EP.4 ผู้หญิงร้ายๆ
1949 คำ
สายน้ำปะทะหน้า ลีอาห์สะบัดหน้าหนี สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ชายร่างสูงโปร่ง หุ่นกำยำแผงอกกว้างมีขนดำรำไรแลดูไม่ น่าเกลียด จมูกที่โด่งเป็นสัน เคราที่เพิ่มความคมเข้มให้กับใบหน้ายิ่งทำให้เขาดูหล่อเหลาไม่น้อย นัยน์ตาสีดำนิล ยิ่งมองยิ่งดูน่ากลัวแฝงไปด้วยรังสีอำมหิต กำลังยืนจ้องมองเธอ มือข้างขวาของเขาถือขวดน้ำ กำมันจนบุบบี้แหลกคามือ
"ตื่นได้แล้ว!!!”
เสียงเคร่งขรึม แววตาที่คมกริบกำลังยืนจ้องมองหน้าที่สวยหยาดเยิ้มอย่างที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน เขามองร่างที่เปลือยเปล่าของลีอาห์ เบนจามินเอาน้ำที่อยู่บนหัวเตียงราดลงยังใบหน้าสวยที่กำลังหลับตาพริ้ม จนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง
"นี่คุณ!!! ...ปลุกกันดีๆ ไม่ได้รึไง!!”
เธอลุกขึ้นนั่งทำหน้ายู่คิ้วผูกโบ พลางเอามือน้อยๆ ทั้งสองข้างปาดน้ำที่อยู่บนหน้าออกอย่างอารมณ์เสีย มือแข็งของเขาบีบคางมนของเธอเชยขึ้นอย่างแรงจนเธอรู้สึกเจ็บ
"เธอนี่มันกล้าดีจริงๆ ที่มาต่อปากต่อคำกับฉัน!!”
สายตาคมกริบจ้องมองผ่านม่านตาคู่สวย พูดจบเขาสะบัดมืออย่างแรงจนหน้าของลีอาห์หันไปอีกทาง เธอได้แต่ก้มหน้ากำหมัดแน่น อยากจะฉีกร่างเขาออกเป็นเสี่ยงๆ
"ลุกได้แล้ว ฉันจะพาไปข้างนอก"
เขาพูดจบก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมก้าวเท้าออกไปจากห้อง
"เดี๋ยวก่อนคุณ"
เสียงน้อยๆ ทำให้ฝีเท้าเบนจามินหยุดชะงักและหันกลับไปมองเธอที่กำลังนั่งเอาผ้าแพรสีแดงเพลิงปิดบังกายอยู่
"ฉันจะไปได้ยังไง เสื้อผ้าฉันถูกคุณฉีกกระจุยขนาดนั้น"
ลีอาห์พูดพลางชำเลืองตามองเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น กองอยู่กับพื้น ตอนนี้มันเหมือนกับเศษผ้าดีๆ นี่เอง คนอะไรดิบเถื่อนได้ขนาดนี้ แค่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนเธอก็ขยาดขึ้นมาทันที
"ออ....จริงสิ เดี๋ยวฉันให้จัสมินเตรียมมาให้"
เขาหันหลังแล้วค่อยๆ เดินออกไปจากห้อง ฝีเท้าเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าจัสมินที่กำลังนั่งไขว่ห้างอ่านนิตยสารอยู่อย่างเพลิดเพลิน
"จัสมิน!!”
เขาเอ่ยด้วยเสียงเรียบ แววตาเย็นชาไร้ความรู้สึก เมื่อหล่อนเห็นเบนจามินยืนอยู่ตรงหน้า หล่อนรีบวางนิตยสารลงแล้ววิ่งเข้ามาเกาะแขนเขาทันที พลางเอาหน้าซบแผงอกแกร่ง ลูบไล้ไปมา ส่งสายตายั่วยวนเขาอย่างหยาดเยิ้ม
"หยุด!!! ....แล้วไปเตรียมชุดมาให้ลีอาห์ใส่เดี๋ยวนี้!!”
