EP.6 เจอกันครั้งเเรก
1632 คำ
EP.6 เจอกันครั้งแรก
หลังจากที่ฉันเเต่งตัวเสร็จพวกหญิงหน้าโหดก็พาฉันมานั่งที่โต๊ะกระจก เเล้วก็มีผู้หญิงมาใหม่อีกคนหนึ่งซึ่งมาเเต่งหน้าให้ฉัน จนฉันอดคิดในใจไม่ได้ 'มันต้องขนาดนี้ป่ะว่ะ!' เเต่ฉันทำอะไรได้ล่ะ นอกจากทำตัวเหมือนตุ๊กตาให้พวกนี้จัดการกับตัวฉันจนเสร็จสรรพ
"ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี" ฉันมองคนที่เเต่งหน้าให้ฉันเดินออกมาจากริมระเบียงด้วยสีหน้าเป็นกังวล เเถมยังเดินไปมาจนฉันเวียนหัวไปด้วย ก่อนที่เธอจะหันมาหยุดที่ฉันเเล้วทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้
"...." ฉันมองผู้หญิงวัยกลางคนที่ยังเเต่งตัวจี้ด เหมือนเจ๊คัดเด็กส่งให้เสี่ยๆ มันก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ก่อนที่ฉันจะมองตัวเองในกระจกเมื่อเห็นใบหน้าผุดผ่องด้วยเครื่องสำอางค์รองพื้นนั้นทำการกลบบาดเเผลบนหน้าฉันอย่างดีเยี่ยม จนฉันอดนึกสมเพชตัวเองไม่ได้
"คงต้องเป็นเธอเเล้วเเหละ!" เธอทำหน้าเหมือนหนักใจก่อนจะโทรหาใครบางคน เเล้วพูดด้วยสีหน้ากังวลอยู่นอกระเบียง ฉันมองไปรอบๆห้อง เพื่อหาทางหลบหนีเเต่มันไม่มีเลยในห้องนี้มีผู้หญิงร่างทึกเฝ้าถึงสองคน ด้านนอกก็คงไม่ต่างกันเเน่ นอกจากฉันจะได้ออกไปจากที่นี้โดยการตามใครออกไป
"ลุกขึ้นไปกับฉัน" เธอเดินมาหยุดตรงหน้าฉันก่อนที่จะมองตั้งเเต่หัวจรดเท้า จนทำให้ฉันอดมองสภาพตัวเองตามไม่ได้
บอดี้การ์ดทั้งสองคนเดินมาฉุดฉันให้ลุกขึ้นอย่างเเรง ฉันได้เเต่กัดปากตัวเองเก็บความรู้สึกเจ็บนี้เอาไว้ บอดี้การ์ดคนหนึ่งใส่เเหวนเข้ามาที่นิ้วฉันอย่างเเรง ฉันก็พอรู้ว่ามันคือที่ติดตามตัว
"มึงกล้าถอดกูไม่รับลองชีวิตมึง" ขู่เสียงเรียบก่อนที่จะผลักฉันให้เดินตามพวกมันออกมาจากห้องนั้น ฉันรู้สึกว่าที่นี้มันเป็นผับ พอเดินออกมาจึงรู้ว่าที่ฉันอยู่มันเป็นห้องเเถวหลายห้อง มีพื้นที่เดินความกว้างประมาณ 1 เมตรได้ สายตาฉันรีบหาทางหนีทันที
"เห้! ตามไปล้านหนึ่งโว้ย"
"ปล่อยผมเถอะครับ ผมจะหามาคืนให้ได้ ให้ผมยืมอีกสักล้านนะครับ นายครับๆ"
พอพวกมันพาฉันเดินมาอีกล็อกหนึ่งในล็อกนี้มีเเต่โต๊ะการพนันทุกสิ่งอย่าง ฉันสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นชายชุดดำสองคนลากผีพนันออกมาโดยคนนั้นเลือดอาบไปทั้งใบหน้า ทราม เลว ฉันได้เเต่สาบเเช่งพวกมันในใจ เสียงโวกเวกโวยวายทำให้ฉันไม่มีสมาธิในการมองหาที่ฉันจะหลบหนีไปได้เลย
พลั่ก!... ตุ้บ!!
ฉันล้มลงในพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ ก่อนที่ผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นจะเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง
"เธอต้องทำงานที่นี้ ดูเเลเเขกวีไอพีที่จะมาวันนี้ให้ดี เเละห้ามคิดที่จะหนีทุกที่ในห้องนี้มีกล้องที่เห็นการกระทำเธอทุกอย่าง อย่าอยากลองดีไม่งั้นเธอจะไม่ได้ตายดี!"
ปั้ง!!
