บทที่ 10
1410 คำ
เขากับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกันกันแน่ ถ้าเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแล้วจะกล้าพาเรากลับมาที่บ้านไหม แต่ดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะแคร์ผู้หญิงคนนั้นมากเลย ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่..จะถามเขาดีไหม
ขณะที่ยืนมองเขานอนหลับอยู่บนเตียง เธอก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนตอนนี้ยังเช้าตรู่อยู่เลย
นอนเอาแรงก่อนดีกว่าตื่นขึ้นมาค่อยว่ากันใหม่ นี่ก็ตัวโตเหลือเกินเตียงแค่นี้จะนอนคนเดียวเลยหรือไง มีนาก้าวข้ามคนที่นอนหลับอยู่ริมเตียงฝั่งด้านนอก เพื่อจะเข้าไปนอนฝั่งด้านใน เพราะพื้นที่ว่างมันอยู่ด้านใน แต่ตอนที่เธอก้าวข้ามคนที่นอนหลับอยู่ลืมตาขึ้นมาพอดี
"กรี๊ดด" มือเรียวรีบจับกระโปรงหุบเข้า เพราะเธอยังคงอยู่ในชุดเดิมเพียงแต่ว่ามีเสื้อคลุมของเขาคลุมทับอยู่เลยดูไม่โป๊มาก
อึบ! จังหวะนั้นขาเรียวทั้งสองแยกกันอยู่ ไม่รู้จะก้าวไปทางด้านไหนดีแล้ว เธอเลยพาดทับลงบนร่างของคนที่นอนอยู่เบื้องล่าง
"โอ๊ยยย" แทนที่ตรงนิ่มๆ จะกระแทกลงมากลับเป็นเข่า
"ขอโทษค่ะคุณเป็นอะไรไหม"
"ซี๊ดดด" ชายหนุ่มตะแคงข้างหันหลังให้แค่ยกมือขึ้นมาให้เธอรู้ว่าเขายังไหวแต่อย่าเพิ่งมาใกล้
"แล้วคุณจะลืมตาขึ้นมาทำไมตอนนี้ล่ะ ฉันก็ตกใจเป็นนะ"
จะไม่ให้ลืมตาได้ยังไงอยู่ดีๆ เหมือนมีคนมาก้าวข้าม ไม่สวนเข้าให้ก็บุญเท่าไรแล้ว
จากที่คิดว่าจะนอนเอาแรงตอนนี้คงนอนไม่ได้แล้ว ส่วนทางด้านเวทมนต์ตาสว่างยิ่งกว่าอะไร
"คุณไหวแน่นะ ไปโรงพยาบาลไหม"
"ทำไมต้องไปโรงพยาบาล"
"โดนเข่าฉันเข้าขนาดนั้น"
แรงกระแทกแค่นี้ถือว่าจิ๊บจ๊อยมาก เจอกับคู่ต่อสู้หนักกว่านี้ยังเคยเจอมาแล้ว เขาแค่ส่ายหน้าตอบเธอก่อนที่จะค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่ง
"ฉันถามอะไรคุณหน่อยสิ" ในเมื่อเขาตื่นแล้วเธอก็จะถามสิ่งที่สงสัยอยู่
"ถามอะไร"
"สาวข้างบ้านเป็นแฟนคุณหรือเปล่า"
"เปล่า" ถามแบบนี้ก็รู้สึกเสียวสันหลังอยู่นะ แต่เวทมนต์ก็ตอบออกไปแบบนิ่มๆ
"ถ้างั้นแม่คุณต้องการให้คุณ แต่งงานสร้างครอบครัวกับสาวข้างบ้านใช่ไหม"
"เอาอะไรมาพูด"
"ก็แม่คุณไล่ฉันเข้ามาในห้อง เพราะเธอคนนั้นงอนที่ฉันไปช่วยงานแม่คุณ" เธอไม่คิดว่าการที่พูดตรงๆ จะเป็นการฟ้อง และเธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขา ถ้าเขามีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงเธอก็พร้อมที่จะไป
"ไปอาบน้ำก่อน" เวทมนต์ไม่ได้ตอบเรื่องที่เธอถาม เพราะถ้าตอบก็คงคำตอบเดิม..ว่าไม่มีอะไรกับเธอคนนั้น
"อาบน้ำได้ยังไงฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน"
