“ฉันไม่มีเวลาทำอะไรไร้สาระอย่างที่เธอว่าหรอก” คนเจ้าแผนการเฉสายตาไปทางอื่น ขืนยอมให้สอบสอนต่อมีหวังความแตกกันพอดี แม้ว่าความรู้สึกที่ค่อยๆประทุออกมาจะเริ่มชัดเจน แต่พายุก็ยังไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้ความรู้สึกในตอนนี้เขาเลยต้องเก็บซ่อนแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ซึ่งในตอนนี้เองที่นีรชาได้รู้ตัวว่าเธอเผลอไผลไปกับแววตาอ่อนโยนคู่นั้น
“งั้นฉันไปก่อนนะ” พายุเอ่ยพลางหันหลังเมื่อไม่มีข้ออ้างจะให้เขาอยู่ต่อ
“แล้วนั่นนายจะไปไหน” ทันทีที่ได้ยินเสียงหวานไล่ตามหลังมาร่างสูงก็หยุดเดินรอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นที่มุมปากหยักหนาทว่าคนสงวนท่าทีก็หันกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ฉันเลิกงานแล้วฉันก็จะกลับบ้านสิถามได้ ฉันก็แค่แวะมาดูว่าเธอขาดเหลืออะไรหรือเปล่าพอดีว่าผู้จัดการเธอฝากเธอฉันไว้กับฉัน” คุณหมอผู้ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่องแอบเอานิ้วไขว้กันไว้ด้านหลังเพื่อให้ความผิดทุเลาเบาบางลงเพราะปกติแล้วเขาไม่ใ
