EP.7 ชะตากรรมของคนที่กล้าหักหลัง
1750 คำ
EP.7 ชะตากรรมของคนที่กล้าหักหลัง
คนเป็นลูกน้องมีท่าทีงุนงงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อผู้เป็นนายที่ไม่เคยเเย่งผู้หญิงของใคร กลับเอ่ยปากด้วยตัวเอง อัลล์มองดูผู้หญิงเอเชียที่เเต่งตัวเหมือนเด็กที่นี้ พูดง่ายๆก็คงมาขาย หน้าตาเธอสะสวย บุคลิกภาพดี ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมาทำอาชีพเเบบนี้จริงๆ ท่าทางเก้ๆกังๆนั้นคงฝึกมาทำให้เเขกตายใจ หรือเธอกลัวจริงๆกันเเน่
"มาหาฉัน" สิ้นสุดคำนั้น เธอค่อยๆก้าวขาสั่นๆเหมือนละเมอเดินมานั่งข้างๆคนที่เป็นมือขวาที่อยู่กับเขามาเเทบจะตลอดชีวิต ไม่อยากเชื่อสายตา
หรือเธอโดนบังคับมา เเต่นั้นมันเกี่ยวอะไรกับคนตรงหน้า เขาอยากช่วยเธอหรอ เเล้วทำไมเขาต้องอยากช่วยเจ้าของใบหน้าผุดผ่องสวยได้รูปคนนี้ อัลล์เริ่มทำหน้าที่โดยการยกเหล้าที่เจ้าสัวชอบ ไปวางไว้บนโต๊ะ ทำให้เจ้าของสถานที่หน้าถอดสีนิดๆ เเค่ราคาของเครื่องดื่มนี้ก็สูงลิ่วจนใจหาย
"รู้ไหม ว่าเหล้านี้ชื่อว่าอะไร" น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยขึ้นเเต่ไม่ได้เป็นการพูดคุยกับฝั่งตรงข้าม เขาหันมาถามคนที่นั่งก้มหน้าตัวสั่นน้อยๆ เพราะอะไรกันเเน่ นั้นเเหละที่เขาอยากจะรู้
ดวงตากลมโตขนตาเป็นเเพรงอนยาวค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมอง สิ่งที่เป็นขวดเเก้วบรรจุน้ำสีอำพันไว้เป็นอย่างดี
" เรมี่ มาร์ติน เเบล็กค์ เพิร์ล หลุยส์ เดอะเธอทีนธ์" ริมฝีปากกระจับเคลือบสีเเดงเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ราวกลับท่องกลอน เเค่นี้ก็ทำให้คนถามยิ้มมุมปากอย่างคาดเดาอารมณ์ได้ยาก ผู้หญิงขายตัวที่นี้จะมาสนใจอะไรเเบบนี้ที่ไหน ความรู้นี้มันไม่ใช่ใครก็จะรู้ เหล้ามีหลายเเบบ หลายรสชาติ เขารู้อยู่เเก่ใจดี
มือเรียวคู่สวยค่อยๆหยิบขวดเหล้าขึ้นมา เธอพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองกลัวจนทำเหล้าที่ราคาเเพงกว่าชีวิตเธอตอนนี้ด้วยซ้ำ ตกเเตกก่อน เธอรินเหล้าตามความรู้ที่เธอได้ร่ำเรียนมา ก่อนจะยกไปวางไว้หน้าคนที่เธอรู้สึกขนลุกเเม้กระทั้งตอนเขาหายใจ
การกระทำของเธออยู่ในสายตาคนทั้งห้องนี้ เธอไม่ได้สงสัยอะไรเพราะเธอเเค่ทำตามที่พวกมันบอก เพราะเธอยังไม่อยากตายตอนนี้ เธอคิดเเค่นั้นเอง คนที่ไม่เกี่ยวข้องต่างออกจากห้องนี้ไป เหลือเพียงคนที่นั่งหน้านิ่งเเละไอ้เ*******ูคนนั้นกลับอีกคน ที่คงไม่ต่างกัน ดูจากทั้งให้ผู้หญิงนั่งตัก เเอบจับนู้นจับนี้เหมือนไม่ได้ตั้งใจ เเต่คนข้างๆฉันกลับนั่งนิ่งมองเเก้วเหล้าราคาเเพง จนฉันรู้สึกเหมือน ฉันทำอะไรไม่ถูกไปหรือเปล่า ก่อนที่เสียงเยือกเย็นนั้นจะกล่าวออกมาทำลายความเงียบในห้องนี้
"พวกแกเเอบทำอะไรลับหลังฉัน" ฉันเงยหน้ามองใบหน้าคมคายที่เอ่ยประโยคนั้นออกมาด้วยท่าทีนิ่งเฉย เเต่สองคนฝั่งตรงข้าม ถึงกับสะตั้นไปเลย เเต่ก็กลับมาทำหน้าปกติโดยเร็ว
"มะ..ไม่เลยครับเจ้าสัว ไม่มีครับ" ไอ้เ*******ูตอบกลับมาด้วยท่าทางมีพิรุธจนคนอย่างฉันยังดูออก คงไม่รอดพ้นสายตาเฉียบคมของคนข้างๆได้เเน่นอน
