้กรีนเอาไปคืน แต่ถ้าหากไม่ได้เอาอะไรออกมา เราก็จะตักเตือนเขาไปว่าอย่าทำแบบนี้อีก” มะปรางและน้ำตาลพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะขอตัวไปซื้อข้าว ไม่นานนักทั้งสองก็กลับมา และพวกเราก็นั่งกินข้าวกัน
และเมื่อช่วงเวลาของการพักกลางวันจบลง นักเรียนทุกคนก็ได้เข้าสู่การเรียนคาบบ่าย
ตัวเราเองก็เช่นกัน
และคาบบ่ายนี้ก็เป็นวิชาศิลปะ ที่เมื่อมาถึง อาจารย์ก็สั่งงานคู่ตั้งแต่วินาทีแรกที่พบหน้ากัน
Oh my god! ไม่ว่าระบบการศึกษาแบบไหน ก็มักจะเจออาจารย์แบบนี้ตลอดเลยนะ!
“งานที่อาจารย์จะสั่งนะคะ ก็คือให้นักเรียนทุกคนจับคู่กันสองคน จับยังไงก็ได้ตามใจเลย แล้วก็ให้ไปทำโมเดลห้องนอนมา” อาจารย์พิมมาดา อาจารย์ประจำวิชาศิลปะกล่าวสั่งงาน “ส่งภายในสัปดาห์หน้านะคะ”
“เอ่อ…อาจารย์คะ!” มือเรียวบางรีบยกขึ้นถามคำถามทันควัน “คือว่าตอนนี้ห้องเรามีสี่สิบห้าคนแล้วน่ะค่ะ น่าจะเป็นคู่สองคนไม่ได้แล้ว เพราะมีเศษ”
“โอเค ถ้างั้นก็ให้กลุ่มนึงมีสมาชิกสามคน ส่วนที่เหลือก็ให้จับคู่กันสองคน โอเคตามนี้ ถ้างั้นก็…เดี๋ยวรีบจับคู่กันเลยนะ พอได้คู่แล้วก็เขียนชื่อตัวเองกับชื่อเพื่อนส่งมาให้อาจารย์เลย” เมื่ออาจารย์กล่าวจบ ทุกคนก็ต่างรีบหาคู่ทำงานกันทันที
“เรดมีคู่หรือยัง? คู่กับเราไหม!?” มะปรางรีบหันขวับมาหาเรดทันทีที่ทุกคนเริ่มจับคู่กัน “พอดีเรายังไม่มีคู่น่ะ”
“เสียใจด้วยนะมะปราง พอดีว่าเราคู่กับเรดแล้วน่ะ” น้ำตาลรีบปัดมือของมะปรางออกไปในทันที “เรดคู่กับเราไหม เราเป็นคนไม่เกี่ยงงาน เราสามารถทำงานให้เสร็จได้ในคืนเดียวเลยนะ รับรอง! ไม่เป็นภาระของเรดแน่นอนจ้ะ”
“ขี้โม้! เรดอย่าไปเชื่อน้ำตาลนะ” มะปรางพูดแทรกขึ้นมาต่อทันที “ตอนนั้นทำงานคู่กับเรา นัดแปดมาสิบเอ็ด!”
“นั่นมันเมื่อก่อน! ปัจจุบันเราไม่ได้ตื่นสายขนาดนั้นแล้วนะ” น้ำตาลไม่ยอม หันไปวีนใส่มะปรางในทันที “แต่ถึงเราจะตื่นสาย แต่งานเราก็เสร็จตลอดนะเรด! อย่าไปฟังมะปราง! มะปรางก็ไม่ต่างกันนั่นแหละ นัดเราเช้าแล้วยังไง พอเราไปถึงก็เอาแต่นั่งเล่นแต่โทรศัพท์! กว่าจะได้ทำงานก็เย็นมากแล้ว งานเสร็จอีกทีก็เที่ยงคืนเลยด้วย ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองชัดๆ!”
สงครามแห่งการเผาเพื่อนแล้วหนึ่ง
555555!
“ภัทรพล บุญมี เขียนแบบนี้ถูกแล้วเนาะ?” ร่างบางกล่าวพร้อมกับยื่นกระดาษที่เขียนชื่อให้เรดได้ดู ซึ่งเรดก็พยักหน้าตอบว่าใช่เราเขียนถูกแล้ว “โอเค เดี๋ยวเราเอาใบรายชื่อไปส่งอาจารย์ก่อนนะ”
“เอ้า…คาบไปแดกเองเฉย!” มะปรางเบ้ปากคว่ำ พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ตอนไหนวะ!”
“ก็พอดีคุยกันตั้งแต่ตอนเช้าแล้วน่ะ ว่าถ้าเกิดมีงานอะไร เราจะคู่ด้วยกัน ดีลกันตั้งแต่เช้าแล้วอะนะ คิกๆ”
“ร้ายกาจมากแม่!!!!” เพื่อนสาวทั้งสองกล่าวออกมาพร้อมกัน
- ผู้เขียน
