บทที่ 9
1810 คำ
มีนายอมนั่งรถมากับเขาแต่โดยดี เธอไม่รู้จะไปไหนแล้วนี่ถ้ากลับบ้านแม่ก็คงจะพาไปเร่ขายให้พวกอาเสี่ยแก่ๆ พวกนั้นอีก ทำไมแม่ถึงอยากเอาชนะคนอื่นจนลืมว่าเธอคือลูก
แต่กับเขานี่สิเธอต้องสงสารเขาดีไหม แต่เพราะเขาไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ หญิงสาวนึกถึงวันนั้นวันที่เธอนัดเจอกับพ่อเลี้ยงภูตะวัน เธอไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลี้ยงเลย เคยได้ยินแม่เล่าให้ฟังว่าตอนเด็กทั้งสองเคยเล่นด้วยกันอยู่ครั้งหนึ่ง แต่นั่นมันก็นานมาแล้วเธอจำหน้าเขาไม่ได้ และไม่คิดว่าพวกเขาจะทำกับเธอแบบนี้ ให้ลูกน้องปลอมเป็นพ่อเลี้ยงมาหาเธอในคืนนั้น แต่จะว่าให้เขาก็ไม่ได้เพราะเธอใจง่ายเอง แค่อยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบๆ ไป มันจะได้ถูกใจแม่ไปเลย แต่ที่ไหนได้คนที่เธอมีอะไรด้วยกลับไม่ใช่พ่อเลี้ยงภูตะวัน แต่เป็นผู้ชายที่กำลังขับรถให้เธออยู่ตอนนี้
"คุณจะพาฉันออกนอกเมืองเหรอคะ" จะเงียบต่อไปคงไม่ได้แล้วเพราะทางที่เขาพามาคือนอกเมือง และไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอออกนอกจังหวัดด้วยไหม
"เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ ถ้าไปถึงที่นั่นแล้วเธอจะเปลี่ยนใจไม่ได้"
"ขอแค่คุณอย่าเอาฉันไปขายเท่านั้นพอค่ะ" ข่าวก็มีให้ได้เห็นบ่อยครั้งเรื่องที่ผู้หญิงไว้ใจผู้ชายจนถูกพาไปขาย
"แบบคุณถ้าไปชั่งกิโลขายคงขาดทุน"
"นี่คุณ"
"คนอะไรทั้งตัว..ใหญ่อยู่แค่สองที่"
"อะไรของคุณ"
"ก็มีข้างบนและก็.." สายตาคนที่ขับรถอยู่แอบมองมาเป็นระยะ
"ไอ้บ้า" พอจะรู้แล้วว่าเขาหมายถึงส่วนไหนของร่างกาย มือเรียวขยับเสื้อตัวนอกที่เขาสวมให้ปิดร่างกายไว้
"ถ้าง่วงก็นอนไป ถึงแล้วเดี๋ยวพาลงเอง" เวทมนต์หมายถึงว่าถ้าถึงจุดหมายแล้วถ้าเธอยังนอนหลับอยู่เดี๋ยวเขาจะอุ้มลงเอง
"คุณจะพาฉันไปอีกไกลไหมเนี่ย"
"ยังไม่ถึงครึ่งทาง"
"อะไรนะ คุณไม่กลัวว่าคุณจะเดือดร้อนเหรอ" เพราะถ้าแม่เธอตามเจอ เขามีหวังเดือดร้อนแน่
"ผัวพาเมียมาด้วยทำไมต้องเดือดร้อน"
"!!!!" หญิงสาวเลือกที่จะเงียบ ถ้าแม่ตามเจอก็ปล่อยให้เขาเดือดร้อนไปเลยแล้วกัน
จนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงๆ รถก็ได้มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง..และเวลานี้ก็ใกล้จะเช้าแล้วด้วย
พอรถหยุดคนที่นอนหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้น
"ที่นี่ที่ไหนคะ"
"บ้านผมเอง"
"คุณพาฉันมาบ้านคุณเหรอ?"
