EP.5 เมียกูใครห้ามแตะ!!
2170 คำ
รถหรูจอดเทียบคฤหาสน์ใหญ่ ประตูรถค่อยๆ ถูกเปิดออก เบนจามินก้าวขาลงมาจากรถ เขาจับสูทสีดำขยับให้เข้าที่เข้าทาง ยืนตระหง่านเชิดหน้ามองเข้าไปด้านใน ลีอาห์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่ที่ไหน เธอควรจะลงไปไหม ลีอาห์จึงเลือกที่จะนั่งรออยู่บนรถอย่างเงียบๆ
"ทำไมไม่ลงมา..นั่งบื้ออยู่ทำไม!!”
เสียงเคร่งขรึม แววตาเย็นเฉียบจ้องมองเธอ จนเธอเสียวสันหลังวาบ รีบลงมาจากรถทันทีอย่างไม่รีรอ
"ฉันรออยู่ข้างนอกนี่แหละ คุณไปทำธุระเถอะ"
เธอพูดเสียงเรียบพลางก้มหน้าลงต่ำ ยืนเอามือประสานกันอยู่ที่หน้าขาตัวเอง ทำตัวเรียบร้อยต่างจากเมื่อครู่ที่อยู่ในห้องกับจัสมิน
"อืมก็ดี...ฉันมีเรื่องสำคัญซึ่งเธอไม่ควรรับรู้ แต่อย่าก่อเรื่องล่ะ ไม่งั้นฉันไม่เอาเธอไว้แน่!!”
สายตาคมกริบจ้องมองเธออย่างเย็นยะเยือก เสียงที่ก้องกังวานยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกรง
"ค่ะ"
เธอก้มหน้ามุดลงดิน พลางเดินกะเผลกๆ เข้าไปในสวนหาโต๊ะนั่ง เพื่อรอเบนจามินคุยธุระจนเสร็จ เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เธอนั่งซังกะตายอยู่บนโต๊ะหินอ่อนแสนสวยที่มีหลังคาสีขาวละมุนตาช่วยบังแสงแดดที่แผดเผาเอาไว้
"โอ๊ย ปวดเป็นบ้าเลย"
มือเธอยังคงจับข้อเท้าที่บวมแดงอยู่ มันปวดจนเธอแทบจะร้องไห้ออกมา
"เจ็บมากไหมครับ?”
เสียงนุ่มหูของชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของเธอเอ่ยขึ้น ลีอาห์รีบหันไปมองตามเสียงนั้น เป็นชายหล่อเหลารูปร่างสูงโปร่ง หุ่นที่กำยำ รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น ใส่สูทสีดำทำให้เขาดูเข้ม จนเธอเผลออดยิ้มให้ไม่ได้
"จะ จะเจ็บค่ะ"
ลีอาห์ทำหน้าเหยเก เมื่อมือของเธอจับไปมาที่ข้อเท้าตัวเอง
"ผมบาร์รอนครับ คุณ...."
"ลีอาห์ค่ะ ฉันชื่อลีอาห์"
เธอส่งยิ้มหวานให้เขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกหัวใจพองโตไม่น้อย เขาถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกพบ จนอยากที่จะสานสัมพันธ์ต่อ
"ผมขออนุญาตจับได้ไหมครับ"
เขาไม่รอให้เธอตอบ มือหนาจับข้อเท้าเธอขยับดึงไปมา ก๊อบ!! เสียงกระดูกลั่นเข้าที่ ลีอาห์ถึงกับกัดริมฝีปากแน่นด้วยความเจ็บจนน้ำตาแทบไหล
"เจ็บหน่อยนะครับ แต่มันจะดีขึ้น ลองเดินดูนะครับ"
บาร์รอนค่อยๆ ประคองเธอให้ลุกขึ้นยืน แล้วพยุงเธอไว้ให้เธอลองก้าวขา ครั้งนี้มันทุเลาลงมาก จนเธอแทบไม่อยากจะเชื่อว่าแค่เขาขยับข้อเท้าเธอกลับดีขึ้นเยอะเลย
"มาทำอะไรกันตรงนี้!!”