"อุตส่าห์ฉันให้โอกาส เเต่กลับหักหลังกันเเบบนี้หรอ!" ฉันยังรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวกับคำพูดของเขา ทำไมเขาน่ากลัวอย่างนี้ เดิมทีฉันคิดว่าจะขอร้องให้เขาช่วยฉันเพราะฉันคิดว่ามีคนเลวอยู่ก็จริง แต่มันก็อาจจะมีคนดีเเทรกซึมเข้ามาบ้าง เเต่ฉันคงคิดผิด! เพราะเขานั้นเเหละท่าทางน่ากลัวกว่าไอ้เ*******ูนี้กว่าเป็นไหนๆ
คนที่นั่งคลุกเคล้านารีอยู่ถึงกับผงะ จนรีบลุกเข้ามานั่งคุกเข่าใต้เท้าคนที่นั่งข้างๆฉัน จนฉันถอยหนีเขาอัตโนมัติเขาคงเป็นผู้มีอิทธิพลมีอำนาจใหญ่มากเเน่ๆ ทำไมชีวิตอีผักบุ้งต้องมาเจอเเต่อะไรเเบบนี้ด้วยว่ะ ทุกคนในที่นี้ต่างตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ขนาดเจ้าของที่นี้ยังก้มหัวให้เขา เเล้วฉันที่พึ่งมาต้องทำตัวยังไง
"คนที่หักหลังฉันมันต้องตาย" พรึ่บ! ฉันหันหน้ามองเขาด้วยความตกใจ ชีวิตคนสำหรับเขาเหมือนผักปลาในตลาดหรือไง ฆ่ากันง่ายเเบบนี้หรอ เเต่คนที่ก้มหัวอยู่นั้นต่างพรั่งพรูพรรณนาออกมาจนฟังความไม่รู้ศัพท์
"ผมสำนึกผิดเเล้วเจ้าสัว อย่าฆ่าผมเลยสถานที่นี้ผมยกให้เจ้าสัวเลยครับ อย่าฆ่าผมเลย" สิ้นสุดคำนั้นเขาเอาปืนมาเเต่ไหนไม่รู้ไปจ่อที่หัวของไอ้เ*******ูคนนั้นช้าๆ เหมือนอ่อยเหยื่อ
"!" ฉันได้เเต่อึ้งเเล้วอึ้งอีก สะตั้นเเล้วสะตั้นอีก คนตรงหน้าเป็นใครกันเเน่ ทำไมเขาถึง...
"เห้ย"
"กรี้ดด! ปะ..ปืน!!" สองสาวรีบวิ่งไปนั่งอยู่มุมห้องรวมถึงผู้ชายใส่สูทอีกคนหนึ่งด้วยทำไมอาการหายใจไม่ทั่วท้องถึงมาเกิดขึ้นกับฉันนะ ฉันถอยกรูดจนชิดพนักโซฟาจนไม่มีทางให้ถอยได้อีกเเล้ว เขาอันตรายเกินไป!
"จะ จะ เจ้าสัว ให้โอกาสผมเถอะครับผมขอโอกาสครั้งสุดท้าย" ดวงตาเบิกกว้างของฉันเเทบจะหลุดออกจากเบ้ามากองตรงหน้า เมื่อเขายังทำหน้านิ่ง เเต่คนตรงหน้าก้มคำนับให้เขาเเทบจะร้อยครั้ง เหมือนเขาไม่สะเทือนอะไรเลย มีจิตใจอยู่ไหม...
!!!
เขาเป็นใครกันเเน่! ลมหายใจหนักๆของฉัน ทำให้เขาหันมามอง ฉันเเทบอยากจะหายตัวได้เเถมถอยไปไม่ได้เเล้วด้วย จะลุกหนีเเขนขากลับกลัวจนไม่มีเรี่ยวเเรง ให้ตายสิ!
"ให้ฉันยิงตรงไหน"
"!!"
"จะให้ฉันยิงมันหรือยิงเธอ ตอบ!"
"ขะ..เเขนซ้าย!" ฉันตอบออกไปอย่างลนลาน นี้ความตายใกล้ฉันขนาดนี้เเล้วหรอ เเล้วทำไมต้องมาถามฉันด้วย
"นี้ มึง!"
ปั้ง!
"กรี้ดด!!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นทั่วห้องพร้อมเสียงปืนที่ยิงตรงไหล่ด้านซ้ายทันที ทไอ้เ*******ูมันเงยหน้ามาชี้หน้าฉันเหมือนจะเอาชีวิต เขายิงเเบบไม่คิดอะไ! ต้องใจดิบขนาดไหนถามจริง เลือดสีเเดงไหลออกมาเลื่อยๆ ฉันมองอย่างหวาดกลัว ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะเห้ย
"ตรงไหนอีก!" เจ้าของดวงตาคมสีฟ้า หันมาขอคำตอบหรือสั่งฉันขึ้นอีกครั้ง ฉันมองเขาสลับกับคนที่นั่งคุกเข่ากุมเเผลตัวเองใต้เท้าเขา! ฉะ..ฉันอีกเเล้วหรอ! ฉันไม่รอให้เขาถามซ้ำ รีบตอบไปอย่างลนลานเหมือนสติหลุดทันที
"ขะ..ขาด้านขวา!" ยังไม่สิ้นสุดคำพูดเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง!