"ไม่มาที่บ้านแล้วจะไปไหนล่ะ"
ทำไมเขาถึงกล้าพาเธอมาที่บ้าน มันเกินความคาดหมายของเธอมาก ถ้าพามาที่บ้านนั่นมันหมายถึงอะไร
"รถใครมา" คนในบ้านได้ยินเสียงรถก็เปิดประตู พอประตูเปิดออกเหมือนบ้านหลังนี้เปิดเป็นร้านค้าเลย
"ลงมาสิ" เวทมนต์บอกให้เธอตามลงมาแล้วเขาก็เปิดประตูรถออก
"เวท? ไอ้เวทจริงๆ ด้วย" ผู้หญิงที่ดูจะมีอายุหน่อยรีบเดินแกมวิ่งเข้ามาหา
"แล้วจะวิ่งทำไมเดี๋ยวก็หกล้มหรอกแม่"
"แม่ดีใจที่แกมีชีวิตกลับมาหาแม่"
"แช่งลูกอีก"
จังหวะนั้นประตูอีกฝั่งก็เปิดออกและมีผู้หญิงลงรถมา
"พาลูกสะใภ้มาหาแม่"
"อะไรนะ? แกมีเมียแล้วเหรอ"
"แล้วแม่จะตกใจทำไม"
ตอนที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ประตูบ้านข้างๆ ก็ถูกเปิดออก
"พี่เวท พี่เวทจริงๆ ด้วย" ผู้หญิงคนนั้นรีบเดินตรงมาหาเวทมนต์
แต่เขาไม่รอให้เธอคนนั้นเดินมาถึงตัวก่อนเวทมนต์ก็เดินอ้อมไปด้านหลังทางที่มีนายืนอยู่
"คนนี้เมียพี่..นี่ไงครับลูกสะใภ้แม่ที่ผมพามา" เขาแนะนำให้ผู้หญิงอีกคนรู้จักก่อนที่จะหันไปพูดกับแม่
"พี่มีเมียแล้วเหรอ?" ผู้หญิงที่ออกมาจากบ้านอีกหลังดูจะตกใจไม่ต่างจากคนที่เป็นแม่เขาเลย
แค่นี้มีนาก็ดูออกแล้วว่าสาวข้างบ้านคงคิดอะไรกับเขาแน่
"แม่ว่าเข้าบ้านกันก่อนดีกว่า แม่กำลังจะไปตลาด กลับมาจากตลาดแล้วค่อยคุยกันนะ"
"คุณป้าจะไปตลาดเช้าขนาดนี้เลยเหรอคะ" มีนาอดถามไม่ได้ เพราะตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่างเลย
"ต้องไปแต่เช้าจะได้มาเตรียมตัวขายของ"
มีนาหันไปมองหน้าเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นเชิงถาม เพราะเวทมนต์ไม่ได้บอกว่าแม่ของเขาเปิดร้านอะไร
"แม่เปิดร้านขายอาหารตามสั่ง" ถ้าจำกันได้ที่พ่อเลี้ยงภูตะวันชอบในตัวเวทมนต์จนได้เป็นมือขวาคนสนิท เพราะเขาทำอาหารอร่อย
เพราะแม่ของเขาเปิดร้านขายอาหารตามสั่งนี่แหละเขาถึงทำอาหารเป็น แม่ได้เงินจากส่วนนี้แหละที่ส่งเขาเรียนจนจบ และมีงานมีการทำถึงแม้ว่าแม่จะไม่ชอบงานที่เขาทำเอาเสียเลย
ได้เงินมาเขาก็ส่งให้แม่ทุกเดือนอยากให้แม่เลิกทำงานหนัก แต่นางก็ยังคงเปิดร้านขายอาหารเพราะยังคงทำไหว เงินที่ลูกส่งมานางก็เก็บไว้ให้ทุกบาททุกสตางค์เผื่อลูกอยากกลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป
เห็นลูกกลับบ้านมาคนเป็นแม่ดีใจมาก เพราะรู้ว่าลูกทำงานเสี่ยงกลัวว่าสักวันลูกจะเป็นอันตราย ขอร้องให้ลูกกลับมาอยู่บ้าน เขาก็ไม่กลับมาเพราะชอบงานที่ทำอยู่
อยากจะชวนลูกคุยให้หายคิดถึง แต่ก็ต้องรีบไปตลาดเดี๋ยวตลาดจะวายก่อน
"พี่เวทนะพี่เวท ทำกันได้ลงคอ" นิราสาวข้างบ้านเดินกระแทกเท้ากลับบ้านไป
"ไม่ตามไปง้อหน่อยเหรอคะ"
"ง้อทำไม"
"ดูเธอจะโกรธคุณมาก"
"อยากให้ง้อเหรอ"
"ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่เดี๋ยวเธอก็เข้าใจผิดหรอก"
"ถ้างั้นคุณก็เข้าไปรอข้างในก่อน เดี๋ยวผมมา"
"..........." นี่เขาไปจริงๆ เหรอ
ผ่านไปสักพักเวทมนต์ก็เดินกลับมา..