เสียงเคร่งขรึมของเบนจามินเอ่ยขึ้น แววตาดุดันเมื่อเห็นผู้หญิงของตัวเองกำลังถูกบาร์รอนโอบไหล่ประคองเธออยู่
"เธอเจ็บข้อเท้าผมก็แค่มาช่วยเดี๋ยวผมจะพาเธอไปทายาข้างใน"
พูดจบแขนแกร่งก็ยกร่างของลีอาห์ขึ้นแนบอก
"ขออนุญาตนะครับ ผมว่าคุณคงเดินไม่ไหวแล้ว"
บาร์รอนอุ้มลีอาห์เข้าไปด้านใน มิได้สนใจเบนจามินแม้แต่น้อย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของเบนจามิน
เบนจามินจ้องมองตาขวาง ที่เห็นบาร์รอนอุ้มลีอาห์ออกไป อยู่ๆ เขาก็รู้สึกหวงผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ลีอาห์ถูกวางไว้อย่าง ทะนุถนอมที่โซฟาตัวนุ่ม มือหนาของบาร์รอนค่อยๆ นวดลงบนข้อเท้าของลีอาห์อย่างเบามือ
"คุณบาร์รอน ลีอาห์ทำเองดีกว่าค่ะ เกรงใจคุณ"
เธอรีบจับมือของบาร์รอนออก แต่เขายังคงไม่ยอม ตั้งหน้าตั้งตานวดข้อเท้าให้เธอต่อ ลีอาห์นั่งมองเขาด้วยแววตาที่ชื่นชม และรู้สึกดีไม่น้อยที่ถูกดูแลปรนนิบัติจากผู้ชายคนนี้ ต่างจากเบนจามิน ผู้ชายที่แสนป่าเถื่อน ไร้หัวใจ
แป๊ะ!! แป๊ะ!! แป๊ะ!! .เสียงปรบมือดังอยู่ด้านหน้าของทั้งสอง พวกเขารีบชำเลืองมอง เป็นเบนจามินที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า
"ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะอ่อยให้มาเฟียอย่างบาร์รอนยอมก้มหัวมานวดข้อเท้าให้เธอได้นะลีอาห์"
"คุณเป็นมาเฟียเหรอ?”
เธอรีบชักเท้าออกทันทีเกรงว่าจะทำให้เขาไม่พอใจแล้วถูกตะปบไร้ความปรานีอย่างเบนจามิน
"ครับ...แต่ผมก็ไม่ได้ไร้ใจ"
เขาชำเลืองมองไปทางเบนจามิน ส่งสายตาคมกริบไปยังคนนัยน์ตาสีดำนิลที่มองจ้องเขากับลีอาห์ตาเขม็ง
"ผมหวังดีนะครับ เห็นคุณเจ็บเลยอยากช่วย...ผมถูกชะตาคุณตั้งแต่แรกเห็น"
บาร์รอนพูดขึ้นพลางส่งสายตาเป็นประกายให้ลีอาห์ ไม่สนใจเบนจามินที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า มองทั้งสองด้วยแววตาเชือดเฉือนพร้อมจะทำลายล้างทุกสิ่งแม้แต่น้อย
"เมียฉัน...ฉันดูแลเองได้ แกไม่ต้องมายุ่ง"
เบนจามินเอ่ยด้วยเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความดุดัน ไม่พอใจกับสิ่งที่ทั้งคู่กำลังทำอยู่ เขาหวงลีอาห์จนอ้างสิทธิ์ว่าเขาคือผัวของเธอ ลีอาห์ตกใจจนพูดไม่ออก
"ฮ่าๆ คนอย่างพี่เบนจามินมีเมียกับเขาด้วยเหรอ คนที่นอนด้วยทุกคนไม่เห็นจะเคยเรียกว่าเมียเลย แสดงว่าคนนี้พิเศษกว่าคนอื่นสินะ"
บาร์รอนหัวเราะชอบใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ราวกับตัวเองหูฝาด เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เขาเอ่ยว่าเป็นเมียเขาสักคนเดียว แม้แต่ จัสมินที่อยู่ชายคาบ้านเดียวกันกับเขาคำพูดของบาร์รอนทำให้เบนจามินอึ้งไปครู่ใหญ่
"ผมชักสนใจในตัวคุณแล้วสิลีอาห์ ไว้โอกาสหน้าคงได้เจอกันนะครับ"
บาร์รอนส่งยิ้มหวานให้เธออีกครั้ง มือยังคงนวดเคล้าคลึงข้อเท้าเธออย่างเบามือ จนมันทุเลาขึ้นมาก
"ไม่มีโอกาสหน้าหรือโอกาสไหนๆ ทั้งนั้น เธอคือผู้หญิงของฉัน แกอย่ามายุ่ง!!!”
