บทที่ 11
1462 คำ
"แล้วคุณเวทล่ะคะ" หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วมีนาออกมาหาเขาที่หน้าร้านแต่พอมาก็ไม่เจอ
"แม่ใช้ให้ไปซื้อเครื่องปรุงที่ตลาด พอดีว่าเครื่องปรุงหมดเมื่อเช้าแม่ลืมซื้อมาด้วย"
"คุณป้าให้มีนาช่วยไหมคะ"
"หนูเรียกแม่ว่าแม่เถอะ ยังไงเราก็เป็นแฟนของลูกชายแม่"
"ค่ะคุณแม่ คุณแม่มีอะไรให้มีนาช่วยไหมคะ"
"หนูหั่นหมูเป็นไหม"
"หั่นแบบไหนคะ"
"หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แม่จะมาทำผัดกระเพราให้ลูกค้า"
"เดี๋ยวมีนาช่วยค่ะ" มันคงไม่ยากเกินไปแค่หั่นหมูเอง
มีนาจับหมูชิ้นที่แม่เขาหั่นคาเขียงไว้มาหั่นต่อ เธอทำรูปทรงเหมือนที่ท่านทำไว้ก่อนหน้า
"ทำอะไร" เวทมนต์ไปซื้อเครื่องปรุงกลับมาก็เห็นว่าเธอกำลังหั่นหมูอยู่
"ไม่เห็นหรือไง"
"ใครให้ทำ" เขาส่งเครื่องปรุงให้กับแม่ก่อนที่จะรีบเดินไปเอามีดออกจากมือของเธอ
"ฉันทำได้"
"เดี๋ยวมีดบาดมือ กลับเข้าไปข้างใน"
"ฉันอยากช่วยนี่คะ"
"เดี๋ยวผมทำเอง"
มีนายืนมองเขาหั่นหมูแบบชำนาญ "ทำไมคุณทำเป็นล่ะคะ"
"ก็แค่หั่นหมู"
"นั่นไงแค่หั่นหมูทำไมฉันถึงจะทำไม่ได้ล่ะ"
"ไม่ได้"
อะไรของเขาเนี่ย
"แม่ค้าเก็บตังค์ด้วย" จังหวะนั้นลูกค้าที่ทานข้าวเสร็จเรียกให้ไปเก็บเงินค่าอาหาร
"เดี๋ยวมีนาช่วยค่ะ" มีนาเห็นว่าทุกคนกำลังยุ่งกันอยู่ "ค่าอาหารเท่าไรคะคุณแม่" เธอยังไม่รู้เลยว่าค่าอาหารเท่าไร แต่พอเวทมนต์ได้ยินเธอเรียกแม่ว่าคุณแม่ เขาก็แอบอมยิ้มแต่ก็ไม่ได้หันไปมอง
"80 บาทจ้ะ"
"80 บาทค่ะ" ได้ยินราคาเธอก็หันไปบอกลูกค้า
"เราเป็นลูกจ้างใหม่เหรอ"
"ฉันเหรอคะ"
"ใช่ครับ..พี่มาทานที่นี่บ่อยๆ แต่เพิ่งเห็นหนู"
จึก! เสียงมีดกระทบเขียงจนคนที่อยู่ในร้านหันไปมองแทบจะพร้อมกัน
"ไม่ต้องทอนนะครับ" ลูกค้าเอาแบงค์ร้อยให้ก่อนที่จะรีบออกจากร้านไป เพราะถ้าขืนยังอยู่สงสัยคงไม่ใช่เขียงแล้วล่ะที่โดนมีดสับ
คนเป็นแม่ก็แอบสังเกตลูกชายอยู่ หวังแค่ว่าผู้หญิงคงจะจริงจังกับลูกของนางนะ
"คุณแม่ให้มีนาช่วยอะไรอีกไหมคะ" เธอเก็บถ้วยเก็บชามโต๊ะนั้นเสร็จก็เดินมาหาท่านอีก
"หนูเข้าไปข้างในเถอะลูก"
"มีนาอยากช่วยค่ะ"
"หนูชอบแบบนี้เหรอ"