เขาชำเลืองมองหน้าเธอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ให้เธอทำตามคำสั่งของเขา
จัสมินได้ยินถึงกับค้อนขวับ ละมือออกจากตัวเบนจามินแล้วทำท่าทีไม่พอใจที่ถูกให้ไปรับใช้ลีอาห์ ต้องคอยหาเสื้อผ้าเสื้อผ่อนมาให้เธอสวมใส่
"ค่ะ"
หล่อนตอบสั้นๆ พลางสะบัดก้นเดินออกไป จัดแจงหาเสื้อผ้าให้ลีอาห์อย่างอารมณ์เสีย จัสมินแทบจะร้องกรี๊ดลั่นบ้าน ได้แต่เพียงเก็บอาการไว้เท่านั้น ใครล่ะจะกล้าขัดใจคนอย่างเบนจามิน
ประตูห้องค่อยๆ ถูกเปิดออก ลีอาห์กำลังนอนคุดคู้อยู่ที่เตียงนุ่ม กายของเธอห่มด้วยผ้าแพรบางๆ สีแดงเพลิง จัสมินขว้างเสื้อผ้าใส่ลีอาห์จนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอรีบหันไปมองว่าใครเป็นคนปาเสื้อผ้าพวกนี้มาใส่เธอ
เบื้องหน้าเป็นจัสมิน ผู้หญิงที่เธอเห็นแว้ดๆ เมื่อคืนตอนเธอถูกอุ้มพาดบ่าเข้ามาในห้องนี้ ลีอาห์ถึงกับทำตาถลึงใส่ สีหน้าไม่พอใจกับการกระทำแย่ๆ ของหล่อนที่แสดงออกถึงความไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
"ใส่ซะ...นังตัวดี!!!”
หล่อนพูดขึ้นพลางเบ้ปากใส่เธอ แล้วชำเลืองมองลีอาห์ด้วยสายตาดูแคลน
"ยังไม่ใส่!!! ....รอเบนจามินมาใส่ให้ดีกว่า"
ลีอาห์พูดลอยหน้าลอยตา ทำท่าทางเย้ยหยันจัสมิน แล้วยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย ความจริงเธอแค่แกล้งพูดยั่วประสาทจัสมินเท่านั้นเอง
"นี่แก...แกกล้าดียังไงมาแย่งผัวฉัน"
หล่อนกำหมัดแน่น จ้องลีอาห์ตาขวางราวกับจะเอาเรื่อง
"ผัวเธอที่ไหน เมื่อคืนเขายังบอกว่าเธอไม่ใช่เมียเขาอยู่เลย โอ๊ะโอ....คนอะไรหน้าไม่อาย ขี้ตู่"
สายตากวนๆ น้ำเสียงเยาะเย้ยของลีอาห์ทำให้หล่อนถึงกับเลือดขึ้นหน้า จัสมินสาวเท้าเข้ามาหาเธออย่างไว ลีอาห์ไม่รอช้า รู้ว่าหล่อนกำลังจะมาขย้ำเธอแน่ เธอลงมาจากเตียง ตัวเปล่าล่อนจ้อน ฝ่ามือเรียวของจัสมินง้างขึ้นเตรียมฟาดลงหน้าของลีอาห์ แต่ไม่ทันไรหล่อนต้องฟุบลงกับพื้น เมื่อขาของลีอาห์ฟาดเข้าที่ต้นคอของจัสมิน หล่อนแทบสลบ เอามือดันตัวเองนั่งโงนเงนอยู่กับพื้น
"อร้ายยยยย.กรี๊ดดดดด....อีนังบ้า!!!”
เสียงกรีดร้องของหล่อนทำให้เบนจามินและเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้องวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น ลีอาห์รีบคว้าผ้าแพรมาห่อหุ้มกายตัวเองเอาไว้
"เกิดอะไรขึ้น!!!”
