บทที่ 9
1187 คำ
“มีอะไรรึเปล่าฟ้า ทำไมจู่ๆ ถึงได้เงียบไปล่ะ”
“เปล่าค่ะ ฟ้าก็แค่คิดถึงพี่ธีมากไปหน่อยเท่านั้นเอง พี่ธีต้องดูแลตัวเองดีๆ นะคะรู้ไหม เวลานอนก็อย่าลืมห่มผ้าด้วยนะคะ” ยิ่งเวลาที่ต้องจากลามาถึงไวมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอยากจะเอ่ยคำที่ต่อไปนี้อาจจะไม่ได้พูดมันอีกแล้วออกไปมากเท่านั้น
“คร้าบๆ รับทราบครับองค์หญิง ตอนนี้พี่ต้องวางสายก่อนนะฟ้าใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว อดทนรอพี่อีกนิดนะ พี่จะกลับไปปกป้องฟ้าและจะไม่ยอมให้คุณแม่กับยัยพิมพ์รังแกฟ้าได้อีก รอพี่ได้ไหมฟ้า พี่จะรีบกลับไปให้เร็วที่สุด พี่สัญญา”
“ค่ะ แล้วฟ้าจะรอนะคะ ลาก่อนค่ะพี่ธี...” คำพูดสุดท้ายมันสะท้อนใจคนฟังไปชั่ววูบแต่เขากลับไม่ได้คิดอะไรก่อนจะกดวางสายเพื่อเตรียมตัวที่จะเข้าเรียนตามปกติ
ต่างจากฟ้าลดาที่ได้กอดโทรศัพท์เอาไว้กับตัวก่อนจะปลดปล่อยน้ำตาออกมาอย่างหักห้ามไม่อยู่ เธอคงต้องผิดสัญญากับเขาแล้วเมื่อวันพรุ่งนี้มาถึง และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะมีโอกาสได้พบเจอกันอีกเมื่อไหร่ หญิงสาวคิดก่อนจะสะดุ้งขึ้นมาอีกรอบเมื่อโทรศัพท์ในมือเกิดส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งมือเรียวสวยปาดน้ำตาออกไปให้พ้นหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะกดรับสาย
“ฟ้าลดาพูดคะ”
“คุณเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม” ทว่าคำพูดที่ปลายสายใช้ถามกันนั้นกลับทำให้เธอแทบขาดสติ ไม่ต้องคิดให้เสียเวลาก็พอเดาได้ว่าใครกันที่โทรมาหา
“คะ...คุณวศินเหรอคะ” แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังอยากจะถามเพื่อความมั่นใจ เพราะถ้าเกิดว่ามันไม่ใช่เขาขึ้นมาเธอคงต้องรู้สึกขายหน้าอยู่ไม่น้อย
“ใช่! ทำไม หรือคุณกำลังรอสายผู้ชายคนไหนที่ไม่ใช่ผมอยู่!” น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจะไม่พอใจกับคำถามทำเอาหญิงสาวต้องรีบปฏิเสธกลับไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจเจตนาของเธอผิดๆ
“เปล่านะคะ ฉันก็แค่แปลกใจและไม่คิดว่าคุณจะโทรมาหา...” หญิงสาวตอบกลับไปเสียงแผ่ว ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้อารมณ์ร้ายใส่เธอนัก
“ผมก็แค่โทรมาเช็คว่าคุณยังไม่ได้หนีไปไหนมันก็เท่านั้นเอง” เพราะคำตอบที่ได้มันถูกใจเลยพาลทำให้อารมณ์เสียๆ ก่อนหน้าหายวับไปจนหมดสิ้น
วศินพยายามเป็นอย่างมากที่จะปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง หลังจากที่เขาได้ผ่านประวัติโดยละเอียดเขาถึงได้เข้าใจเรื่องทั้งหมด และเมื่อเข้าใจก็ยิ่งรู้สึกสงสาร ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องสูญเสียแม่ไปตั้งแต่เด็กๆ ไม่นานพ่อของเธอก็แต่งงานใหม่กับแม่ม้ายที่มีลูกติดถึงสองคน และนับจากนั้นมาฟ้าลดาก็ถูกพี่สาวกับแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งมาโดยตลอด ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่าชีวิตของเธอนั้นมันช่างเหมือนกับซินเดอเลล่าเสียจริง จะต่างกันก็แค่คนที่เธอบังเอิญได้พบเจอนั้นเป็นซาตานร้ายไม่ใช่เจ้าชายเหมือนกับในนิทานหลอกเด็กพรรค์นั้น!
