บทที่ 4
1557 คำ
ชายหนุ่มเดินเสยผมพร้อมถือแก้วเครื่องดื่มกลับไปที่โต๊ะอีกตัวที่อยู่ไม่ห่างออกไปจากเคาน์เตอร์บาร์มากนัก
หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ไม่ใช่ว่าสบายใจหรือโล่งอกที่คุณอาหนุ่มยอมง่ายๆ แต่เพราะหล่อนก็ไม่ได้ชอบบรรยากาศในนี้สักเท่าไร แล้วยิ่งมองไปที่เขาทีไรก็จะเห็นสายตาดุๆ จ้องมองอยู่แทบตลอดเวลา อย่างนี้ใครจะไปสนุกลง
“น้องน้อยๆ ที่พี่เห็นหลังไวๆ นั่นใช่ดอกเตอร์เศรษฐ์รึเปล่าจ๊ะ”
ดาราตรีพยักหน้าให้คนที่มาสะกิดต้นแขนเบาๆ ไม่รู้ทำไมคุณเศรษฐ์ไม่ไปเป็นดารานายแบบซะให้รู้แล้วรู้รอดไป เพราะไม่ว่าเขาจะตามไปรับหล่อนด้วยข้ออ้างที่ว่า ‘มารับหลาน’ กี่กองฯ ต่อกี่กองฯ เขาก็มักจะเป็นที่รู้จักและกรี๊ดกร๊าดของสาวๆ เสมอ
“สงสัยจะมารอรับน้อยอีกละสิ เฮ้อ... พี่ละอยากมีคุณอาหนุ่มผู้แสนดีแบบนี้บ้างจัง”
ดาราตรีส่ายหน้าช้าๆ อย่างอ่อนใจเมื่อเห็นใบหน้าบวกนัยน์ตาเคลิ้มฝันของคนตรงหน้า
“โธ่พี่ลิช่าคะ อาคุณเขาก็แค่คนธรรมดาๆ ไม่มีอะไรให้พี่ลิช่าหรือใครต้องอิจฉาที่เขามารับมาส่งน้อยหรอกค่ะ”
“โอ๊ย เด็กสมัยนี้มีของดีอยู่กับตัวดันไม่รู้อะไรซะแล้ว โน่นๆ ถ้าไม่เชื่อก็ลองสังเกตดูว่าพวกผีเสื้อราตรีทั้งหลายที่แสร้งทำทีเป็นโฉบไปโฉบมาหน้าคุณอาของหล่อนน่ะ ส่งสายตาปิ๊งปั๊งกันขนาดไหนกว่าจะเดินผ่านไปได้”
ชาลิสาชะโงกชะเง้อจนคอยาวสุดท้ายแล้วก็หันมาป้องปากกระซิบข้างหูเมคอัพอาร์ติสสาว แบบไม่ให้พจการันต์ได้ยิน
“เดี๋ยวพี่ฝากแก้วไว้สักแป๊บนะน้อย ช้าไม่ได้แล้ว ต้องรีบไปสกัดดาวรุ่งป้าแอนวัยดึก ก่อนที่ดอกเตอร์เศรษฐ์ของพี่จะเหลือแต่ชื่อ”
หญิงสาวอดยิ้มแหยๆ ให้กับฉายาใหม่ของผู้จัดสาวแตกไม่ได้ ‘ป้าแอนวัยดึก’ ขืนคนที่ยืนบิดไปบิดมาอยู่ข้างหน้าอาคุณมาได้ยินเข้า รับรองได้เลยว่าจะต้องมีมวยฝีปากเกิดขึ้นแน่ๆ
พอสองสาวแฟนคลับคุณเศรษฐ์ทุ่มเถียงและแทะโลมชายหนุ่มพอเป็นพิธีก็พากันเดินออกมา สักพักหล่อนก็เห็นสาวสวยหยาดเยิ้มคนหนึ่งเดินเข้าไปเกาะแขนคุณเศรษฐ์อย่างสนิทสนม หน้าตาท่าทางกระเง้ากระงอดนั้นบอกให้รู้ว่าทั้งคู่คงรู้จักมักจี่กันเป็นอย่างดี
... จะมีสักที่ที่ไปมั้ย ที่หล่อนจะไม่ต้องเจอกับผู้หญิงที่เคยมีอดีตกับเขา
“น้อยขอตัวกลับก่อนนะคะพี่พจพี่ลิช่า อาทิตย์หน้าเจอกันที่กอง ‘สัญญาแห่งรัก’ นะคะ” ดาราตรีรีบผละออกไปหลังจากพูดจบ เพราะไม่อยากรอให้พจการันต์เสนอตัวไปส่ง และตอบคำถามชาลิสาทำนองจะกลับยังไง ไม่โทรบอกให้คนมารับหรือ เป็นอะไรหรือเปล่าและอีกหลายคำถามที่จะตามมา
ดาราตรีออกมารอเรียกรถแท็กซี่หน้าถนนใหญ่ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ถึงได้หัวเสียอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สงสัยจะเพราะสถานที่เที่ยวกลางคืนแบบนี้ค่อนข้างหารถยาก หล่อนกวักกี่คันก็ไม่มีคันไหนยอมไป เลยทำให้ไม่สบอารมณ์กระมัง หรือเพราะภาพที่เห็นก่อนออกมาเมื่อสิบนาทีที่แล้วกันแน่ก็ไม่รู้
