8
1558 คำ
“นกเป็นครูต้องไปโรงเรียนแต่เช้านะคะ ไปสายแปดโมงเก้าโมงเหมือนคนอื่นไม่ได้”
“ผมรู้ครับ ไปเถอะครับ ไปออกกำลังกายกันก่อน วันนี้จะได้สดชื่นกระปรี้กระเปร่ายังไงล่ะครับ เชื่อผมสิ เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง” เขาผายมือให้เธอ กมลชนกจึงพยักหน้าเดินนำเขาออกไปก่อน
“ไม่ต้องไปส่งนกก็ได้ค่ะ เห็นมีจักรยานวางอยู่ในโรงจอดรถ นกลองสูบลมดูเมื่อวานก็ยังใช้ได้นะคะ ปั่นไปใกล้ ๆ แค่นี้เอง” จริงๆ โรงเรียนของเธออยู่ใกล้ที่พักพอสมควร เขาไปส่งเธอทุกวัน เธอก็รู้สึกเกรงใจเขาขึ้นมา
“เอาที่คุณนกสบายใจเลยครับ จะให้ผมไปส่งหรือจะไปเองก็ได้ ผมยินดีช่วยเหลือทุกอย่างครับ” เขาจัดการรดน้ำต้นไม้ ในขณะที่เธอก็ช่วยเขาด้วย ถือว่าเป็นการออกกำลังกายในช่วงเช้า
“แปลงผักของคุณธีนี่อ้วนท้วนสมบูรณ์มากๆ เชียวนะคะ ต้นไม้ก็เขียวขจีเชียว คุณธีนี่ดูแลต้นไม้ดีมาก ๆ เลยนะคะ”
“ครับ ผมชอบปลูกต้นไม้น่ะครับ” เธอบิดแขนบิดขายืนเส้นยืดสาย ได้ออกมาสูดอากาศและออกแรงเช้า ๆ แบบนี้รู้สึกดีไม่น้อย
“ไปวิ่งสักรอบสองรอบนะครับพอได้เหงื่อค่อยไปอาบน้ำ”
“ก็ดีค่ะ” เธอวิ่งตามเขาไปตามถนน แถวนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ผู้คนทักทายกันไปตลอดทาง ดูเหมือนธีระจะเป็นที่รักของคนในหมู่บ้าน
“คุณธีนี่เป็นคนดังนะคะ” เธอพูดยิ้มๆ เมื่อวิ่งเหยาะๆ กลับมาถึงบ้าน หอบหายใจนิดๆ ด้วยความเหนื่อยแต่ก็ทำให้กระปรี้กระเปร่านัก
“ผมเหรอครับ ทำไมล่ะครับ”
“ก็ชาวบ้านทักกันไปทั่วเลยค่ะ ถ้าไม่เป็นที่รักคงไม่มีใครอยากคุยด้วยน่ะค่ะ”
“อาจเป็นเพราะว่าผมเป็นพัฒนากรกระมังครับ หลายครั้งที่มาอบรมและให้ความรู้เรื่องการพัฒนาชุมชน ก็เลยเป็นที่รู้จัก ไม่ได้เป็นที่รักอะไรหรอกครับ”
“ไม่ได้เป็นที่รักได้ยังไงคะ วิ่งผ่านบ้านไหนคุณธีก็เป็นขวัญใจมหาชน ดูสิ... ชาวบ้านให้ของฝากเป็นกับข้าวติดไม้ติดมือมาตลอดทาง”
“ชาวบ้านที่นี่อยู่กันแบบพี่น้อง ถ้อยทีถ้อยอาศัยน่ะครับ และก็มีน้ำใจกันมากด้วย”
“ถ้าคุณธีไม่เป็นคนดี ก็คงไม่มีคนรักเป็นแบบนี้หรอกค่ะ ถึงจะเป็นข้าราชการก็จริง แต่หากทำงานเช้าชามเย็นชาม ไม่ได้ช่วยเหลือชุมชนอย่างแท้จริง ชาวบ้านเขาก็มีสมอง ไม่เทิดทูนรักใครใครง่าย ๆ หรอกค่ะ”
“งั้นเอาเป็นว่าผมยอมแพ้ก็แล้วกันนะครับ” เขาเอาข้าวของไปเก็บในห้องครัว
“กับข้าวเยอะแยะเลย มื้อเย็นเรามีอะไรกินแล้วนะคะนี่”
“อยู่ที่นี่ไม่ต้องกลัวอดครับคุณนก เพราะออกไปนิดเดียวก็มีตลาด ชาวบ้านยึดหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง เรียกว่าพืชผักผลิตผลทางการเกษตร ชาวบ้านขายในราคาย่อมเยาครับ รับรองว่าไม่แพง เงินเดือนระดับเราไม่ต้องกลัวเลยครับ”
