EP 10
1143 คำ
“ก็จะมีส่วนของห้องพักผ่อน ห้องรับรองแขกด้วยครับ ส่วนชั้นล่างจะมีพักคนงานมีห้าห้อง อยู่ใกล้ๆ ครัว ติดกันเป็นห้องซักรีดครับ ห้องเก็บของจะอยู่ใต้ดินครับ แล้วก็มีห้องเก็บไวน์เล็กๆ ด้วยนะครับ ผมเพิ่งสั่งซื้อโรเซ่ไว้ให้คุณยายกับคุณน้าชิมเมื่อวันก่อนนี่เองครับ เดี๋ยวสักพักจะพาลงไปเลือกนะครับ ถ้าคุณยายยังไม่เหนื่อย แต่ถ้าเหนื่อย เดี๋ยวผมให้ป้าพรลงไปเอามาก็ได้ครับ”
ดรณ์หันไปหาแม่บ้านร่างผอม ที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ห่างๆ และด้วยท่าทีนอบน้อม
“ไว้ก่อนก็ได้จ้ะพ่อคุณ แค่นี้ยายก็จะเดินไม่ไหวแล้ว ทำไมถึงปลูกบ้านหลังใหญ่นักล่ะจ๊ะ อยู่ตัวคนเดียวแท้ๆ เลย”
คุณภัทรายิ้มอย่างชื่นชมไปหาคนข้างๆ อย่างไม่ปิดบัง
“เมื่อก่อนก็อยู่กันครบครับ แต่พอคุณแม่กับน้องเสีย คุณพ่อไปบวช ก็เลยเหลือแค่ผมครับ แต่ผมคงจะอยู่คนเดียวได้ไม่นานหรอกครับ เริ่มเหงาๆ แล้ว สงสัยต้องหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนครับ”
สายตาหวานๆ ของเขาที่ส่งมาหานั้น ทำเอาหญิงสาวที่ยืนอยู่กับแม่เกิดอาการไหวหวั่นอย่างไม่เคยมีมาก่อน แต่ก็พยายามหันไปมองทิศทางอื่น แม่เองก็ทำด้วยเช่นกัน
“รถก็มีตั้งหลายคัน งานก็ทำหามรุ่งหามค่ำ เอาเวลาไหนมาขับกันจ๊ะพ่อคุณ”
คุณภัทราหันไปมองโรงรถที่คะเนด้วยสายตาคร่าวๆ ก็รู้ว่าราคาหลายล้านแล้ว ส่วนรถนั้นก็มีตั้งเจ็ดคัน เพื่อให้ประหยัดเนื้อที่ในการจอดเลยจำต้องทำเป็นสองชั้นเอาไว้ และยังมีที่ว่างอีกหนึ่ง
“ผมถึงต้องหาคนมาช่วยเอาไปขับไงครับคุณยาย เราจะเข้าบ้านหรือจะไปนั่งคุยที่ริมสระน้ำดีครับ แต่ผมว่าข้างในจะดีกว่านะครับ ป้าพรเปิดแอร์เย็นๆ รอแล้ว นั่งดื่มอะไรให้หายเหนื่อยก่อน แล้วค่อยขึ้นไปดูข้างบนครับ เผื่อคุณยายกับคุณน้าจะเปลี่ยนใจมาพักบ้านผม แทนที่จะนอนโรงแรมไงครับ” เพราะทริปนี้เขาชวนนั่งเครื่องจากเชียงใหม่มาเที่ยวบ้านโดยเฉพาะ
“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์ชวน แต่พวกเราสะดวกใจจะพักโรงแรมมากกว่าค่ะ มาพักบ้านคุณกลัวจะเป็นขี้ปากผู้คนเปล่าๆ เราไม่ชอบให้ใครเอาไปพูดลับหลังค่ะ”
“ผมเข้าใจครับคุณยาย และผมก็จะดีใจมากครับ ถ้าคุณยายจะยอมให้ผมเป็นคนจ่ายค่าที่พักให้ ในเมื่อผมเป็นคนชวนทุกคนมาเที่ยว ตกลงมั้ยครับ”
“อืม! เอาไงดีจ๊ะภา”
คุณภัทราหันไปหาลูกสาวเป็นเชิงปรึกษา
“จะดีเหรอคะคุณแม่ หรือเวว่ายังไงจ๊ะลูก” คนเป็นลูกสาวก็ไม่แน่ใจเช่นกัน
“เวก็แล้วแต่คุณแม่กับคุณยายค่ะ”
“เฮ้อ! สองแม่ลูกเกี่ยงกันอีกตามเคย งั้นเอาเป็นว่ายายจะรับน้ำใจเรื่องค่าที่พักจากคุณดรณ์ไว้ก็แล้วกันนะคะ แต่บอกไว้ก่อนว่า ห้ามบ่นนะถ้าเห็นค่าอาหารของพวกเราที่สั่งโรงแรมให้คิดรวมกับค่าห้องไว้”
“ด้วยความยินดีครับคุณยาย อยากทานอะไรก็สั่งได้เต็มที่เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ โรงแรมนั้นเพื่อนผมเป็นเจ้าของเองครับ”