“ขึ้นรถ”
เสียงเข้มที่ดังผ่านกระจกรถด้านข้างคนขับออกมา ทำให้คนยืนรอรถคันแล้วคันเล่าจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร
“ไม่รบกวนอาคุณหรอกค่ะ น้อยจะกลับเอง”
“อยากโดนลากไปข่มขืนนักหรือไง เป็นผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ หุ่นขนาดนี้ จะกลับบ้านคนเดียว”
ดาราตรีแทบควันออกหู ไม่คิดว่าคุณเศรษฐ์จะสลัดคู่ขาเก่าได้ไวจนตามหล่อนมาทัน แถมยังมาพูดจาขวานผ่าซากให้หล่อนระคายหูอีก
“ไปกับอาคุณก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ”
“อ๋อ เพิ่งจะรู้ว่าลีลาอาไม่ต่างจากพวกแท็กซี่ขาหื่นบางคน หรือว่าที่จริงเราชอบอย่างหลังมากกว่า” เขาพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้ดุดันมากนัก เดี๋ยวแม่ดาวดวงน้อยขี้งอนจะเตลิดไปอีก
อันที่จริงแท็กซี่ดีๆ มีออกถมเถไป แต่เขาแค่อยากแกล้งขู่เด็กของตัวเองให้กลัวไปอย่างนั้นแหละ ต่อไปจะได้ไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียว
“ต่ำ !!” เขากล้าพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง หล่อนเป็นของเขาคนแรกและก็มีเขาคนเดียวมาตลอดหลายเดือนที่คบกัน แต่สิ่งที่ได้รับคือคำพูดดูถูกแบบนี้น่ะหรือ
“นี่กล้าด่าผู้หลักผู้ใหญ่เชียว จะเก่งเกินไปแล้วมั้ง
ดาราตรี !”
ทั้งการกระแทกเสียงและชื่อจริงของหล่อนที่คุณเศรษฐ์เรียกออกมา บอกให้รู้ว่าเขาโกรธจริงๆ แต่หล่อนไม่สน ไม่กลัวเขาอีกแล้ว ช่างปะไรให้รู้ซะบ้างว่าไม่ใช่ทุกครั้งที่คุณเศรษฐ์จะอยู่เหนือหล่อน
ปริ๊น... ปริ๊น... ปริ๊น
เสียงแตรรถคันหลังดังถี่ขึ้นติดๆ กัน เมื่อรถคันหน้าไม่มีทีท่าว่าจะเลื่อนออกไปซะที
“ขึ้นรถก่อน จะด่าจะว่าอะไรอาอีกเอาไว้ขึ้นมาด่าบนรถ”
“ไม่ค่ะ”
“หรืออยากจะให้อาโดนตำรวจจับ” ดอกเตอร์หนุ่มบิดกุญแจดับเครื่องพร้อมเอนหลังเอามือขึ้นประสานบนศีรษะท่าทางสบายๆ ไม่เดือดร้อนกับเสียงรถคันหลังที่บีบแตรไล่ลั่นถนน “คราวนี้ละได้สมใจอยาก ทั้งน้อยทั้งอาดังกระฉ่อนแน่”
ดาราตรีตัดสินใจเข้าไปนั่งในรถ ก่อนที่หูของหล่อนและคนแถวนี้จะเป็นอัมพาตไปซะก่อน
“ที่ยอมเพราะน้อยไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนด้วยหรอกนะคะ ออกรถเถอะค่ะ”
ดอกเตอร์หนุ่มยิ้มสมใจแล้วสตาร์ตรถออกไปทันที ไม่ได้หันไปมองคนที่ผินหน้าไปนอกหน้าต่างอีก... ทั้งที่ขุ่นใจเล็กๆ ไม่รู้ข้างนอกนั่นมีอะไรน่าสนใจกว่าเขา ไม่เจอกันตั้งหลายวัน เขารึอยากจะนั่งมองหล่อนไม่ไปไหนให้หายคิดถึง
... หรือว่า ตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอเขา ดาราตรีจะปันใจให้ไอ้พวกหน้าหม้อคนไหนไปแล้ว
ดาราตรีไม่ปริปากสักคำถึงแม้จะรู้ว่าระดับความเร็วของรถเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำเพียงจิกเบาะที่ตนเองนั่งจนเกร็ง ถ้าเลือกได้หล่อนก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้ๆ เขาหรอก อย่างน้อยก็ไม่ใช่ช่วงนี้
“ดื้อ...”
