ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งอีกทั้งฝนไม่มีทีว่าจะตั้งเค้าทว่าพออาทิตย์ลับขอบฟ้าเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกฤดูกาล สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านหน้าต่างบานเกล็ดเข้ามาให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกทั้งที่อยากจะหลับเพื่อหลีกหนีความรู้สึกวังเวงแต่เป็นเพราะนิสัยเคยนอนดึกทำให้แม่นักเขียนยังคงนั่งอยู่บนเตียงภายในห้องพักฟื้นสำหรับผู้ป่วยพิเศษแห่งนี้ ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปทั่วทั้งห้องด้วยดวงตาไหวระริก ความเงียบงันและวังเวงทำให้ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้
ขนอ่อนที่ต้นคอระหงลุกชันเมื่อสมองเอาแต่จินตนาการถึงสิ่งที่มองไม่เห็น แต่ทั้งหมดนี้ต้องโทษใครหากแต่ไม่ใช่เพราะคุณหมอเจ้าของถิ่นเอาเรื่องเจ้าของห้องคนก่อนมาเล่าเธอคงไม่ต้องนั่งหวาดระแวงอยู่อย่างนี้หรอก แม้จะเปิดไฟส่องสว่างในหัวกลับจินตนาการถึงวิญญาณผีสาง ขนาดในห้องน้ำที่ไม่มีใครอยู่แต่แม่นักเขียนก็สร้างจินตนาการเอาว่าอาจจะมีใครยืนตรงหน้ากระจก ใครสักคนที่กำลังเฝ
