Episode 04 อคติ
840 คำ
Episode 04
“งั้นเราก็ขอเลือก…ว่าจะไม่นั่งข้างไอ้หมอนี่!” เรดพูดขึ้นตอบอีกคน
“เอ่อ! งั้น…เดี๋ยวเรานั่งตรงกลางก็ได้” เราหันไปยิ้มเจื่อนๆ ให้เรด ก่อนที่จะหันไปพูดกับกรีนต่อ “กรีน! ลุกไปนั่งข้างใน! ไปสิ!”
“แต่ตรงนี้มันที่นั่งเรานะ!” กรีนหันขวับมามองตาขวางใส่เราทันควัน
“จะเขยิบเข้าไปนั่งข้างในดีๆ หรือจะนั่งข้างเรด!”
“เออ! เขยิบก็ได้วะ!” เขาโวยวายด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยอมเขยิบเข้าไปนั่งด้านในแต่โดยดี
นั่นก็เลยทำให้เราทั้งสามคนนั่งด้วยกันได้ค่ะ
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง!”
และหลังจากนั้นไม่นาน อาจารย์กอบแก้วก็กลับมาและเริ่มจัดการเรียนการสอน ส่วนพวกเราทั้งสามก็นั่งเรียนด้วยกันอย่างมีความสุขค่ะ
…
…
…
…
…
เสียเมื่อไหร่เล่า!
“ขอยืมปากกาแดงหน่อย” ชายทั้งสองกล่าวออกมา พร้อมๆ กับยื่นมือหนามาหยิบปากกาแดงของเรา แบบพร้อมกันทั้งสองคน!
พรึบ!
“…” มือหนาของทั้งสองจับไปที่ปากกาแดงด้ามเดียวกัน แต่ทว่ากลับไม่มีใครยอมปล่อยมือก่อนเลย
“กูจับก่อน!” กรีนกล่าวพร้อมกับจ้องหน้าเรดเขม็ง
“มีหลักฐานเหรอว่าแกเป็นคนจับปากกาแท่งนี้ก่อนเราน่ะ?” เรดเอียงคอมองอย่างท้าทาย “ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเราหยิบก่อน”
“เป็นแค่เด็กใหม่…อย่ามากวนส้นตีนจะได้ไหมวะ!”
พรึบ!
“เดี๋ยวเราขีดให้แล้วกันนะ!” มือเรียวบางรีบคว้าปากกาแดงด้ามนั้นมาไว้ที่ตนเองทันที “ไหน! เรดอยากจะขีดเส้นตรงไหนเหรอ? เดี๋ยวเราขีดให้”
“เราจะขีดเส้นปิดอะ” เรดกล่าวพร้อมกับเขยิบสมุดของตัวเองมาใกล้เรามากขึ้น “ยังไงก็…ฝากด้วยแล้วกัน”
“โอเค! เดี๋ยวเราตีให้เดี๋ยวนี้เลย!” ร่างบางยิ้มหน้าแป้น ก่อนที่จะทำการตีเส้นลงไปในสมุดให้กับอีกฝ่าย และเมื่อเสร็จก็ได้ทำการส่งคืนให้เขาไป
“ตีเส้นให้เราด้วยดิ”
“อ๋อ! ปากกาว่างแล้ว นายตีเองเลย!” ว่าพลางวางปากกาแดงลงที่ตรงหน้าของร่างสูง “เชิญจ้ะ”
“ทำไมกับมันตีให้?”
“เหรอ? เราทำแบบนั้นเหรอ? ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” เราไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนที่จะหันกลับไปจดงานต่อ โดยที่ไม่ได้สนใจอีกฝ่ายแต่อย่างใด
“สองมาตรฐานฉิบหาย!” กรีนเบ้ปากคว่ำ ก่อนที่จะหยิบปากกาแดงไปตีเส้นด้วยตัวเอง “พอมีนักเรียนเข้ามาใหม่แล้วลืมเก่าเลยนะ เชอะ!!!”
ร่างบางไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่อมยิ้มออกมาเล็กๆ
จนกระทั่งถึงช่วงเวลาพักกลางวันของพวกเราชาวมอปลาย
“เด็กใหม่อะ!” เพื่อนชายในห้องคนหนึ่งกล่าวขึ้น ซึ่งเขาคนนี้มีชื่อว่าบิว เป็นเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งของเราค่ะ “ไปกินข้าวกับพวกเราเปล่า?”
“อืม ไปดิ” เรดพยักหน้า ก่อนที่จะรีบเก็บข้าวของเพื่อที่จะไปกินข้าวกับพวกบิว
“กูไปกินกับพวกมึงด้วยได้เปล่าวะ?” กรีนกล่าวดังขึ้น แต่ก็ไร้การตอบกลับใดๆ จากกลุ่มบิว ซึ่งนั้นก็ถือว่าเป็นการปฏิเสธไปในตัวแล้วล่ะค่ะ
“น่าสงสารจัง…อยู่มาตั้งสามปีแล้ว ไม่มีเพื่อนคบเลยสักคน” มือเรียวบางยกขึ้นหัวเราะคิกคักเบาๆ
“แล้วไงอะ? ไม่อยากคบก็ไม่ต้องคบดิ!” กรีนพูดตอบ พร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋าของตัวเองด้วยความหงุดหงิด “ไม่เห็นต้องง้อใครเลย!”
“พวกเราอยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี แต่นายกลับไม่มีเพื่อนเลยสักคน ต่างกับเรดที่เพิ่งเข้ามาได้วันแรก”
“เราไม่สนใจหรอก บางคนที่เข้ามาเข้ามาเพราะอะไร? เข้ามาเพราะเงิน เข้ามาเพราะอยากจะลอกงาน ไม่มีความจริงใจกันเลยสักคน!”
“แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคนไหม? จริงๆ เพื่อนในห้องเขาก็อยากเป็นเพื่อนกับนายนะ” ว่าพลางยกแขนขึ้นกอดอก “แต่นายเองนั่นแหละที่ไม่เป็นมิตรกับคนอื่นเขาเลย”
“ใครบอกว่าเราไม่เป็นมิตรกับคนอื่น พวกมันเองต่างหากที่อคติกับเรา!” มือหนาของเขายกขึ้นเสยผมตัวเองเบาๆ “คาบบ่ายไม่เข้านะ เหม็นขี้หน้าไอ้เด็กใหม่!”
“เอาอีกแล้ว! ถ้านายไม่เข้าแล้วนายจะไปไหน?” ว่าพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เปิดเทอมวันแรกก็จะโดดเรียนเลยเหรอจ๊ะ?”
“ก็มันน่าเบื่ออะ ยังไงก็ฝากเธอจดสมุดด้วยนะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นกลับบ้านไป เดี๋ยวเราค่อยไปลอก” ว่าจบ ร่างสูงก็เดินออกจากห้องไปในทันที
“นายนี่มันจริงๆ เลย!” เราเบ้ปากคว่ำ ก่อนที่จะส่ายหัวออกมาอย่างเอือมระอา “ไม่คุยด้วยแล้ว ชิ! ไปกินข้าวเที่ยงดีกว่า หิวแล้ว!”
ชิ!
- ผู้เขียน