เจ้าของมือบางถึงกับกายสะดุ้งเมื่อมีมืออุ่นมาครอบครองเอวคอดไว้ เพราะมัวแต่คิดถึงวันที่มาบ้านนี้เป็นครั้งแรก แล้วพาก้าวเดินไปยังห้องนั่งเล่นตรงหน้าบันไดโค้งวน ทอดตัวขึ้นไปหาชั้นสอง ขณะก้าวขึ้นบันไดไปช้าๆ ตากล้องสองคนก็รีบเก็บภาพไว้ทั้งแบบภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว
ในห้องหออันกว้างขวาง มีลุงป้าของเขา กับแม่และยายนั่งรออยู่ก่อนแล้ว อาภาภัทรทรุดกายลงนั่งพับเพียบบนเบาะสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ทีมงานหามาไว้ให้ ด้วยกลัวจะเจ็บตาตุ่มกรณีผู้ใหญ่ให้พรนาน
พื้นปาร์เกต์วันนี้ขัดมันวาว จนแทบจะส่องแทนกระจกได้ในความคิด ผิดกับสามวันก่อนตอนมาจัดเสื้อผ้าที่ขนมาไว้นี้ไม่น้อย เพราะอะไรๆ ก็ดูยุ่งวุ่นวายไปหมด เนื่องจากใกล้วันงานเข้ามาทุกทีแล้ว
“เชิญคุณยายก่อนเลยครับ”
อุดมหันไปหาคุณภัทราด้วยท่าทีนอบน้อม เมื่อถึงเวลาต้องให้พรแล้ว อาภาภัทรเกิดอาการห่อเหี่ยวหัวใจไม่น้อย เมื่อคิดขึ้นได้ ว่างานแต่งที่เตรียมการมากว่าสามเดือนจะไม่คงทนถาวร และตัวเองก็ยากจะบอกความจริงกับแม่หรือยายได้ นอกจากปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปต่อเท่านั้น
“ลุงขอเป็นตัวแทนหลวงพ่อ อวยพรให้หลานทั้งสองจงครองรักกันอย่างมีความสุขตลอดไป พอถึงคราวชีวิตมีอุปสรรคหรือมีปัญหา ไม่ว่าจะหนักหนาสาหัสยังไง ก็ให้ช่วยกันฝ่าฟันมันไปด้วยกัน อย่าทอดทิ้งกัน อย่าโทษกัน ดรณ์เป็นผู้ชาย เป็นผู้นำครอบครัวและเป็นผู้ใหญ่กว่าน้องก็ต้องหนักแน่น หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องปล่อยผ่าน ส่วนหนูเว ในฐานะช้างเท้าหลัง อันไหนดีก็ให้ตาม อันไหนเห็นว่าไม่ดีหรือไม่เหมาะก็ต้องคอยห้ามคอยแย้งนะลูก แล้วที่สำคัญมาก อย่าลืมรีบมีเหลนให้ลุงอุ้มไวๆ ด้วยล่ะ”
อาภาภัทรก้มลงกราบแทบเท้าของลุงเขา เมื่อรับหน้าที่อวยพรเป็นคนสุดท้าย จากนั้นผู้ใหญ่ทุกคนก็ออกจากห้องไป ก่อนไปคุณภัทราก็ไม่วายหันมาหาหลานทั้งสอง แล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวลตามแบบฉบับ
“อย่าลืมคำยายนะจ๊ะ ว่าคืนนี้ห้ามออกจากห้องหอเด็ดขาด อนุญาตให้แค่ทีมงานกับช่างผมเข้ามาช่วยพอ เสร็จแล้วก็ให้รีบออกไปนะ”
“ค่ะ” และทีมงานกับช่างที่คุณยายว่านั้น ก็ยืนรออยู่หน้าห้องเรียบร้อยแล้ว
“ขออนุญาตคุณดรณ์สักชั่วโมงนะคะ ระหว่างรอก็กินอะไรไปก่อนค่ะ เพราะวันทั้งวันคุณดรณ์กับคุณเวแทบไม่กินข้าวเลย เดี๋ยวจะเป็นลมค่ะ”
ทีมงานเข้ามาเอ่ยเสียงนุ่มหู พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม ส่วนทีมงานอีกคนก็เดินเข้ามาพร้อมถาดสำรับอาหาร เอาไปตั้งไว้โต๊ะเล็กๆ ริมหน้าต่างมองลงไปเห็นวิวสระว่ายน้ำ อาภาภัทรถูกช่างพาไปนั่งหน้าตู้เครื่องแป้ง เพื่อล้างเครื่องสำอางกับจัดการกับผมที่เกล้าไว้ และมีกิ๊บดำนับร้อยตรึงอยู่ทันที
“เจ็บนิดหนึ่งนะคะคุณเว สัญญาว่าพี่จะทำเบามือที่สุดค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
- ผู้เขียน