เสียงตวาดของเบนจามินทำให้ทุกคนถึงกับสะดุ้ง สายตาที่คมกริบมองมายังจัสมินและลีอาห์อย่างคาดคั้นรอคำตอบ ตอนนี้รังสีอำมหิตแผ่ซ่านในตัวเขาจนไม่มีใครกล้าจะสบตา ยกเว้นลีอาห์สาวน้อยจอมแก่นเท่านั้น
"นังบ้านี่มันเตะก้านคอจัสมินค่ะ ฮือๆ”
หล่อนลุกขึ้นวิ่งไปเกาะแขนเบนจามินทำท่าทีออเซาะจะให้ ลีอาห์โดนเอ็ด อย่างน้อยหล่อนก็เจ็บตัวเพราะเธอ
"จริงเหรอลีอาห์"
เบนจามินจ้องมองตาคู่สวย แววตาเชือดเฉือน
"จริงค่ะ"
เธอตอบเสียงเรียบอย่างไม่เกรงกลัว ทุกคนถึงกับตกตะลึง จัสมินยิ้มมุมปาก สายตายิ้มเยาะถูกส่งมายังลีอาห์
"แต่หล่อนจะมาตบลีอาห์ก่อน ลีอาห์แค่ป้องกันตัว อ้อ...ผู้หญิงของคุณปาเสื้อผ้าใส่ลีอาห์ แถมยังมาแว้ดๆ ใส่อีก หาว่าลีอาห์แย่งผัวหล่อน จะให้ลีอาห์ยืนนิ่งเป็นแม่ชีจำศีลอยู่หรือคะ? ...เตะก้านคอมันยังน้อยไป ดีไม่กระทืบให้จมตีน"
เธอพูดลอยหน้าลอยตาอย่างไม่เกรงกลัวเบนจามินที่ยืนอยู่ตรงหน้า พลางส่งสายตาชำเลืองมองจัสมินที่กำลังกอดแขนเขาอยู่
เบนจามินยิ้มที่มุมปาก รู้สึกชอบความก๋ากั่นของลีอาห์ไม่น้อยที่กล้าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ เหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ถึงกับยืนนิ่งงันกับสิ่งที่เธอพูดอย่างไม่ยำเกรงนายของตัวเอง เขาได้แต่ยืนก้มหน้าลงต่ำไม่เงยขึ้นมามองแม้แต่น้อย
"งั้นก็ดี...ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจะได้รีบออกไปกัน"
"ส่วนเธอ จัสมิน...อย่าก่อเรื่องอีกถ้ายังอยากอยู่ที่นี่ ขืนทำตัวมีปัญหาอย่าหาว่าฉันโหดไม่ได้นะ เธอทำตัวเอง"
พูดจบเขาก็สะบัดแขนออกจากหล่อน แล้วก้าวเดินออกไป จัสมินเดินตาม ไม่วายส่งตาขวางมองลีอาห์ด้วยความโกรธแค้น
สักพักลีอาห์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ชุดที่เธอใส่มันยิ่งทำให้เธอดูสวยสะกดใจ เดรสกำมะหยี่สีแดงรัดรูปยิ่งขับผิวของเธอให้ดูขาวเนียนผ่อง เห็นถึงส่วนเว้าส่วนโค้งชวนมอง ช่วงหน้าอกถูกเปิดออกกว้าง หน้าอกที่ใหญ่แนบชิดของลีอาห์ล้นทะลักออกมา หากใครเห็นคงเลือดกำเดาพุ่งอย่างแน่นอน ใบหน้าที่ฟกช้ำถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ หน้าเธอตอนนี้ช่างสวยสะกดสายตาคนมองยิ่งนัก
เสียงประตูถูกเปิดและมีฝีเท้ากำลังเดินเข้ามา ลีอาห์เงยหน้าขึ้นไปมอง เป็นเบนจามินที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง เขาเห็นลีอาห์นั่งอยู่ที่ขอบเตียงถึงกับตาค้าง จ้องมองเธอไม่ลดละ
"จ้องขนาดนี้จะเอาเลยไหม!!”
เธอเอ่ยประชดประชัน ที่เขายืนจ้องมองเธอแววตาเป็นประกาย ราวกับกำลังหิวกระหาย
"งั้นก็ดี"
เขาพูดจบพลางรีบเดินเข้ามาหาลีอาห์ทันที เธอกระโดดลงจากเตียงสีหน้าตระหนก ลีอาห์ไม่คิดว่าเขาจะเอาจริง
"อีตาบ้า ไอ้คนหื่น ฉันพูดเล่น อย่าเข้ามานะ"
เธอวิ่งหนีเบนจามินจนขาแทบพันกัน ส้นสูงที่เธอใส่ทำให้ขาเธอพลิกล้มฟุบลงไปกองอยู่กับพื้น
"โอ๊ย!!..."