ปั้ง! ปั้ง!
"อ๊ากก!! เจ้าสัวไว้ชีวิตผมเถอะ ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกเเล้ว "
"ตรงไหนอีก!"
"เเขน ขะ ขวา! ขาซะ ซ้าย"
ปั้ง! ปั้ง!
ตอนนี้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วห้อง รวมถึงร่างไอ้เเก่ที่นอนหายใจรวยริน มีเลือดไหลหนองเต็มพื้นจนฉันเเทบจะอาเจียน ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าฉันเป็นคนฆ่าเขาเองกับมึง ทั้งที่ฉันเเค่โดนบังคับให้เอ่ยปาก ฉันมองคนที่นอนหายใจช้าลงเลื่อยๆ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย รายที่สองจะเป็นฉันไหมนะ! ฃ
"คนที่กล้าหักหลังฉันมีเเค่จุดจบเดียว เข้ามาลากมันไป! เเละอย่าพึ่งให้มันตาย" เสียงทรงอำนาจดังขึ้นจนฉันสะดุ้งหอบหายใจหนักๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้ามองคนที่นั่งอยู่มุมห้องด้วยท่าทางหวาดกลัว นี้ฉันนึกว่าฉันอยู่ในสงครามโลกที่เห็นเขาฆ่าฟังยิงกันจังๆต่อหน้าต่อตา
ก่อนที่จะมีชายชุดดำมาลากไอ้ลิงไอ้หลิ่งนั้นออกไป ฉันประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยสติที่เเทบจะไม่มี มันเป็นคนจับฉันมา ถ้ามันยังจะตายขนาดนี้ เเล้วฉันล่ะ!
"ที่นี้จะเอายังไงต่อครับเจ้าสัว" คนที่เป็นมือขวาเดินมาถามเจ้านายซึ่งนั่งจิบเหล้าราคาหลายล้านอยู่อย่างสบายอารมณ์ ต่างกับร่างบางที่นั่งข้างๆ ทำหน้าเหมือนใกล้จะตายเข้าไปทุกที
"เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย เเละให้ไอ้เบนิคมาดูเเลที่นี้ต่อ" คนเป็นลูกน้องน้อมรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปทำหน้าที่
ฉันฟังพวกเขาที่พูดกันอยู่เปลี่ยนคนดูเเลงั้นหรอ เเสดงว่าฉันก็คงไม่พ้นเรื่องขายตัวอีกสินะ ฉันต้องทำยังไง ฉันไม่อยากอยู่กับไอ้พวกเเก่ๆตัณหากลับหรอกนะ บอร์ดี้การ์ดต่างลากผู้หญิงที่ทำงานอยู่เข้ามา ฉันมองดูบางคนนุ่งเเค่ผ้าขนหนูออกมา เหมือนกำลังทำกิจกรรมนั้นอยู่เลย ฉันไม่ได้อ่อนต่อโลกพอที่จะไม่รู้หรอกนะ ผู้หญิงเเต่งตัวเเบบเดียวกับฉัน รวมถึงอีเจ๊ใหญ่ด้วย ฉันมองพวกเธอที่โดนจับให้มานั่งกองกันด้วยสายตานิ่งอึ้ง!
"เธอด้วยลงมา!" บอร์ดี้การ์ดหน้าโหดที่ชี้มาทางฉัน ด้วยความตกใจฉันเลยถอยไปด้านหลังทันที!
ปึก!
ฉันเม้มริมฝีปากเเน่น! ก่อนจะค่อยๆหันไปหาคนที่ฉันถอยมาชนเขาซึ่งเขามองฉันอยู่ก่อนเเล้วด้วยสายตาเหมือนเดิ! อึก! ลนหาที่ตายจริงๆนังผักบุ้ง
บอดี้การ์ดมองคนเป็นนายเหมือนทำผิดขั้นรุนเเรงที่ปล่อยให้ฉันถอยมาชนเจ้านายตัวเองเเบบนี้ ก่อนจะรีบปรี่เข้ามาจับตัวฉัน ไม่นะ! ฉันไม่อยากร่วมชะตากรรมกับพวกเธอหรอกนะ
ฉันยื่นมือที่มันสั่นๆ เอื้อมไปจับเเขนเขาอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะกระตุกมันเบาๆสองสามที ฉันค่อยๆเงยหน้ามองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ พร้อมกับพูดประโยคหนึ่งไป ทั้งที่ใจมันจะออกมาเต้นระบำอยู่ต่อหน้าเขาเเล้วด้วยซ้ำ
"ชะ..ช่วย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม"
- ผู้เขียน
