Chapter 3
1014 คำ
จากนั้นเราสองคนนั่งลงบนพื้น พร้อมกับพนักงานยื่นเมนูมาให้ โต๊ะเป็นแบบไปรเวทแบบไม้เล็ก ๆ สำหรับสี่ที่นั่ง
เมนูอาหารดูง่ายมีรูปภาพประกอบ ส่วนใหญ่เป็นอาหารพื้นเมือง เมนูเด็ดฉันขอเลือก พุดดิ้งเต้าหู้ราดซอสรสเค็มเปรี้ยวที่มีส่วนผสมของ ชิกุวาสะ หรือ มะนาวโอกินาวะ ตัดเลี่ยนด้วยขิงขูดและไชเท้า กับพิซซ่าหน้าราฟุเตะ หรือ สามชั้นตุ๋น แป้งบางกรอบกับหมูนุ่มมัน
ฉันได้อาหารที่ฉันต้องการแล้ว ส่วนเขาก็สั่งอาหารเพิ่มสองถึงสามอย่าง จากนั้นพนักงานก็รับออเดอร์และทวนออเดอร์อีกครั้ง พร้อมกับโค้งคำนับและเดินจากไป
เวลาผ่านไปห้านาที ที่พวกฉันสองคนเอาแต่เงียบ ฉันก็หยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันสีฟ้า และเขี่ยขึ้นลงไปมา ก่อนที่ฉันจะเปิดแอปพลิเคชันของกล้องเพื่อที่จะถ่ายรูปลงอัพ
ฉันเอาแต่สนใจโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้า ในขณะที่กำลังถ่ายรูปตัวเองประมาณสี่ถึงห้ารูป ต้องเป็นรูปที่ดูดีที่สุดในห้ารูปนี้ที่จะอัพลงเฟซบุ๊ก
“หึ!”
“นายหัวเราะอะไร” ฉันทำหน้าบึ้งตึงใส่
“เปล่าผมก็แค่ตลกท่าทางที่คุณถ่ายรูปไง เอาแบบนี้ไหม เดี๋ยวผมจะเป็นตากล้องถ่ายรูปให้คุณเอง คุณไม่ต้องอายผมหรอก คุณอยากจะโพสท่าแบบไหน ตามสบายคุณเลยนะ ผมจะถ่ายให้” ให้ตายเถอะ น่าอายชะมัดเลย
ฉันได้แต่ยิ้มแก้เขิน และพยักหน้าให้เขาสองสามที เป็นอันว่าฉันตกลงให้เขาเป็นตากล้อง “แต่อย่าหัวเราะเวลาที่ฉันโพสท่าแบบนั้นอีกนะ ฉันเขิน” จากนั้นฉันก็ยื่นโทรศัพท์ให้เขาอย่างอาย ๆ ซึ่งตอนนี้หน้าฉันคงแดงเป็นลูกมะเขือเทศไปแล้วมั่ง
“ได้ซิ ผมไม่หัวเราะแล้วก็ได้ หึ!” แน่ะ ยังจะมาหัวเราะฉันอีก มันน่านักนะ
“งั้นรอให้อาหารมาก่อนนะ นายค่อยถ่ายให้ฉันละกัน”
คริสพยักหน้าให้ฉันพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่มุมปาก จากนั้นเขาก็แอบเอาโทรศัพท์ของฉันไปถ่ายรูปตัวเองเฉยเลย ดะ...เดี๋ยวซิ นั่นมันโทรศัพท์ของฉันไม่ใช่เหรอ
ฉันได้แต่นั่งอ้าวปากพะงาบ ๆ เหมือนปลาที่อยู่ในตู้กระจก รอให้เจ้าของเอาอาหารมาให้ แถมหมอนั้นทำหน้าตาระรื่น
“ถึงกับอื้งไปเลยซิ ผมน่ารักชิมิ” คริสหันมาหยอกล้อฉัน
“น่ารักซะที่ไหนกันล่ะ และอีกอย่างนั้นมันโทรศัพท์ของฉันไม่ใช่เหรอ นายนี้ชอบทำตัวเหมือนเด็ก” ฉันยื้อแย่งโทรศัพท์จากเขาแต่ก็ไม่เป็นผล จนในที่สุดฉันก็ยอมแพ้
“จะบอกให้นะคุณ ผมอายุมากกว่าคุณอีกนะ” ยังไม่หยุด ยังเอาโทรศัพท์ปัดซ้ายที ปัดขวาที เลื่อนขึ้นที เลื่อนลงล่างที
“เอาอะไรมามั่นใจว่านายอายุมากกว่าฉัน” หน้าตาของฉันตอนนี้บอกบุญไม่ค่อยรับแล้ว ต่อให้เป็นคนที่เพิ่งชมฉันว่าน่ารักก็เถอะ
“ก็บังเอิญผมเข้าไปดูโปรไฟล์หน้าเฟซบุ๊กของคุณ มันบอกว่าคุณเกิดวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร ปีอะไร และผมมาคำนวณดูแล้ว คุณก็เพิ่งจะอายุแค่ยี่สิบเก้าปี ส่วนตัวผมอายุสามสิบห้าปีแล้วนะคุณ” พูดจบเขาก็วางโทรศัพท์ลงบนตักของเขา
ฉันยังไม่ได้เอ่ยปากจะด่าทอเขา ในขณะเดียวกันก็มีพนักงานมาเสิร์ฟอาหารและจัดเรียงอาหารบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย ส่วนฉันเมื่ออาหารมาอยู่ตรงไหน แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักไปห้าวินาที
แชะ!
