หลุมพรางเสน่หา

หลุมพรางเสน่หา บทที่ 1 "คุณอยากจะคุยอะไรกับผมไหม" เวทมนต์รีบเดินตามเธอออกมาที่ลานจอดรถ "ไปตายซะ" เขาคือผู้ชายที่เธอมีอะไรด้วยในคืนนั้น เพราะคิดว่าเขาคือพ่อเลี้ยงภูตะวันคนที่แม่จะให้แต่งงานด้วยเธอก็เลยยอม วันนี้ถ้าเธอไม่มางานแต่งคงไม่รู้ว่าตกหลุมพรางของผู้ชายคนนี้ที่แอบอ้างเป็นพ่อเลี้ยงภูตะวัน "เรากลับบ้านกันค่ะแม่" เธอตามแม่มางานแต่งของพ่อเลี้ยงภูตะวันโดยที่ไม่ได้รับการ์ดเชิญ แม่อยากมาดูให้แน่ใจว่าถูกเพื่อนรักหักหลังจริงไหม ส่วนทางด้านมีนาได้ยินว่าแม่มาที่งานนี้ก็รีบขับรถตามมา และเธอมารู้ความจริงว่าคนที่เธอนอนด้วยในคืนนั้นไม่ใช่เจ้าบ่าวคนนี้ แต่เป็นลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงภูตะวัน นี่พวกเขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ "กลับบ้านกันค่ะแม่" เวทมนต์ยืนมองตามหลังรถหรูคันนั้นที่วิ่งออกไปจากโรงแรม ที่จริงแล้วเขาไม่เคยลืมเรื่องคืนนั้นเลย ผู้หญิงอะไรร้อนแรงได้ขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่เก่งเรื่องบนเตียง แต่กับผู้หญิงที่ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนแล้วเก่งเรื่องบนเตียงเนี่ยมันหมายความว่ายังไง [บ้านของคุณสมร] "คอยดูนะฉันจะหาผู้ชายที่ดีเลิศกว่าไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมาแต่งงานกับแกให้ได้" "อะไรนะคะ แม่ยังไม่จบเรื่องนี้อีกเหรอ" "แกอย่าบอกนะว่าจะไม่ทำตาม ฉันก็อายพวกมันน่ะสิ เห็นไหมมันจัดงานแต่งกันใหญ่โตขนาดไหน" "แม่เคยเห็นมีนาเป็นลูกไหมคะ หรือเห็นมีนาเป็นแค่เครื่องมือเอาชนะคนพวกนั้น" "แกจะมาดราม่าอะไรอีก ฟังแม่นะมีนา ลูกต้องแต่งงานกับคนมีหน้ามีตาเท่านั้น และก็ต้องเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวยกว่าไอ้พ่อเลี้ยงภูตะวันนั่นด้วย" "แม่!!" มีนาคิดว่าแม่จะจบแค่นี้ในเมื่อพ่อเลี้ยงก็แต่งงานไปแล้ว แต่ที่ไหนได้แม่ยิ่งเป็นเอามากกว่าเดิมอีก หลายวันต่อมาที่ร้านอาหาร.. "แม่นัดมีนาออกมามีอะไรคะ" "แม่บอกให้แต่งตัวสวยๆ ไงแล้วนี่ใส่ชุดอะไร" "ก็แค่ออกมาธุระกับแม่ทำไมต้องแต่งตัวสวยด้วยล่ะคะ" ตอนที่แม่ส่งข้อความไปบอกว่าให้มาเจอที่ร้านอาหารหน่อยเธอก็ออกมาพบท่านโดยที่ใส่ชุดอยู่บ้านออกมาเลย "สวัสดีคุณสมร" "อ้าวสวัสดีค่ะเสี่ย" "แม่..?" มีนาพอจะเดาได้แล้วว่าทำไมแม่ให้แต่งตัวสวยออกจากบ้านมา จังหวะนั้นเธอก็มองไปรอบๆ ตัวผู้ชายที่ดูจะมีอายุคนนั้นว่ามีใครเดินตามมาอีกไหม "สวัสดีเสี่ยนพดลสิลูก" "แม่กำลังจะทำอะไร" "แม่อยากแนะนำหนูให้เสี่ยรู้จัก" "ให้เสี่ยรู้จัก?!" "ใช่เสี่ยเขาเป็นโสดมาหลายปีแล้ว" "อะไรนะแม่!" นี่เธอเข้าใจผิดเหรอ ถ้าเป็นลูกชายเสี่ยคนนี้ยังพอฟัง แต่นี่... "มีนาลูกจะไปไหน" "แม่เป็นบ้าไปแล้วหรือไง เสี่ยคนนี้อายุเยอะกว่าพ่อหนูอีกมั้ง" "อายุเยอะที่ไหน รุ่นน้องพ่อของหนูอยู่" "มันใช่เรื่องไหมแม่" "เดี๋ยวฉันขอคุยกับลูกก่อนนะคะเสี่ย" ตอนที่สมรติดต่อไปหาเสี่ย ทีแรกคิดว่าจะถามว่าครอบครัวเสี่ยยังมีลูกหลานที่อยู่ในวัยออกเรือนไหม พอเสี่ยนพดลได้ยินแบบนั้นก็เสนอตัวเองเลย "แม่ไม่ต้องมาคุยกับหนูหรอก ถึงยังไงหนูก็ไม่แต่งงานกับตาแก่คนนี้อยู่แล้ว ถ้าแม่อยากได้ก็แต่งเองสิ" มันเหลือจะทนแล้วจริงๆ เธอยอมแม่จนท่านได้ใจ "มีนานั่นลูกจะไปไหน" สมรเดินตามลูกสาวออกมา เพื่อจะเรียกให้ลูกสาวกลับเข้าไปหาเสี่ยนพดล หญิงสาวเดินออกมาหน้าร้านอาหารก็เรียกแท็กซี่ ถ้าจะให้กลับเข้าไปเอารถเดี๋ยวแม่ก็ตามทัน "จะให้ไปส่งไหนครับ" "ฉันไม่รู้" "ตลกหรือเปล่าคุณขึ้นแท็กซี่ไม่รู้ว่าจะให้ไปส่งที่ไหน" "คุณรู้จักบาร์แถวนอกเมืองไหม พี่ชายฉันทำงานอยู่ที่นั่น" พี่ชายคนนี้ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันกับเธอ "บาร์แถวนอกเมืองก็มีหลายที่ คุณจะให้ไปส่งที่ไหนล่ะ" "ฉันไม่แน่ใจรู้แต่ว่าบาร์นั้นมีบ่อนอยู่ด้วย" "อ๋อ" ถึงแม้บาร์จะมีหลายที่แต่บาร์ที่เปิดบ่อนด้วยมีอยู่แค่ที่เดียวเท่านั้น..แท็กซี่รู้ได้ในทันทีเลยว่าต้องไปส่งเธอที่ไหน ก่อนจะอ่านเรื่องนี้แนะนำให้อ่านเรื่องพ่อเลี้ยงภูตะวันก่อนนะคะ ลงไว้จบเรื่องแล้วค่ะ