"ใช่ค่ะมีนาฝันว่าอยากจะเปิดร้านอาหารเป็นของตัวเองค่ะ" เธอพูดด้วยรอยยิ้ม จังหวะนั้นมือของคนที่หั่นหมูอยู่ก็หยุด
"ถ้าอยากช่วยก็มาหั่นหมู"
"คุณให้ฉันช่วยหั่นได้แล้วเหรอคะ" หญิงสาวรีบเดินเข้าไปหาเขา
"มีดเล่มนี้มันหนักเกินไป เดี๋ยวเอาเล่มใหม่ให้"
"ค่ะ"
"ที่เราหั่นแบบนี้เผื่อลูกค้าสั่งแบบหมูสับเราก็เอาแบบหั่นไว้แล้วมาสับได้เลยจะได้เร็วหน่อย" เพราะแบบนี้แหละเขาถึงต้องหั่นไว้เยอะๆ "แต่ลูกค้าบางคนชอบแบบหั่นเป็นชิ้นๆ" เขาถือโอกาสสอนเธอด้วย
"ทำไมเราไม่ใช้เครื่องปั่นล่ะคะ หรือไม่ก็ซื้อหมูสับมาจากตลาดเลย"
"แบบนั้นมันไม่สะอาด ถ้าเอามาทำอาหารก็ไม่ค่อยอร่อยเท่ากับเราสับเองกับมือหรอก"
"จริงเหรอคะทำไมฉันไม่รู้"
"ก็รู้ซะสิ"
มีนาเอามีดเล่มใหม่ที่เขายื่นมาให้แล้วก็หั่น เป็นแบบที่เขาพูดจริงๆ มีดเล่มนั้นหนักเกินไปพอใช้เล่มนี้เธอก็หั่นได้สะดวกขึ้น
จนเวลาผ่านไปถึงช่วงเย็นของวันนั้น..
"มีนาลืมถามเลยค่ะว่าร้านเปิดถึงตอนไหนคะ" เธอเห็นว่ามันเย็นมากแล้วแม่เขายังไม่เก็บร้านเลย
"ประมาณ 2-3 ทุ่มจ้ะ ถ้าวันไหนลูกค้ายังไม่หมดก็เลื่อนไป 4 ทุ่ม"
"แม่ยังคงเปิดดึกอยู่เหมือนเดิมเหรอครับ ผมบอกให้เพลาๆ ลงแล้วไง"
"ให้แม่ทำเถอะดีกว่าอยู่เฉยๆ"
ระหว่างที่แม่กับลูกกำลังคุยกันอยู่ เธอก็แอบเอามือขึ้นมาทุบน่องเบาๆ เพราะยืนมาเกือบทั้งวันรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดแล้ว
"ถ้าหนูเหนื่อยเข้าไปพักเถอะ"
"ไม่ได้เหนื่อยค่ะ" อุตส่าห์แอบแล้วนะเนี่ยทำไมท่านยังมองเห็นอีก
"เข้าบ้าน"
"ฉันอยากช่วยแม่คุณก่อน"
"วันหลังค่อยออกมาช่วยอีก"
"เอาเป็นว่าวันนี้เราปิดร้านแค่นี้แล้วกัน" ขนิษฐาตัดปัญหา คนหนึ่งก็อยากช่วยอีกคนก็เป็นห่วงเมีย
"ถ้างั้นมีนาช่วยเก็บร้านนะคะ"
หลังจากเก็บร้านเสร็จท้องฟ้าก็เริ่มมืดมากแล้ว เธอขอออกไปนั่งดูบรรยากาศด้านหลังบ้าน นั่งไปสักพักก็อดคิดถึงแม่ไม่ได้ ทำไมแม่ถึงเปลี่ยนไปมากแบบนี้ แต่ก่อนท่านก็ไม่เป็นถึงขนาดนี้นี่
"ทำอะไรกันอยู่"
"จุ๊จุ๊" เวทมนต์ที่ยืนมองเธอจากทางด้านหลังหันไปส่งสัญญาณให้แม่เบาเสียง..แต่ไม่ทันแล้วเพราะเธอหันมาตอนที่แม่เขาทัก
"คุณ.."
"เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ แม่จะมาบอกว่าแม่ไม่ได้ล็อกห้องนอนนะ ถ้าจะเข้าห้องน้ำก็เปิดเข้าไปเลย" ห้องน้ำอีกห้องมันอยู่นอกบ้าน ลูกชายไม่เท่าไรหรอก แต่แฟนของลูกชายเป็นผู้หญิงกลัวว่าจะอันตราย
"แม่จะเข้านอนแล้วเหรอครับ"
"ปิดร้านเร็วแม่ก็ว่าจะนอนเอาแรง ถ้าพวกเราหิวก็ไปหาทำอะไรทานนะ"
"ผมว่าจะพาเธอออกไปกินข้าวข้างนอกครับ"
"แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่" หลังจากที่แม่เข้าห้องไปแล้วเธอก็เดินตามมาที่ห้องของเขา
"จะพาออกไปซื้อที่ตลาดด้วยไง"
"ที่นี่มีตลาดตอนกลางคืนด้วยเหรอ"
"มีโต้รุ่ง" ที่จริงก็ไม่โต้รุ่งหรอกคนเดินหมดตลาดก็เก็บแล้ว
"ถ้างั้นเราไปกันค่ะ"
"ไปตอนนี้เลยเหรอ"
"ตอนนี้ก็ค่ำแล้วนี่"
เวทมนต์ขับรถพาเธอออกมาถึงแม้จะอยู่ไม่ไกล แต่ถ้าให้เดินก็เหนื่อยอยู่
"ไปดูร้านเสื้อผ้ากันก่อน"
"แต่ฉันไม่มีเงินมาด้วยนะ" ถึงไม่บอกเขาก็รู้แล้วล่ะมายืมเงินเขาจนเป็นเรื่องขนาดนี้
"ผมมี"
ทำไมเธอรู้สึกอบอุ่นจัง แต่อย่าลืมสิว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
หญิงสาวเดินไปดูเสื้อผ้าที่แขวนไว้บนราวเพื่อขายให้คนเดินผ่านไปมา ตลาดแบบนี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็น แต่ก็ไม่ค่อยได้มาซื้อ เพราะแม่ไม่อยากให้เข้ามาที่แบบนี้
มีนาเลือกเสื้อผ้าเท่าที่จำเป็น แล้วก็ให้เขาจ่ายให้
"อ้าว ฉันเอาห้าชุดไม่ใช่เหรอทำไมมีแค่สามชุดล่ะ"
"อีกสองชุดไม่ผ่าน QC"
"คะ?"
"ถ้าจะเอาห้าชุดก็ไปเลือกใหม่"
"อะไรไม่ผ่าน QC" เธอยังงงเขาหมายถึงอะไร
มีนาเดินไปดูร้านอื่นแล้วก็เลือกเสื้อผ้าก่อนที่จะส่งให้เจ้าของร้านใส่ถุง
"สองชุดนี้ไม่เอาครับ" เขาคัดเสื้อผ้าที่เธอเลือกออก ก่อนจะเอาชุดที่ดูเรียบร้อยหน่อย
"นี่คุณชุดนี้น่ารักจะตาย"
"ไม่เห็นคอเสื้อเหรอว่ามันแหวกลงมาลึก จะให้เขาเห็นสะดือเลยหรือไง"
"บ้าเหรอลงมาแค่นี้เอง"
"ถ้าอยากโชว์ไปโชว์ให้ฉันดูคนเดียวในห้อง"
"........" มีนาเข้าใจแล้วที่เขาบอกไม่ผ่าน QC มันคืออะไร แต่ทำไมเขาถึงทำเหมือนหวงเธอเลยล่ะ
มีนาปล่อยให้เขาจ่ายเงินค่าชุดพวกนั้น ส่วนเธอก็เดินไปดูร้านอื่นรอ
"น้องสาว มาจากต่างเมืองเหรอทำไมพวกพี่ไม่เคยเห็น" วัยรุ่น 2-3 คนที่กำลังนั่งดื่มกันอยู่เดินเข้ามาทัก
"พูดกับฉันเหรอ" ทีแรกไม่คิดว่าพวกเขาจะพูดกับเธอด้วยซ้ำ
"ไปดื่มกับพวกพี่ไหม"
"ฉันไม่ดื่มกับคนแปลกหน้า"
"เราก็ไปทำความรู้จักกันก่อนไงเดี๋ยวก็ไม่แปลกหน้าแล้ว"
"เอ๊ะนี่ถอยไปนะ" เธอกำลังจะเดินกลับทางเดิมแต่ถูกพวกนั้นดักหน้าดักหลังไว้ รู้แบบนี้ไม่รีบเดินมาก่อนเขาก็ดี แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน
- ผู้เขียน