“ไม่ได้กลัวอดหรอกค่ะ แต่นกต้องส่งเสียที่บ้าน คิดว่ามาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้คงต้องประหยัดกันมาก ๆ เลยค่ะ”
“เก็บออมเอาไว้ดีครับ แต่ไม่ต้องประหยัดจนไม่ยอมกินอะไรนะครับ เพราะเงินเดือนคุณนกคงแทบไม่ได้ใช้จ่ายอะไรเลยนะครับ”
“ทำไมล่ะคะ”
“เดี๋ยวคุณนกก็รู้เองครับ แต่ผมขอรับรองว่าคนที่นี่มีน้ำใจมาก ๆ เลยครับ เป็นชุมชนที่ผมไม่อยากจากไปเลย คิดว่าบั้นปลายชีวิต อาจจะอยู่ที่นี่เลยนะครับ”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอคะ”
“ครับ” ธีระพูดแล้วยิ้มกว้างขวาง
“พระมาแล้วครับ เราไปใส่บาตรกันเถอะครับ” เขาชวนเธอไปใส่บาตร ก่อนที่จะกรวดน้ำให้เจ้าที่บ้าน ผีบ้านผีเรือนที่อาศัยอยู่ที่นี่ด้วย นั่นทำให้หอยกับหนูนาได้รับส่วนบุญส่วนกุศลไปด้วย ทำให้วิญญาณทั้งสองมีความสุขไม่น้อย
“งั้นนกขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะคะเดี๋ยวสาย” เธอเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังเป็นเวลาหกนาฬิกาสี่สิบนาที ยังพอมีเวลาอาบน้ำแต่งตัวและไปทำงานในเวลาเจ็ดโมงเช้า ถือว่าไม่สายและค่อนข้างจะเช้าเสียด้วยซ้ำ วันแรกเธอไม่อยากสาย และอยากทำความรู้จักสนิทคุ้นเคยกับครูและนักเรียนในโรงเรียนให้มากกว่านี้ มีครูหลายคนน่ารักนิสัยดีและสามารถให้คำปรึกษาเธอได้
“ตามสบายเลยครับ” ธีระผายมือให้หญิงสาวในขณะที่เขาเอาข้าวของเก็บเข้าตู้เย็น ห้องน้ำที่นี่อยู่ด้านล่าง ต้องใช้ร่วมกัน เขาเสียสละให้เธอได้ใช้ห้องน้ำก่อน
กมลชนกแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยในเวลาเพียงไม่นาน เธอใส่กระโปรงสีดำจีบรอบและเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว กระโปรงนั้นเป็นกระโปรงที่ใส่เรียนตอนมหาวิทยาลัย เป็นตัวที่มารดาซื้อให้ เธอเห็นว่ามันยังใช้ได้เลยไม่อยากเปลี่ยนตัวใหม่ เพราะสิ้นเปลือง
“คุณธีอาบน้ำแต่งตัวเร็วเหมือนกันนะคะนี่”
“ผมเป็นผู้ชายนะครับ ทำอะไรก็เร็ว และก็ไม่ได้สำอางเสียด้วย แต่สาว ๆ คงไม่ชอบหรอกครับ คงชอบหล่อ ๆ ฉีดน้ำหอมตัวหอมฟุ้งอะไรประมาณนั้น” คนพูดยิ้มอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้บ่งบอกว่าดูถูกตัวเอง แต่พูดเย้าเล่นเสียมากกว่า
“ฉีดน้ำหอมกลิ่นฟุ้งขนาดนั้นไม่เอาหรอกค่ะ”
“อ้าว... ทำไมล่ะครับ”
“นกแพ้น้ำหอมน่ะสิคะ ไม่ชอบกลิ่นอะไรแบบนั้น มึนหัว”
“แปลกนะครับ ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบน้ำหอมกัน”
เขาคุยกับเธอแต่ก็เดินนำออกมาจากบ้าน เธอเลยเดินตาม
“ไม่ใช่นกแน่นอนค่ะ”
“ตกลงว่าจะไม่ให้ผมไปส่งจริงๆ เหรอครับ”
“ค่ะ เดี๋ยวนกปั่นจักรยานไปดีกว่าค่ะ”