"บอกให้เข้าไปรอในบ้านทำไมยังยืนอยู่ตรงนี้"
"ฉันจะกลับ"
"เพิ่งมาถึงเอง"
"ฉันไม่อยากทำให้ใครทะเลาะกัน"
"อะไรของคุณ คุณเองไม่ใช่เหรอบอกผมตามไป อย่าบอกนะว่าหึง"
"ใครหึงคุณ"
"แต่หน้าคุณมันฟ้อง"
"คิดเข้าข้างตัวเอง พาฉันเข้าไปสิใครจะกล้าเข้าบ้านคนอื่นล่ะ" คิดได้ยังไงว่าเราหึงบ้าไปแล้วคนเพิ่งรู้จักกันจะเอาอะไรมาหึง เธอต้องทำให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้คิดแบบที่เขาพูด
บ้านหลังนี้ด้านหน้าเปิดเป็นร้านขายอาหารตามสั่ง ด้านในเป็นที่พักอาศัยปกติเหมือนบ้านทั่วๆ ไป ส่วนด้านหลังพอเปิดประตูออกไปจะเป็นคลองน้ำ คล้ายๆ คลองที่ส่งน้ำไปให้การเกษตร
"ที่นี่สวยจังเลยค่ะ" ที่นี่ยังคงอยู่ในภาคเหนือ ด้านหลังนอกจากจะมีคลองน้ำแล้วก็มีภูเขาให้มองเห็นวิวทิวทัศน์สวยงาม นี่ขนาดฟ้ายังไม่สว่างมากยังเห็นความสวยขนาดนี้เลย
"ง่วงนอนไหมเดี๋ยวพาไปนอนก่อน"
"คุณจะพาฉันมาอยู่ที่นี่นานไหม"
"ยังไม่รู้"
เวทมนต์พาเธอมาที่ห้องนอนของเขา บ้านหลังนี้มีแค่สองห้องนอน ตั้งแต่เกิดมาเขาก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อหรอกได้ยินแต่แม่บอกว่าพ่อตายไปแล้ว ตั้งแต่เขาจำความได้แม่ก็เปิดร้านขายอาหารตามสั่งเพื่อเลี้ยงดูเขามา
"คุณจะทำอะไร" หญิงสาวที่เพิ่งเอนตัวลงนอนบนเตียงต้องรีบขยับออก เพราะอยู่ดีๆ เขาก็นอนลงมาบนเตียงเดียวกับเธอ
"ผมขับรถมาเหนื่อยจะไม่ให้นอนหรือไง"
"ก็ไปนอนห้องของคุณสิ"
"นี่แหละห้องผม"
"อย่าบอกนะว่าคุณจะนอนห้องเดียวกับฉัน"
"ผัวเมียกันจะแยกห้องทำไม"
"หยุดพูดคำนี้เลยนะ" เธอไม่ค่อยชอบคำพูดนี้เลย
"ไม่พูดแล้วก็ได้ขอนอนพักเอาแรงหน่อยนะ" ดวงตาคมค่อยๆ หลับลงเพราะขับรถมาเหนื่อย
เตียงก็แคบแค่นี้แล้วเราจะนอนยังไงเนี่ย ..เตียงของเขาเท่าที่มองดูคงจะประมาณ 5 ฟุต ถ้านอนสองคนก็พอเบียดกันได้ แต่เธอจะกล้านอนกับเขาได้ยังไง
มีนาปล่อยให้เขานอนพักไป เธอออกมาดูด้านนอกตอนนี้ฟ้าก็สว่างมากแล้ว เพียงไม่นานก็เห็นแม่ของเขากลับมาจากตลาด
"คุณป้ากลับมาจากตลาดแล้วเหรอคะ เดี๋ยวมีนาช่วย"
"หนูชื่อมีนาเหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"หนูกับลูกชายป้าอยู่กินกันนานเท่าไรแล้ว"
"เอ่อ สักพักแล้วค่ะ" โกหกผู้ใหญ่คงไม่บาปนะ
"ไอ้ลูกคนนี้แทนที่จะโทรมาคุยกับแม่หน่อย"
"เดี๋ยวมีนาช่วยยกของค่ะ" หลังจากที่ยกของลงจากรถช่วยท่านแล้ว เธอก็แอบมองอยู่ว่าท่านหยิบจับทำอะไรบ้าง
ครั้งหนึ่งเธอเคยขอให้แม่เปิดร้านอาหารให้ แต่แม่ไม่เปิดคิดว่าลูกสาวทำอะไรไม่เป็นกลัวร้านจะเจ๊ง
"หนูนั่งรถมาเหนื่อยๆ ทำไมไม่เข้าไปนอนล่ะ"
"ตอนนั่งรถมามีนาก็แอบงีบมาแล้วค่ะ คุณป้าให้มีนาช่วยไหมคะ"
"หนูทำเป็นเหรอ"
"ทำไม่เป็นหรอกค่ะ แต่คงพอทำได้"
"ถ้างั้นหนูก็มาจัดอาหารสดพวกนี้ไว้ในตู้แช่แล้วกัน"
"จัดแบบไหนคะ"
"หนูเห็นกล่องไหม เอาแต่ละอย่างใส่กล่องแยกกันไว้ให้เป็นระเบียบ เวลาลูกค้ามาสั่งจะได้หยิบได้ง่ายๆ"
"ต่อจากนี้ไป นิราคงหมดประโยชน์แล้วใช่ไหมคะ" นิราได้ยินเสียงรถแม่ของเวทมนต์มาจากตลาดก็รีบออกจากบ้านมาช่วยเหมือนทุกครั้ง
"หนูนิราอย่าพูดแบบนั้นสิลูก"
"ก็คุณแม่มีคนช่วยงานแล้วนี่คะ"
มีนาที่กำลังจัดของสดเพื่อใส่กล่องแช่ไว้ในตู่แช่ถึงกับหยุด นี่เธอมาแย่งงานเขาทำเหรอ
"ถ้างั้นหนูมีนาเข้าไปพักผ่อนเถอะลูก ทางนี้เดี๋ยวให้หนูนิราช่วยเอง"
"ค่ะ"
- ผู้เขียน
