อาริรัก อาริร้าย

มือบางสั่นน้อยๆ เมื่อเพ่งมองวัตถุทรงคล้ายปากกาในมือที่ปรากฏขีดแดงเส้นบางๆ สองขีดคู่กัน พลางมองสลับออกไปทางประตูห้องน้ำที่แง้มอยู่ เลยไปจนถึงเตียงขนาดกว้างตรงที่มีร่างสูงใหญ่เปลือยครึ่งบนนอนคว่ำหน้ากับหมอน ส่วนท่อนล่างถูกปกปิดเอาไว้ด้วยผ้าห่มสีน้ำตาลผืนหนา “ถ้า... อาคุณรู้ จะโกรธน้อยมั้ยคะ หรือว่าจะเกลียดกันไปเลย” จากที่ไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า นับจากนี้คงไม่มีวันจะรัก... คิ้วยาวเรียวเรียงตัวสวยแม้ไม่ได้แต่งเติมใดๆ ยังคงขมวดน้อยๆ ฉายชัดถึงความกังวลใจในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า แม้เป็นสิ่งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันจะต้องเกิดขึ้น เป็นเส้นทางที่หล่อนเลือกเอง และตอนนี้มันก็เป็นไปอย่างนั้น แต่หล่อนก็อดจะรู้สึกกลัวไม่ได้ “วาว ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง ท้องเสียหรือเปล่า” เสียงอู้อี้จากคนที่ยังนอนฟุบหน้ากับหมอนร้องเรียกทั้งที่ไม่ยอมลืมตา หญิงสาวเดินกลับมาที่เตียงพร้อมยัดหลักฐานชิ้นสำคัญลงกระเป๋า ไม่พูดไม่จา แต่แรงยวบบนเตียงก็ทำให้คนที่ยังตื่นไม่เต็มตานัก รู้สึกได้และหรี่ตาจนเล็กมองแผ่นหลังขาวเนียน ลำแขนเสลาที่โผล่พ้นผ้าเช็ดตัวที่เจ้าหล่อนพันไว้ ก่อนจะวาดแขนรั้งคนตัวนุ่มนิ่มมาใกล้ๆ แล้วเกยคางตัวเองลงบนตัก สูดกลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำแบบผู้ชาย น่าแปลกที่เวลามันอยู่บนตัวเขา เขากลับไม่ได้รู้สึกว่ามันหอมเย้ายวนขนาดนี้ “จะต้องให้บอกกี่ครั้งว่าอย่าเพิ่งหนีอาไปอาบก่อน วาวก็รู้ว่าอาชอบถูหลังให้เราขนาดไหน” ทำไมหล่อนจะไม่รู้ แถมยังรู้ดีซะด้วยว่าทุกครั้งที่เขาตามเข้าไปช่วยอาบน้ำให้ มันไม่เคยจบที่การอาบน้ำเพียงอย่างเดียวสักครั้ง “อาถามทำไมไม่ตอบฮึ” “น้อยมีชื่อค่ะ มีทั้งชื่อจริงแล้วก็ชื่อเล่น ไม่จำเป็นต้องยืมชื่อใครมาใช้” หล่อนพูดพร้อมๆ กับปลดแขนแข็งแรงที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามออก “น้อยใจ ?” คราวนี้ชายหนุ่มตื่นเต็มตาเมื่อรู้ว่าตนเองเผลอเรียกชื่อเจ้าหล่อนผิดด้วยความเคยชินอีกแล้ว เขาชันตัวเองขึ้นพิงหัวเตียง ไม่สนด้วยซ้ำว่าผ้าห่มผืนใหญ่จะร่นไปถึงไหน “อาก็เรียกผิดออกจะบ่อยๆ ก็ใครใช้ให้...” “ใครใช้ให้น้อยหน้าเหมือนอาวาว ใครใช้ให้น้อยไปเหมือนแฟนเก่าของอา แล้วใครใช้ให้อาคุณเห็นน้อยเป็นแค่ตัวแทนของอาวาวใช่มั้ยคะ” ดาราตรีพูดสวนขึ้นมาโดยที่ไม่ได้ใช้น้ำเสียงเกรี้ยวกราดหรือประชดประชันแต่อย่างใด แต่ก็หวังให้คนฟังรับฟังรู้ถึงความเจ็บช้ำของหล่อนบ้าง “ที่ถามเพราะเป็นห่วง ไม่รู้ว่าจะถูก ‘เด็ก’ งอแงใส่ ถ้าไม่อยากตอบก็ช่างเถอะ อาบน้ำเสร็จแล้วใช่หรือเปล่า