เจ้าสัว

จุดเริ่มต้น ณ ลาสเวกัส ภายในห้องประชุมในโรงแรมหรูย่านกลางเมือง ในห้องประชุมแห่งนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่มาคุและเย็นเฉียบ เพราะเจ้าของกิจการอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ กำลังนั่งพิจารณา ค่าเงินจำนวนมหาศาล ที่กำลังฉายอยู่ด้านหน้าเขา เจ้าของใบหน้าเย็นชาที่ใครๆก็เรียกเขาว่า ‘เจ้าสัว’ เจ้าสัวเป็นชื่อเรียกของคนที่มีศักดิ์ใหญ่โต ทั้งในเรื่องผิดกฎหมาย และถูกกฎหมาย ซึ่งเขาก็คือหนึ่งในนั้นเขามีทั้งเงิน มีทั้งอำนาจที่แพร่กระจายไปทั่วให้ผู้คนที่ได้รู้จักนั้นไม่กล้าเหิมเกิมกับเขา ซึ่งในแถบแผ่นดินใหญ่นี้คงไม่มีใครไม่รู้จัก รัสเตร บาร์สิน็อคส์ เชื้อสายยุโรปผสมเอเชียของเขานั้น ได้สร้างใบหน้าที่หล่อเหลาขึ้นมาได้ลงตัว ให้สาวน้อยสาวใหญ่ได้ถวิลหายอมยกกายถวายตัวให้เขาแบบไม่หวังสิ่งใดตอบแทน เพียงเพื่อได้อยู่ใกล้ได้ลิ้มลอง ความแกร่ง และกำยำ จนไม่มีใครกล้าปฏิเสธในข้อนี้ แต่เมื่อไม่นานมานี้เกือบ 2 ปีที่แล้วเขาได้ประกาศว่าทายาทของเขาได้มีคนทรยศและลักพาตัวทายาทของเขาไป ซึ่งๆสาวๆน้อยใหญ่ต่างสงสัยว่า รัสเตร บาร์สิน็อคส์ เจ้าสัวคนที่มีความน่าเกรงกลัวคนนี้มีครอบครัวตอนไหนจนผ่านไปสองปี เรื่องกลับเงียบหายไม่มีใครรู้เรื่องราวอีกเลย ไม่รู้ว่าเรื่องที่มีทายาท นั้นจริงหรือไม่ แล้วถ้ามีเจ้าสัวคนนี้ เขาจะมีกับใคร ใครคือผู้หญิงคนนั้นกัน “เจ้าสัวครับ ประชุมเสร็จเรียบร้อยแล้วเจ้าสัวจะไปไหนต่อ” อัลล์ มือขวาคนสนิทของเขาได้เอ่ยถามขึ้น เพราะประชุมเรื่องโรงแรมที่จะก่อตั้งขึ้นมาใหม่ได้เสร็จไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่เจ้าสัวยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไหวติง “ไปสุสาน” @ประเทศไทย อีผักบุ้ง! เสียงคุ้นเคยดังมาเป็นประจำแบบนี้ทุกที เจ้คนเก่าคนเดิมเดินเข้ามาหาฉันหน้าร้านผัก ฟังไม่ผิดหรอก ฉันอีผักบุ้งขายผักในตลาดแปดหลอดแห่งนี้ ฉันมองหน้าเจ้ก่อนที่จะมัดผักบุ้งให้เป็นกำต่อ ที่มาแบบนี้ก็คงไม่หลายเรื่องหรอก “ผักบุ้งจ้ะ ลูกฉันใกล้จะสอบแล้วแต่ภาษาอังกฤษมันกลับโง่มากเลย ฉันเลยอยากจ้างแกไปช่วยสอนพิเศษให้มันหน่อย” เจ้แกทำตาปริบๆ มองมาที่ฉัน ฉันก็ยังมัดผักบุ้งต่อ “อีผักบุ้ง 5 มัดใหญ่ส่งที่บ้านป้าหน่อย” ฉันหันไปมองลูกค้าคนประจำของฉันโดยที่เลือกจะไม่สนใจอีเจ้นี้ “เดี่ยวเอาไปส่งจ้ะ” ฉันรับเงินมา สามร้อยบาทพอดิบพอดี ก่อนจะให้ลูกน้องเอาผักบุ้งไปส่ง “ผักบุ้ง ถ้าแกไปฉันยอมจ่ายไม่อั้นเลย สงสารลูกฉันหน่อยหนา ฉันหวังไว้มากเลยลูกคนนี้” เจ้มันยืนเกาะขอบร้านฉันยังไม่ไปไหน ครูสอนพิเศษก็มีถมเถไป ทำไมต้องเป็นฉัน “อีนางผักบุ้งเอ้ย! เรียนก็เก่งเกือบทุกภาษาหน้าตาก็ขี้ริ้วขี้เหร่สะที่ไหน แกไปทำอาชีพอื่นได้เยอะแยะ ไม่น่ามาขายผักบุ้งที่ตลาดแบบนี้เลย” “มึงอะ อีผักบุ้งเป็นนางงามได้เลยนะเว้ย” ป้าข้างแผงอีกคนพูดขึ้น ฉันหันไปยิ้มให้ป้าๆ ก่อนจะพูดทีเล่นทีจริง “ฉันไป พวกป้าก็ขายดีแย่สิ ฉันจะอยู่แย่งลูกค้าป้าแบบนี้แหละ!” พวกป้าๆแกก็ทำหน้าเบื่อหน่ายมันไม่ใช่ครั้งแรก ที่มีคนพูดกับฉันแบบนี้หรอก มันเกือบจะทุกวันด้วยซ้ำไป ฉันก็ชินไปกับคำพูดพวกนี้แล้วแหละ “ผักบุ้งถ้าแกไป ฉันจะไม่ให้แกจ่ายค่าแผง 3 เดือนเลยเอ้า” ป้าแกคงหมดหนทาง จึงยื่นข้อเสนอนี้ให้ฉันว่ามันก็โอเคนะ ลดค่าใช้จ่ายฉันไปเยอะเหมือนกัน “งั้นก็เย็นนี้นะเจ้” ฉันบอกเวลาเจ้แกไป ก่อนที่เจ้เกจะทำหน้าครุ่นคิดมันทำให้ฉันมองตามเจ้แกไปด้วย “พอดีอีกสามเดือน ก็จะเปลี่ยนคนมาดูแลที่นี้แทนเจ้แล้วเว้ย เป็นเจ้าของเขาจริงๆ นะ เจ้ก็ไม่รู้ว่าจะจริงไหม” พอเจ้แกพูดแบบนี้แม่ค้าในตลาดก็เริ่มส่งเสียงทันที ก็เรื่องเจ้าของใหม่นั้นเเหละ กริ้งง~~ ฉันเดินออกมาจากหน้าร้านก่อนที่จะกดรับสายเบอร์ที่คุ้นเคย " Hello mamie, I miss you " เสียงเล็กๆที่มาตามสายทำให้ฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้ ก่อนที่ฉันจะตอบกลับไปในสำเนียงเดียวกัน " Miss you to.. Baby " "Mamie , herry black." เสียงเล็กเจื้อยเเจ้วดังมาไม่ขาดสาย เป็นเเบบนี้ประจำทุกวันมันทำให้ฉันมีกำลังที่จะสู้ในชีวิตทุกวันนี้ " Ok! Love you baby " ฉันวางสายก่อนที่จะหันมามองร้านผักบุ้ง ที่ฉันใช้เป็นทางหาเงินเล็กๆน้อยๆของฉัน ชีวิตคนเรามันจะเท่าไหร่กันเชียว หึ!