“ครับ งั้นโชคดีนะครับ” การทำงานที่โรงเรียนในชนบทแบบนี้ ทำให้กมลชนกรู้สึกว่าอยากจะทำให้เด็ก ๆ ที่เป็นลูกศิษย์ได้รับความรู้มากที่สุด อาจเพราะเธอเคยเป็นเด็กยากจนมาก่อน เด็กที่นี่จึงไม่ได้มีโอกาสเหมือนเด็กในเมือง คนที่เป็นครูควรที่จะถ่ายทอดความรู้ให้ลูกศิษย์ตัวน้อยให้ได้มากที่สุด
กมลชนกเพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดธีระถึงบอกว่าเป็นครูโรงเรียนประถมศึกษาแทบไม่ใช้จ่ายอะไรเลย เพราะตอนพักกลางวัน ทางโรงเรียนมีอาหารกลางวันเลี้ยงบุคลากร นี่ถ้าไม่ต้องเช่าบ้าน อยู่บ้านพักครู ก็คงแทบไม่ใช้จ่ายอะไร เธอเห็นบริเวณบ้านพักครูมีพืชผักสวนครัวปลูกเอาไว้เต็มไปหมด ครูที่นี่ก็คงรู้จักประหยัดเช่นกัน เพราะเงินเดือนไม่ได้เยอะมากมายอะไร
เด็กนักเรียนที่นี่น่ารัก การทำงานดูเหมือนจะราบรื่นไร้ปัญหา อาจเพราะเธอเข้ากับเพื่อนครูในโรงเรียนได้ดี มีสัมมาคารวะ ใครพูดอะไรก็ยิ้มแย้ม หากไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสอะไรก็มีน้ำใจคอยช่วยเหลือ
ตอนเย็นเธอปั่นจักรยานกลับบ้านอย่างแช่มชื่น เมื่อคืนโทร. คุยกับมารดาเรื่องเงินเดือนที่ตกเบิก และอาจจะไม่ได้ส่งเงินให้ทางบ้าน มารดานั้นไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่ให้กำลังใจ ซึ่งในหมู่บ้านมีกองทุนให้กู้ยืมยามฉุกเฉิน แม้ไม่อยากให้ทางบ้านเป็นหนี้เป็นสิน แต่มันจำเป็น เธอคิดว่าเงินตกเบิกออกเมื่อใด จะรีบนำไปใช้หนี้ และเริ่มต้นการใช้ชีวิตแบบปราศจากหนี้สิน แม้เงินเดือนจะน้อยแต่ถ้ารู้จักเก็บออม ก็คงมีใช้ยามจำเป็น บางครั้งเงินเดือนจะน้อยจะมากไม่สำคัญเท่าเราเก็บเงินได้เท่าใด เคยเห็นรุ่นพี่บางคนเงินเดือนเยอะมาก แต่ก็ไม่มีเหลือเก็บ แถมยังเป็นหนี้เป็นสินเสียอีก
“กลับมาแล้วเหรอครับคุณนก”
“ค่ะ คุณธีทำอะไรอยู่คะ”
“ทำไก่บ้านต้มขมิ้นครับ ไก่ที่ชาวบ้านให้มาเมื่อเช้าไงครับ ผมตำน้ำพริกกะปิมะเขือพวง ไข่เจียวมะเขือยาวด้วยนะครับ”
เธอเห็นมีผักสดผักลวกอีกอย่างหนึ่ง แค่เห็นก็น้ำลายสอ ธีระเป็นคนทำกับข้าวอร่อย เป็นพ่อบ้านพ่อเรือน เธออยู่กับเขาถือว่าโชคดีมาก ลาภปาก อิ่มท้องและไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินเลยสักครั้ง
“น่ากินจังเลยค่ะ”
“กลับเสียเย็นเลยครับ ทำงานเป็นยังไงบ้างครับ” เพราะเกือบหกโมงเข้าไปแล้ว กมลชนกเพิ่งกลับมา ถ้าเขาเดาไม่ผิดเธอคงอยู่เคลียร์งาน อาชีพครูเป็นอาชีพที่หนักและค่อนข้างต้องรับผิดชอบสูง เขาเข้าใจดี
“ดีค่ะ ที่กลับช้าเพราะว่าตรวจการบ้านอยู่น่ะค่ะ ไม่อยากแบกกลับมาตรวจที่บ้าน”
“สู้ๆ นะครับ คุณนกไปอาบน้ำเถอะครับ กับข้าวเสร็จแล้ว เดี๋ยวทานพร้อมกัน”
“เกรงใจจังเลยค่ะ ไม่ได้กลับมาช่วยทำกับข้าว ต้องรบกวนคุณธีอยู่ตลอดเวลา”
- ผู้เขียน