อาจะได้ไปส่ง” เขาพยายามเน้นคำว่า ‘เด็ก’ เพื่อให้รู้ว่าหล่อนกับ ‘วาววิไล’ ตอนนี้ไม่ได้เหมือนกันไปซะทุกอย่าง พอเสร็จสมอารมณ์หมายเขาก็อยากจะไล่ส่งหล่อนกลับบ้านให้สิ้นเรื่องสิ้นราว หญิงสาวขบริมฝีปากล่างจนแน่น ความกังวล ความคับข้องใจทำให้น้ำตาแทบรื้น “อาคุณถามน้อยมามากแล้ว คราวนี้ขอน้อยถามอะไรอาบ้างได้มั้ยคะ” “ก็เอาสิ อยากรู้อะไรก็ถามมา แต่บอกก่อนว่าถ้าอาตอบไม่ถูกใจ เราจะมางอนอาอีกไม่ได้นะ” คนใจกว้างที่บอกให้ถามเสยผมสีดำขลับที่เริ่มยาวมาปรกหน้าแถมขยี้แรงๆ สองสามครั้ง ให้รู้ว่าเขาเริ่มหงุดหงิด ดาราตรีสูดหายใจเข้าช้าๆ อีกครั้ง หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่จะจมปลักทั้งชีวิตกับผู้ชายเพียงคนเดียว ถ้าสุดท้ายแล้วเขาไม่เป็นอย่างที่คิด การเดิมพันทั้งชีวิตของหล่อนไม่มีความหมาย หล่อนจะได้เริ่มต้นใหม่ และเริ่มต้นการตัดใจจากเขาด้วยเหมือนกัน “อาคุณเคยคิดถึงอนาคตของเราบ้างมั้ยคะ เคยคิดมั้ยว่าจะเอายังไงกับ... น้อย กับเรื่องของเรา” ดาราตรีไม่สามารถบังคับให้เสียงของตัวเองมั่นคงนัก กว่าจะพูดจนจบประโยคได้ ดอกเตอร์หนุ่มขมวดคิ้ว เริ่มเครียดกับปัญหาที่อยู่ตรงหน้าทั้งที่เมื่อชั่วโมงที่แล้วเจ้าหล่อนยังทำให้เขาสุขสม ผ่อนคลายและปลดปล่อยความเหนื่อยล้าไปจนหมดสิ้น ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงดาราตรีกลับแสดงนิสัยแบบผู้หญิง ที่เขาแสนจะเบื่อหน่ายออกมาหน้าตาเฉย “อาว่าน้อยเริ่มพูดไม่รู้เรื่องเข้าไปทุกที เรื่องนี้เราก็เคยตกลงกันแล้ว ตอนนั้นน้อยเองก็ไม่ได้มีปัญหาไม่ใช่หรือไง” เขาก็บ่ายเบี่ยงทุกทีเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ทีไร... “ในเมื่ออายังหาคำตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ น้อยจำได้ว่าทุกครั้งที่น้อยถามเรื่องนี้ อาเคยบอกน้อยว่ายังไง” ‘อายังไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ โดยเฉพาะไอ้เต้กับวาว อาขี้เกียจอธิบาย เรารักกันสองคนไม่เห็นจะต้องสนใจคนอื่น ถ้าเปิดตัวออกไป น้อยนั่นแหละที่จะต้องรับความกดดันจากทุกด้าน ไหนจะเรื่องอายุเราที่ต่างกันมาก ไหนจะเรื่องอดีตของอา น้อยรับไม่ได้หรอก...’ “ถ้าอาคุณเห็นน้อยเป็นแค่ตัวแทนของคนที่อารัก คิดจะสนุกกับน้อยไปวันๆ แต่กลัวการผูกมัด กลัวคำครหาที่อาจจะกระทบต่อหน้าตาชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือของอา หรืออาคุณอาจจะหวังดีคิดแทนน้อย กลัวว่าน้อยจะทนรับต่อเสียงสังคมไม่ไหว เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วค่ะ น้อยไม่ใช่คนที่จะยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อมาเป็นของเล่นของใคร... ที่เคยยอม และยอมมาตลอดก็เพราะว่ารัก แต่ถ้าเราไม่ได้คิดเหมือนกัน