เธอจับข้อเท้าของเธอไว้แน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด
"ยายบ้าเอ๊ย...จะวิ่งหนีทำไม เธอนี่มัน...."
เบนจามินรีบวิ่งเข้าไปดู ตอนนี้ข้อเท้าเธอพลิกบวมแดง เขาจับข้อเท้าเธอไปมา
"ฉันคงไปกับคุณไม่ได้แล้วแหละ"
ลีอาห์ถือโอกาสนี้ปฏิเสธเขา เพราะเธอไม่อยากอยู่ใกล้ชายใจโหดอย่างเบนจามินแม้แต่วินาทีเดียว
"เธอต้องไป!!!”
เสียงเคร่งขรึมออกมาจากลำคอเขา ท่อนแขนแกร่งช้อนร่างของลีอาห์เข้าสู่อ้อมอก ประตูห้องค่อยๆ ถูกเปิดออกและปิดมันลงอย่างแรง เบนจามินอุ้มลีอาห์ออกมาจากห้อง มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธอด้วยความริษยา จัสมินกำหมัดแน่นที่เห็นภาพบาดตา ที่เบนจามินกำลังอุ้มลีอาห์เข้าไปในรถและรถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปจากคฤหาสน์สุดหรู
รถคันหรูถูกเทียบจอดอยู่ที่หน้าบ้านของลีอาห์ เธอหันมามองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ หรือเขาจะยอมปล่อยเธอให้กลับบ้านแล้วรึนี่
"ไปเก็บของ!!”
เหมือนสวรรค์ล่ม เมื่อเจ้าของเสียงออกคำสั่งให้เธอลงไปเก็บข้าวของตัวเอง
"เอาเฉพาะที่จำเป็น ที่เหลือเดี๋ยวพาไปซื้อใหม่"
เขาเอ่ยด้วยเสียงเรียบ ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าของลีอาห์ เธอรีบลงจากรถ และค่อยๆ ก้าวเดินกะเผลกๆ ขึ้นไปเก็บของด้านบน
เมื่อลีอาห์เก็บของเสร็จ บอดี้การ์ดที่มาด้วยช่วยเธอยกกระเป๋าออกมาใส่ไว้ท้ายรถ เธอหันไปมองบ้านที่เธอเคยอยู่ ดวงตาเธอเริ่มแดงก่ำ แต่ยังคงเก็บน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
"ลีอาห์ลูกพ่อ"
เสียงพ่อของเธอตะโกนร้องเรียก และกำลังวิ่งออกมาจากด้านใน เธอหันไปมองตามเสียงถึงกับยิ้มกว้าง เมื่อเห็นพ่อของตัวเองยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยคนโหดอย่างเบนจามินก็ไม่ตระบัดสัตย์ พูดเป็นคำพูด เธอกำลังวิ่งด้วยขากะเผลกๆ เข้าไปหาพ่อของเธอ ฝีเท้าของเธอต้องหยุดชะงัก เมื่อข้อมือเธอถูกกระชากอย่างแรงจนเธอรู้สึกเจ็บ
"ขึ้นรถ!!! ...อย่ามัวเสียเวลา!!”
ลีอาห์ถูกลากขึ้นรถไปทันที เบนจามินไม่สนใจว่าเธอจะอยากกอดพ่อของเธอมากแค่ไหน เขาจับเธอโยนขึ้นรถไปอย่างไม่ไยดี เธอได้แต่เพียงทำหน้าเศร้า มองพ่อของเธอตาละห้อยผ่านกระจกรถที่แสนจะดำมืด
"ฉันมีธุระจะต้องไปต่อ อย่ามัวอาลัยอาวรณ์!!”
"เธอต้องไปกับฉันด้วย ฉันจะได้ไม่เสียเวลา"
เขาเอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึม พร้อมกับสั่งคนขับรถให้รีบเคลื่อนรถออกไปทันที
- ผู้เขียน