หญิงสาวหันขวับจนคนที่ยิ้มกริ่มอยู่ข้างๆ กลัวเหลือเกินว่าคอสวยๆ ของเจ้าหล่อนจะเคล็ดขัดยอกซะก่อนที่จะได้รู้ว่าหญิงสาวขัดเคืองเขาเรื่องใดกันแน่ ไอ้เขาก็นึกว่าหญิงสาวจะเป็นวันนั้นของเดือนเลยพานหงุดหงิดเขามาตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน หลังจากพูดอะไรสักอย่างให้เขาตีความตั้งมากมายยาวเหยียด... แต่เขาตีไม่ออก เวลาอยู่ใกล้แม่สมันน้อยเขาก็คิดเป็นอยู่เรื่องเดียวนั่นละ ซับซ้อนกว่านั้นเขาไม่อยากจะคิดให้เสียเวลา
เพราะเวลาของเขามันจำกัด วันๆ หนึ่งเวลาที่จะได้เจอดาราตรีช่างน้อยนิดซะเหลือเกิน เพราะไอ้อาเขยจอมหวงก้างของเจ้าหล่อน และเป็นคนเดียวกันกับเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดของเขานั่นแหละ ที่คอยกีดกันขัดแข้งขัดขาอยู่เรื่อย แต่คนอย่างดอกเตอร์คุณเศรษฐ์ซะอย่าง ต่อให้ร้อย ‘เตรวิชญ์’ ก็เอาเขาไม่อยู่หรอก
“พยศ...” เขาโทรไปเจ้าหล่อนก็ไม่ยอมรับ ส่งข้อความไปทุกช่องทางก็ไม่ตอบกลับ
หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“อาคุณจอดเถอะค่ะ น้อยขอลงตรงนี้” ดาราตรีปลดเบลทแสดงเจตจำนงชัดถึงสิ่งที่พูด
“อาว่ายังไม่ทันจะขาดคำดี เราก็พยศอีกแล้ว”
คุณเศรษฐ์หันไปมองหญิงสาวทั้งที่ยังขับรถอยู่ ถ้าเป็นคนอื่นลองมาท้าทายเขาแบบนี้สิ ตอนนี้คงได้ลงไปเดินข้างทาง ไม่รอดมานั่งทำหน้าง้ำหน้างอแบบนี้หรอก
“น้อยก็น่าจะรู้ดีว่าความเงียบทำอะไรอาไม่ได้”
“ขอร้องเถอะค่ะ อย่าให้น้อยต้องเกลียดอาคุณมากไปกว่านี้เลย”
“อ๋อ นี่อาเพิ่งรู้นะว่าน้อยเกลียดอา หรือเพิ่งจะมานึกใจอ่อนกับไอ้ผู้กำกับบ้านั่นเลยหาเรื่องจะเขี่ยอาทิ้ง”
‘เกลียด’ หล่อนเนี่ยเหรอจะกล้าเกลียดเขาได้จริงๆ ทุกวันนี้ให้ ‘รัก’ น้อยลงหล่อนยังทำไม่ได้เลย แต่เขาล่ะ เคยรักหล่อนบ้างมั้ย เช้ามารับ หาเศษหาเลยกับหล่อนพอใจแล้วถึงยอมไปส่งที่ทำงาน วันไหนเสร็จงานเร็วก็มารอรับกลับคอนโด สองทุ่มเมื่อไรนั่นแหละถึงจะยอมไปส่งที่บ้าน
- ผู้เขียน