ชัดเจนไม่ต้องหมุนเสา นายนั่นแอบถ่ายฉันตอนที่เผลอ แถมเอาแต่หัวเราะคิกคักอย่างสนุก
“สนุกนักรึไงนายน่ะ”
“ก็คุณอยากให้ผมเป็นตากล้องให้ ผมก็เป็นตากล้องให้คุณแล้วนิ” ยอกย้อนนะ
“ก็ได้ ๆ งั้นฉันขอรูปสวย ๆ และดูดีที่สุดนะ”
“รับทราบครับ คุณหญิง” เดี๋ยวเถอะ ฉันยังไม่ได้เป็นคุณหญิงของใครซะหน่อย ถือว่าให้อภัยละกัน
จากนั้นฉันก็ได้แต่โพสท่าต่าง ๆ นานา ไม่ว่าจะเป็น ถ่ายภาพอาหารบนโต๊ะทั้งหมด จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นฉันที่โพสท่ายกอาหารขึ้นมาสูดดมกลิ่นอาหาร หรือโพสท่าเอาตะเกียบคีบอาหารขึ้นมาเตรียมที่จะใส่ปาก และอีกมากมายหลายท่า ที่ฉันอยากจะเอ๊กท่าโพสให้มันดูน่ารักและให้ดูสวยงาม
“นี่! เมื่อไรนายจะคืนโทรศัพท์ให้ฉันสักทีละ” ฉันได้แต่ยืนชักดิ้นชักงออยู่บนทางเท้า นี่ก็เวลาล่วงเลยจะสามทุ่ม ฉันอยากพักแล้วเปลือกตาของฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ
“เดี๋ยวซิ ผมขอส่งภาพของผมที่ถ่ายไว้ในมือถือของคุณก่อนไม่ได้เหรอ หรือคุณอยากจะเก็บภาพของผมไว้ในเครื่อง”
“แหวะ ไม่เอาหรอก” ฉันแลบลิ้นให้เขา แต่เขากลับหัวเราะใส่ฉันซะงั้น
“เดี๋ยวอีกหน่อย เราสองคนคงจะมีภาพคู่เหมือนคนอื่นบ้างนะ” ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริงทั้งที่ตัวเองยืนถือโทรศัพท์ในมือถึงสองเครื่อง
“พูดอะไรของนาย ใครอยากจะมีภาพคู่กันล่ะ” ฉันได้แต่บิดตัวไปมาด้วยความเขิน ต่อให้ปากปฏิเสธไปแบบนั้น แต่ในอกข้างซ้ายของฉันมันเต้นตึกตัก ๆ จนแทบจะออกมาจากอกแล้ว
“ผมแค่พูดเล่นหรอกนา ไม่เห็นจะต้องหน้าแดงขนาดนั้นเลย” เขายังกดโทรศัพท์ตรงหน้าเหมือนเดิม แต่เงยหน้าขึ้นมองมาทางฉันเป็นพัก ๆ
“อะ...อะไร ใครหน้าแดง ไม่มี๊ ไม่มียะ” ฉันเสมองแก้เขินไปทางอื่น
- ผู้เขียน