“คุณวศินคะ” เสียงหวานจำต้องร้องเรียกเมื่อเห็นว่าคนที่ปลายสายจู่ๆ ก็เงียบไป
“คุณใหญ่”
“คะ เมื่อสักครู่คุณพูดว่าอะไรนะคะ”
“ต่อไปนี้คุณต้องเรียกผมว่าคุณใหญ่แล้วต้องแทนตัวเองว่าฟ้า นี่คือคำสั่ง” คนเผด็จการสั่งเสียงแข็งก่อนจะเงียบไปเพื่อรอฟังความตอบที่เขาอยากจะได้ยิน
“เข้าใจแล้วค่ะ คุณใหญ่...”
“ดีมาก! ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้สิบโมงเช้าผมจะให้ปกรณ์ไปรับคุณมาหาผมที่โรงแรม จากนั้นเราจะเดินทางกลับเชียงรายกัน คุณมีปัญหาอะไรไหม” ถึงอยากจะบอกว่ามีแต่ใครเลยจะกล้าพูดมันออกไป ปัญหาที่มีมากจนไม่รู้ว่าจะจัดการแก้ไขเรื่องไหนก่อนดีทำให้ฟ้าลดาเผลอเงียบไปและนั่นเลยทำให้คนที่เกือบๆ จะอารมณ์ดีกลับมาหงุดหงิดขึ้นอีกหน
“ผมถามว่าคุณมีปัญหารึเปล่า!”
“มะ...ไม่ค่ะ ฟ้าไม่มีปัญหาค่ะ”
“ดี ถ้าอย่างนั้นพบกันพรุ่งนี้ แล้วอย่าลืมที่ผมสั่งล่ะ ผมอยากเห็นคุณสวมแหวนที่ผมให้เมื่อเราพบกัน แล้วเจอกันฟ้าลดา” คนเอาแต่ใจตัวสั่งๆ ก่อนจะกดวางสายไปเสียดื้อๆ จนหญิงสาวตามเขาไม่ทัน ฟ้าลดาลอบถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะเดินกลับขึ้นที่ชั้นบนของบ้านเพื่อเก็บข้าวของของตัวเองต่อไปไม่นานนักเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เป็นสายหยุดนั่นเองที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับนมอุ่นๆ ในมือ
“เก็บของเสร็จแล้วเหรอคะคุณฟ้า นี่ป้ากะว่าจะขึ้นมาช่วยเก็บอยู่พอดีเลยนะคะเนี่ย” แม่นมที่เลี้ยงดูคุณหนูตัวน้อยมาตั้งแต่อ้อนแต่ออดอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล มันยากที่จะทำใจรับได้ว่าหลังจากวันพรุ่งนี้ไปแล้วจะไม่มีฟ้าลดาอยู่ในบ้านหลังนี้อีก และเหตุผลที่หญิงสาวต้องไปนั้นก็ยิ่งทำให้รู้สึกสงสารแต่นางก็ไม่อาจเข้าไปช่วยอะไรหญิงสาวมากนักเพราะตนเองเป็นเพียงแค่คนใช้ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นใหญ่ในบ้าน
“เสร็จแล้วค่ะ ขอบคุณป้าสายหยุดมากนะคะ แล้วนั่นนมของฟ้ารึเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ ป้าเห็นคุณฟ้าไม่ยอมลงไปทานข้าวก็เลยเอาขึ้นมาให้ ดื่มให้หมดเลยนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ฟ้าจะดื่มมันให้หมดไปเลยค่ะ” หญิงสาวขานตอบก่อนจะรับแก้มนมที่เธอจะได้รับมันทุกคืนก่อนนอนจากแม่นมมาดื่มจนหมด
รอยยิ้มที่หลบซ่อนความปวดร้าวเอาไว้ทำให้หัวหน้าแม่บ้านทนไม่ไหวต้องโผเข้าหาพร้อมกับน้ำตา
“คุณหนูของป้า ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้นะคะ”
“ฟ้าไม่เป็นไรค่ะ ป้าสายหยุดอย่าร้องไห้ไปเลยนะคะ ฟ้าจะเข้มแข็งค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงฟ้านะคะ” เธอจะต้องมีชีวิตต่อไป และจะต้องผ่านช่วงเวลาเหล่านี้ไปให้จงได้ไม่ว่าจะต้องพบเจอกับอะไรก็ต้องก้าวผ่านมันไปให้ไม่ว่าจะยากแค่ไหน
“ค่ะ ป้าเชื่อว่าคนดีๆ อย่างคุณฟ้าจะต้องได้เจอกับความสุขเข้าสักวัน ต้องทานข้าวให้ครบทุกมื้อนะคะ แล้วถ้าเกิดว่าใครมันแกล้งให้รีบส่งข่าวมาบอกป้าทันที ป้าจะตามไปจัดการมันให้เอง” สายหยุดว่าจบก็จ้องมองคุณหนูตัวน้อยอย่างสงสาร
- ผู้เขียน