"เดี๋ยวไปหามาให้เปลี่ยน" ว่าแล้วเขาก็ลุกเดินออกจากห้อง
"ลืมถามเลยว่าห้องน้ำอยู่ไหน" เพราะในห้องนี้ไม่มีห้องน้ำ มันต้องอยู่ด้านนอกแน่
มีนาหยิบผ้าเช็ดตัวที่มีอยู่ในห้องเดินออกไปหาดูว่าห้องน้ำอยู่ไหน
"อยู่นี่เอง"
ห้องน้ำบ้านหลังนี้มีอยู่สองห้อง ห้องหนึ่งอยู่ในห้องนอนของแม่ อีกห้องอยู่หลังบ้าน..ที่ต้องทำไว้หลังบ้านเพราะเผื่อลูกค้ามาขอเข้าห้องน้ำจะได้อ้อมไปด้านหลังเลย
เวทมนต์มาดูเสื้อผ้าในห้องของแม่ ลืมเลยน่าจะพาเธอมาด้วยเพราะเขาจะให้เธอใช้ห้องน้ำในนี้ พอกลับไปที่ห้องก็ไม่เห็นเธอแล้ว
"มาทำอะไรตรงนี้" เดินมาหลังบ้านก็เห็นเธอยืนมองอะไรอยู่
"ก็มาอาบน้ำไงคะ" เธอยังไม่ได้เข้าห้องน้ำหรอกมัวแต่มองดูวิวหลังบ้าน เพราะมันสวยดี
"ไปอาบในห้องแม่"
"ไม่ได้อาบหลังบ้านเหรอคะ"
"เอาไว้ใช้ยามจำเป็น" ยามจำเป็นคือตอนที่แม่เข้านอนแล้วไม่อยากไปกวนถึงมาใช้ห้องน้ำหลังบ้าน
มีนาเดินตามเขามาที่ห้องนอนของแม่
"ฉันลืมถามเลยพ่อคุณอยู่ไหนคะ"
"ตายแล้ว"
"ตายแล้ว?.. เสียใจด้วยนะคะ"
"จะเสียใจทำไม ผมยังไม่เสียใจเลย"
สงสัยเขามีความทรงจำที่ไม่ดีกับพ่อแน่เลย เธอคิดว่าไม่ถามเรื่องนี้ดีกว่า เพราะดูสายตาเขาไม่ได้เศร้าตอนที่เธอถามหาพ่อ แต่ทำไมหน้าเขาคล้ายๆ ใครบางคนที่เธอรู้จัก
"นี่เสื้อผ้า" ชายหนุ่มส่งเสื้อผ้าให้กับเธอ "อาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนในห้องนี้เลย เดี๋ยวผมจะออกไปดูหน้าร้านหน่อย"
"ฉันไปด้วย"
"อาบน้ำก่อน"
"ค่ะ" ได้มาสัมผัสกับร้านอาหารแบบนี้มันทำให้เธอตื่นเต้นมาก ถึงแม้ว่าจะเป็นร้านเล็กๆ ที่อยู่หลังตลาด แต่มันก็เป็นสิ่งที่เธออยากจะทำ
มีนาอาบน้ำเสร็จก็ออกมาดูเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้ เสื้อแม่เขาแน่เลย แต่เราจะเอาชุดชั้นในไหนมาใส่ล่ะทีนี้ ชุดเดิมก็ซักไปแล้วด้วยจะใส่ซ้ำก็กระไรอยู่
โชคดีที่เสื้อผ้าของแม่เขาหลวมๆ หน่อย ถ้าไม่มีใครสังเกตคงไม่เห็น
มีนามัดผมตัวเองรวบขึ้นไว้ ส่วนใบหน้าไม่มีอะไรแต่งแต้มเลย ผิดกับตอนก่อนอาบน้ำ เพราะเธอแต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มมาก หวังว่าเดินออกไปเขาคงจำเราได้นะ
กึก! ทัพพีที่ตักข้าวอยู่ถึงกับหลุดลงจากมือ เมื่อเห็นเธอเดินออกมา ลูกค้าที่นั่งรออาหารอยู่เห็นสายตาของพ่อค้าก็หันมองไปดูว่ามีอะไร
"โอะ.." ลูกค้าผู้ชายที่มองไปถึงกับอ้าปากค้าง
"ออกมาทำไม" เขาวางสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วรีบเดินเข้าไปหาเธอ
"มีอะไรคะ"
"ออกมาได้ยังไงแบบนี้"
"ทำไมคะ"
"เสื้อในก็ไม่ใส่"
"คุณดูออกด้วยเหรอ" หญิงสาวมองต่ำลงไปดู ขนาดเธอยังดูไม่ค่อยออกเลย
"จะดูไม่ออกได้ยังไงดูสิเนี่ย" นิ้วชี้ของเขาจิ้มลงตรงจุดที่มันพ้นออกมา
"คุณ!"