ฉันมองบานประตูที่ปิดอย่างเเรงจนเกิดเสียงดัง เริ่มมองหาทางหลบหนีทันที
"มีสักทางสิ ขอร้อง! ขอร้องล่ะ" ฉันวิ่งไปดูทุกซอกทุกมุมของห้องนี้ เเต่มันเเทบจะเปล่าประโยชน์ เพราะห้องนี้เป็นห้องทึบ มีเพียงช่องระบายอากาสอยู่ผนังสูงๆ ฉันนั่งลงอย่างหมดเรี่ยวเเรง! น้ำใสๆค่อยๆรินไหลออกมา
"เเม่...ช่วยหนูด้วย ฮรึก!!" ฉันได้เเต่นั่งกอดตัวเองในมุมมืดในห้องนั้! ฉันซบใบหน้าลงกับเข่า อย่างอ่อนที่นี้ต่างบ้านต่างเมืองเเถมยังตัวคนเดียว ฉันไม่เห็นทางที่ฉันจะรอดเลย
(อีกสิบนาทีเเขกวีไอพีจะไปถึงที่นั้น ถ้าเธอยังไม่อยากตาย รีบทำหน้าที่ซะ อย่าคิดหนี เพราะเธอไม่มีวันหนีพ้น)
ฉันเงยหน้ามองสิ่งที่มีเสียงคำสั่งเล็ดลอดออกมา!ล โทรศัพท์ตั้งโต๊ะ ฉันรีบถลาไปยังเจ้าสิ่งนั้น ก่อนจะกดโทรออกเบอร์ที่ฉันคุ้นเคยความหวังสุดท้ายของฉัน มันต้องพังลงเพราะมันถูกตัดสัญญาณไปเเล้ว นั้นสินะ พวกมันจะมาพลาดง่ายๆเเบบนี้หรอ
ผ่านไปไม่ถึง10 นาทีก็มีผู้หญิงเเต่งตัวเเบบฉันเดินเข้ามาสองคนพร้อมเครื่องดื่มในมือ ก่อนที่เธอคนหนึ่งจะยิ้มเย้ยหยันให้ฉัน พร้อมพูดจาถากถางที่เจอฉันทันที
"เด็กใหม่เเรกๆก็อย่างงี้เเหละ หึ!" ฉันมองผู้หญิงสองคนนั้นด้วยสายตานิ่งเฉย คงขอความช่วยเหลือไม่ได้ เพราะเธอเหมือนจะเกลียดฉันเเต่เเรกเจอเหมือนกัน
"มาเเล้วๆ พวกมึงทำงานดีๆนะเว้ย ท่านๆนี้คือรวยมาก เเล้วเเต่บุญหอยพวกมึงเเล้ว" เจ้ใหญ่มันวิ่งเข้ามาก่อนจะเอาทิชชู้มาซับหน้าฉันเพราะมีรอยน้ำตาที่ไหลลงมา
"มึงตายได้ทุกเมื่อจำไว้ ทำตัวดีๆ" ยังไม่วายมากระซิบฉันอีก ฉันได้เเต่ก้มหน้าไม่ได้สนใครจะมาใครจะไป เเต่ฉันอยากออกไปจากที่นี้ อยากกลับประเทศไทยฉันคิดถึงลูก ปานนี้เพื่อนฉันจะสงสัยไหมนะ ว่าฉันหายไป ฮรึก! ฉันกำมือเเน่นกลั้นเสียงสะอื้นตัวเอง
“เจ้าสัว รัสเตร สวัสดีค่ะ ตัวจริงดูดีมีภูมิฐานสมคำล่ำลือจริงๆ " ฉันได้ยินเสียงเล็กเสียงน้อยเอ่ยต้อนรับคนมาใหม่ พร้อมเสียงเล็กๆของผู้หญิงอีกสองคน ที่ดระดี๊กระด๊าไม่หยุด!
"หล่อมาก! หล่อจนฉันสามารถตายได้เลยเเก"
"เออหล่อจริง กรี้ดด!!"
ฉันยังก้มหน้านิ่ง ไม่ได้สนใจอะไรเเต่เเปลกทำไมเจ้าสัวคนนี้ไม่ทักทายคนอื่นกลับไม่มีมารยาทจริงๆ ฉันอยากเห็นหน้าเขาจัง ไม่ใช่เพราะว่าได้ยินพวกเธอว่าเขาหล่อหรอกนะ เเต่ทำไมดูเย่อหยิ่ง ทั้งที่ก็เเก่เเล้ว เมื่อฉันคิดได้ดังนั้นฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินไปนั่งอยู่ที่โซฟาเรียบร้อยเเล้ว
พรึ่บ!