นัยน์ตาสีดำนิลจ้องมองตาบาร์รอนด้วยแววตาเชือดเฉือน ไร้ความรู้สึก แฝงด้วยความดุดัน รังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปรอบกายเขา
"พี่เบนจามิน อย่าเพิ่งหัวร้อนสิครับ ผมแค่อยากรู้จักเธอก็เท่านั้น แล้วไปได้เธอมายังไงเนี่ย ไม่ใช่ไปอุ้มมานะครับ ฮ่าๆ”
บาร์รอนเอ่ยถามด้วยความสงสัย พลางหัวเราะชอบใจ แต่ เบนจามินกลับรู้สึกไม่พอใจกับน้องชายนอกสายเลือดของเขาเอาซะมากๆ
"พ่อลีอาห์เป็นหนี้เขา 10 ล้าน ลีอาห์เลยต้องมาขัดดอกใช้หนี้แทนพ่อค่ะ"
ลีอาห์พูดอย่างไม่อายปาก ตอนนี้เธอได้แต่เพียงก้มหน้ายอมรับชะตากรรมตัวเองที่ไม่มีทางเลือก
"ออ...แบบนี้นี่เอง แลกเงินมาตั้ง 10 ล้าน คงหวงน่าดู"
ใช่ เบนจามินหวงลีอาห์มาก หวงจนไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวาย เขาเห็นเธอแล้วถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ
จึงตัดสินใจแลกเงิน 10 ล้าน กับชีวิตพ่อของเธอ และในที่สุดก็เป็นไปตามคาด เธอยอมแลกชีวิตพ่อเธอ เพื่อมาเป็นนางบำเรอให้กับเขา
"นี่มันเรื่องของฉัน!!”
เบนจามินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม จ้องหน้าลีอาห์อย่างกับจะเอาเรื่องที่เห็นเธอกับบาร์รอนทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกันจนเกินงาม
"แบบนี้ถ้าลีอาห์มีเงิน 10 ล้านมาคืนพี่ พี่ก็ต้องปล่อยเธอไปสินะ"
"ใช่ คุณต้องปล่อยฉันไปนะ ถ้าฉันหาเงิน 10 ล้านมาคืนคุณได้"
ลีอาห์พูดสมทบขึ้นมา หนทางหาเงิน 10 ล้านมันช่างริบหรี่เหลือเกิน แต่ก็ใช่ว่าเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ
"อืม..ก็ดี รีบหามาให้ได้ไวๆ แล้วกันนะ"
เบนจามินเอ่ยด้วยเสียงเรียบ ยังไงเธอก็ไม่มีทางหาเงิน 10 ล้านมาคืนเขาได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน
"งั้นคุณลีอาห์ยืมผมก่อนไหม ไม่คิดดอก ไม่หวังผลด้วยนะครับ”
บาร์รอนพูดขึ้นหน้าตาเฉย เบนจามินถึงกับกำหมัดแน่น เอามือหนาทุบโต๊ะอย่างแรงด้วยความเกรี้ยวกราด
"ไม่ได้!!!”
เขาเอ่ยเสียงเคร่งขรึม แววตาดุดัน สายตาคมกริบจ้องมายังทั้งคู่อย่างไม่ลดละ
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ นี่มันเงินผมที่จะให้ลีอาห์ยืมนะ"
"อย่าดีกว่าค่ะคุณบาร์รอน ลีอาห์เกรงใจ อีกอย่างไม่อยากให้คุณมีปัญหากับพี่ชายคุณเพราะลีอาห์"
เธอรีบบอกปัดเพราะเกรงว่าจะมีปัญหา พลางค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างโงนเงน บาร์รอนยังคงประคองเธออยู่
"ก็ได้ครับๆ งั้นผมจะจ้างคุณมาทานข้าวเป็นเพื่อนผมครั้งละแสนก็แล้วกันดีไหม ผมไม่มีแฟน ไม่มีเพื่อนกินข้าว ผมเหงา ฮ่าๆ ตกลงตามนี้นะครับ จะได้เก็บเงินไว้ใช้หนี้พี่เบนจามินด้วย"
เบนจามินได้ยินถึงกับกำหมัดแน่น ที่เจ้าน้องชายตัวดีกำลังจะพยายามแย่งของหวงไปจากเขา เขาได้แต่จ้องตามองแล้วกัดฟันกรอดๆ
"พูดเองเออเองเสร็จสรรพเลยนะบาร์รอน เมียฉันยังไม่ได้รับปากแกเลย"
เบนจามินเอ่ยพลางยิ้มมุมปาก สายตาพิฆาตถูกมองไปทาง ลีอาห์จนเธอต้องหลบหน้าหนี แต่อีกใจก็อยากได้เงินมาใช้หนี้ไอ้บ้า เบนจามินใจแทบขาด
"ตกลงค่ะ คุณบาร์รอน ลีอาห์อยากหมดหนี้ จะได้ไปให้พ้นๆ จากคุณเบนจามินสักที"
เมื่อสิ้นเสียงลีอาห์ เบนจามินสาวเท้าเข้ามาอย่างไว กระชากแขนเธออย่างแรงโดยไม่กลัวว่าเธอจะเจ็บแม้แต่น้อย แขนแกร่งยกเธออุ้มพาดบ่า เธอดิ้นพล่านอยู่บนบ่าแกร่งของเขา เบนจามินหันไปมองหน้าบาร์รอน พลางเอามือชี้หน้าเขา
"ถ้ามึงขืนยุ่งกับเมียกูอีก มึงกับกูได้เห็นดีกันแน่!!!”