ก็สู้ให้เรื่องของอาคุณกับน้อยมันจบซะตอนนี้เลย คงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด... โดยเฉพาะกับอา” เขารู้สึกว่าเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนขึ้นจนได้ยินเสียงดีดดังเปี๊ยะๆ เพราะอารมณ์ขุ่นเคือง ดวงตายาวเรียวดูดุและเย็นชาดุจสิงโตจ้องมองเจ้าของเรือนร่างขาวผ่อง หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ เมื่อพ่นคำต่อว่าต่อขานเขาออกมาเป็นชุดเสร็จ “แต่งตัวเสร็จแล้วใช่มั้ย รออาใส่เสื้อผ้าแป๊บนึง เดี๋ยวอาไปส่ง” คนที่ดวงตาเริ่มแดงก่ำเงยหน้ามองชายหนุ่มช้าๆ แล้วยิ้ม... แม้จะเป็นยิ้มที่ดูเยียบเย็นจนคนมองต้องแอบใจสั่น “ไม่ต้องหรอกค่ะ น้อยยอมมานอนทอดกายให้อาตักตวงจนพอใจเอง น้อยก็กลับเองได้ค่ะ อาคุณอยู่นี่ลองคิดทบทวนคำถามที่น้อยถามอาไปจะดีกว่า ถ้ายังไม่มีคำตอบเหมาะสมที่ลูกผู้ชายอย่างอาจะให้ผู้หญิงที่อาบอกว่ารักอย่างน้อย ต่อไป... เราก็อย่าติดต่อ หรือเกี่ยวข้องกันอีกเลยดีกว่าค่ะ”  สมแล้วที่คนบางกลุ่มจะชอบมาหาความสุข ความศิวิไลซ์ในที่แห่งนี้ พอมองไปรอบๆ เคาน์เตอร์บาร์ที่ที่หล่อนใช้ปักหลักสิงสถิตตั้งแต่ก้าวเข้ามาเมื่อชั่วโมงที่แล้วจะยิ่งอธิบายความคิดนี้ได้ชัดเจนขึ้น ดาราตรีกำลังนั่งมองคนที่มากันเป็นกลุ่มๆ ล้อมวงสรวลเสเฮฮา ด้านหน้าของพวกเขาคือโต๊ะกระจกสีหม่นสูงประมาณเท่าหัวเข่า ประโยชน์ใช้สอยคงมีแค่วางเครื่องดื่มและแก้วได้ไม่กี่ใบเท่านั้น หล่อนมองไปยังกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่เริ่มออกมาโยกย้ายอิริยาบถเบาๆ ตรงลานโล่งส่วนที่ถูกจัดไว้ ดาราตรีเดาว่านี่คงเป็นการอุ่นเครื่องเพราะตอนนี้ยังถือว่าหัวค่ำอยู่ ส่วนเพลงที่นักดนตรีใช้บรรเลงก็เป็นเพลงจังหวะเนิบๆ ช้าๆ สามารถจับคู่เต้นไปด้วยกันได้  ส่วนข้างหน้าหล่อนนี้ดูจะน่าสนใจที่สุด เสียงแก้วกระทบกับเคาน์เตอร์เบาๆ ตอนที่บาร์เทนเดอร์เสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับลูกค้า การวาดลวดลายผสมเครื่องดื่มที่มี ออเดอร์เข้ามา ล้วนตรึงให้หล่อนนึกอยากนั่งอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ ... อย่างน้อยมันก็น่าสนใจกว่าอย่างอื่น ไม่ต้องเข้าสังคม แต่ก็ไม่ถือว่าเสียมารยาทเพราะยังไงหล่อนก็มาตามคำเชิญชวน “พี่น้อยกินอะไรสักหน่อยมั้ยคะ อาหารทางนู้นเริ่มทยอยมาเสิร์ฟแล้ว” หญิงสาวมองตาม ‘ทางนู้น’ ของศิริมาศ ดาราสาวชื่อดังที่ได้รับบทนางรองหรือไม่ก็เพื่อนนางเอกแทบจะทุกเรื่องของละครไทย แม้เพิ่งเข้าวงการมาเพียงไม่กี่ปีด้วยวัยตอนนั้นเพียงสิบหกปี แต่เพราะพัฒนาการที่นับวันจะยิ่งก้าวหน้าเทียบเท่ารุ่นพี่ในวงการหลายคน ทำให้ดาราตรีมักจะได้เจอะเจอและร่วมงานกับศิริมาศมาหลายกองละครแล้ว