ตัวฉันเเข็งเทื่อไปชั่วขณะ เพราะจังหวะที่ฉันมองเขา เขาก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี เราสองคนเลยบังเอิญสบตากับเเค่เเวบเดียว เเต่ฉันเห็นเขาขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนที่จะปรับให้เป็นปกติ ใบหน้านี้เย็นชาจริงๆ ทำไมหัวใจฉันมันสั่นเพราะกลัวเขาขนาดนี้ ทั้งที่เขาเเค่นั่งอยู่เฉยๆ ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก ทำไมรังสีความเย็นชาน่าเกรงขามถึงพุ่งออกมาขนาดนี้ ทั้งที่เขาเเค่นั่งอยู่เฉยๆ
"สวัสดี เสี่ยเฟย กับ ท่าน หลิ่ง ค่ะ" ฉันหันมองผู้มาใหม่ทั้งสองคน หนึ่งในนั้นคือคนที่สั่งจับตัวฉันมาที่นี้ ขาเรียวก้าวถอยช้าๆอย่างอัตโนมัติ สายตาที่มันมองฉันตั้งเเต่เท้าขึ้นมาเลื่อยๆ ด้วยสายตาหื่นกาม ฉันค่อยๆเลื่อนมือมาปิดหน้าขาตัวเองไว้ ฉันเกลียด ฉันเกลียดสายตานั่น! ได้เเต่ข่มความรู้สึกไว้
"เธอสวยมาก!" มันพูดพร้อมโอบเอวฉันมาชิดอกมันไว้อย่างรวดเร็ว ทำให้ฉันขืนตัวสะตั้นไปไม่น้อย ฉันพยายามดิ้นออก เเต่มือสากๆกลับลูบเอวคอดฉันไปมาอย่างคนบ้ากาม ฉันอยากกัดลิ้นตายตรงนี้ให้รู้เเล้วรู้รอดไป
"สวัสดีครับเจ้าสัวรัสเตร จู่ๆก็มากระทันหันผมตกใจนะครับ" อีตาเเก่นี้พูดพร้อมดึงฉันจะไปนั่ง เเต่ฉันขืนตัวไว้น้อยๆ ลูกทำกรรมอะไรไว้นักหนาทำไมชีวิตลูกถึงไม่มีความสุขสักที ฉันได้เเต่ก้มหน้าตัดพ้อตัวเอง คงไม่มีใครช่วยฉันได้เเละไม่มีใครให้ฉันขอความช่วยเหลือสักคน ฉันเม้มริมฝีปากตัวเองเเน่น คลายความเจ็บที่เกิดขึ้นมาในใจอย่างเหลือล้น
"ฉันสนใจผู้หญิงคนนั้น" เสียงหนักทุ้มดังขึ้นมา จนฉันรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเเค่เสียงเขาทำไมฉันรู้สึกกลัวจับใจได้ขนาดนี้อีตาเเก่นี้คลายอ้อมเเขนออกจากเอวฉันเหมือนจำใจ ทำไม! เสียงอันตรายเมื่อกี้หมายถึงฉันหรอ คนไหนฉันก็กลัวนะเว้ย เเต่ความรู้สึกฉันเหมือนฉันกลัวคนที่นั่งนิ่งๆอยู่ตรงนั้นมากกว่า
"สนใจเด็กคนนี้หรอครับ เกรงว่าจะปรนนิบัติเจ้าสัวได้ไม่ดี เอ่อสองคนนั้นเอาอกเอาใจเก่งนะครับเจ้าสัว" สองสาวยิ้มอ่อยสุดฤทธิ์ หวังว่าเจ้าสัวที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย จะเลือกเธอ เจ้าสัวคงตาถั่วไม่เลือกเด็กที่พึ่งมาหรอก
ฉันค่อยๆเงยหน้ามองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ขบเม้มรีมฝีปากเเน่นหยดน้ำใสๆเอ่อเเทบจะล้นขอบตา
ฉันยอมรับว่าฉันกลัว ฉันจะนั่งกับใครฉันก็คงเปลืองเนื้อเปลืองตัวเช่นกันก็พวกมันเอาฉันมาขายหนิ
"มาหาฉัน" เจ้าของดวงตาสีเหมือนน้ำในมหาสมุทร จ้องมองมาที่ฉัน ฉันเเทบกลั้นลมหายใจ เมื่อเขามองมาที่ฉันตรงๆ สองขากลับไม่ทำงานเหมือนสมองไม่สั่งขาไม่รักดีมันค่อยๆก้าวไปหาเขา ฉันไม่รู้ว่าทำไมคำพูดเขาถึงทำให้ฉันคลายความกดดันลงได้บ้าง
ทั้งที่เขาต่างหากที่น่ากลัวกว่าทุกคนในที่นี้!
- ผู้เขียน