พูดจบเขาหันหลังเดินออกไป มุ่งหน้าไปยังรถด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เมื่อประตูถูกเปิดออก เขาโยนร่างลีอาห์ลงบนเบาะอย่างแรง ไร้การทะนุถนอม แล้วหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ เธอ ประตูรถค่อยๆ ปิด รถเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ใหญ่
อยู่ๆ มือหนาของเบนจามินก็บีบคางมนเชยขึ้น บดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่ม ปลายลิ้นสอดแทรกดุนดันประสานเข้าไปในโพรงปากอุ่นของเธอ ดูดดื่มพัลวันจนเธอแทบขาดอากาศหายใจ
"อืออ...อือออ..อือออ"
เสียงอู้อี้ออกจากลำคอ มือน้อยๆ ทุบลงบนแผงอกแกร่ง ประท้วงให้เขาหยุด สักพักเบนจามินละริมฝีปากออกจากปากของลีอาห์ เขาเอาหน้าซุกไซ้ตามซอกคอขาว เอาปากเลื่อนขึ้นมาคลอเคลียอยู่ข้างกกหูของเธอ
"เมื่อกี้เธอกล้ามากนะ...เธอเป็นเมียฉัน ห้ามใครมาแตะต้องตัวเธอเข้าใจไหม?”
เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างๆ ใบหูของลีอาห์ทำให้ขนอ่อนตรงต้นคอของเธอลุกตั้ง
"เมีย!!...คุณแน่ใจเหรอกับคำคำนี้?? ...ชีวิตนี้คุณมีเมียกับเขาเป็นด้วยเหรอ?”
คำพูดนี้ทำให้เบนจามินถึงกับนิ่งงันไปครู่ใหญ่ จริงสิ เขาไม่เคยให้ความสำคัญ และไม่เคยให้ผู้หญิงหน้าไหนมาแสดงตัวว่าเป็นเมียเขา แต่กับลีอาห์ เขากลับพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเมีย
"เธอคือเมีย!!! เมียของฉัน ฉันคือผัวเธอ จำใส่หัวเอาไว้!!”
เขาตวาดเสียงลั่น แววตาคู่สวยสีดำนิลจ้องมองตาของลีอาห์ไม่ละสายตา สักพักเขาก้มหน้าลงต่ำ แววตาแฝงไปด้วยความสับสน
"อย่าให้ฉันโกรธ คำสั่งของฉันคือห้ามยุ่งกับเจ้าบาร์รอน"
เขาพูดเสียงเคร่งขรึม สีหน้าเอาจริง ตอนนี้เขาโกรธจัดจนแทบคุมตัวเองไม่ได้
"ถ้าลีอาห์ไม่ทำ จะหาเงินที่ไหนมาคืนคุณ!!! ลีอาห์ไม่ยอมเป็นทาสบำเรอกามแบบนี้ตลอดไปหรอกนะ!!”
เธอยังไม่วายต่อปากต่อคำกับเขา จนทำให้เขาถึงกับเลือดขึ้นหน้า จับข้อมือเธอบิดอย่างแรงด้วยความโมโหสุดขีด
"อยากตายนักใช่ไหม กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้"
หลังมือหนาปะทะลงบนหน้าของลีอาห์ จนหน้าเธอหันไปอีกทาง หน้าเธอชา มีรอยแดงเต็มหน้าขึ้นมาทันที เพราะแรงมือคนตัวใหญ่
ตอนนี้ตาเธอแดงก่ำ น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอนั่งคุดคู้อยู่กับมุมเบาะอีกฝั่งหนึ่งพลางก้มหน้าลงต่ำ ร้องไห้สะอื้นเบาๆ
"อย่าสำออย...วันนี้มีเรื่องต้องทำอีกเยอะ”
- ผู้เขียน