"ผู้ชายดูออกทั้งนั้นแหละ"
"ก็ฉันไม่มีเสื้อในใส่นี่"
"เข้าไปรอข้างในเดี๋ยวไปหามาให้"
ขนิษฐาแม่ของเวทมนต์เห็นลูกชายหวงแฟนมาก ก็อดมองไปดูผู้หญิงอีกคนที่คอยดูแลนางเพื่อรอลูกชายนางกลับมาไม่ได้
"นิราขอเข้าบ้านก่อนนะคะ" นิราที่กำลังหั่นหมูเพื่อให้นางทำอาหารวางมีดลงแล้วก็รีบเดินกลับบ้านตัวเอง
ขนิษฐาได้แต่ส่ายหน้ามองตามไป..เรื่องของหัวใจมันคงบังคับกันไม่ได้จริงๆ ที่จริงนางก็เคยบอกให้นิรามองผู้ชายคนใหม่ได้แล้ว แต่ทุกครั้งที่เวทมนต์กลับมาเขาไม่ได้พาผู้หญิงกลับมาแบบนี้ นิราเลยยังพอมีหวัง
เวทมนต์เดินมาไม่นานก็ถึงตลาด ที่นี่ตลาดเสื้อผ้าเปิดเกือบทั้งวัน และบ้านเขาก็อยู่ไม่ไกลจากตลาดมากนัก
"อ้าวเวทกลับมาเยี่ยมแม่เหรอ"
"ครับ"
"นิรามันคงดีใจนะเห็นเรากลับมา"
อย่างที่รู้กันอยู่ว่าเขาเติบโตอยู่ที่นี่แม่ค้าแถวนี้รู้จักพวกเขาเป็นอย่างดี
"แล้วจะมาซื้ออะไรล่ะ"
"ซื้อชุดชั้นในให้แฟนครับ"
"ให้นิราเหรอ"
เวทมนต์ได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้แม่ค้าฟัง
เขาเดินไปดูไซส์ของชุดชั้นใน แล้วก็หยิบมันส่งให้แม่ค้าคิดเงิน
"ไซส์นี้เหรอ?"
"คิดเงินเลยครับ" ถ้ามีร้านให้เลือกเขาคงไม่ซื้อแล้วล่ะร้านนี้
พอจ่ายเงินเสร็จเวทมนต์ก็ถือกลับมาที่บ้าน แล้วก็หิ้วถุงนั้นเดินผ่านหน้าร้านเข้าไปให้เธอที่รออยู่ด้านใน
"คุณรู้จักไซส์ฉันได้ยังไง" ตอนที่เขาไปลืมบอกเลยว่าเธอใส่ไซส์อะไร
เขาไม่ได้ตอบด้วยคำพูดแต่ตอบด้วยสายตาที่มองตรงนั้น
"ไอ้โรคจิต ออกไปนะ"
- ผู้เขียน
