บทที่ 12
1421 คำ
"ถอยไปนะ ถ้าผัวฉันมาเห็นพวกแกมีหวังไม่ได้ตายดีแน่"
"มีผัวแล้วด้วย แบบนี้ดีเลยไม่ต้องสอนยาก"
"ไอ้เลว!"
"อย่าพูดแบบนั้นสิเดี๋ยวไก่ตื่นหมด พี่ว่าเราไปหาที่คุยกันเงียบๆ ดีกว่าไหมน้องสาว" มือคนที่พูดเอื้อมไปหวังจะจับแขนเธอแล้วพาไปหาที่เงียบๆ คุยกันเหมือนที่มันว่า แต่ยังไม่ถูกเนื้อตัวเธอเลยด้วยซ้ำร่างของมันก็กระเด็นไปแบบไม่รู้ตัว
"มึงเป็นใครวะ!" เพื่อนอีกคนกำลังจะเข้ามาช่วยแต่ก็กระเด็นไปกองรวมกันอยู่
"ว้ายยย" เสียงร้องของแม่ค้าที่อยู่แถวนั้น เพราะแค่มองก็รู้แล้วว่าวัยรุ่นกำลังมีเรื่องกัน
"พวกมันทำอะไรเธอไหม"
"มันทำให้ฉันตกใจ"
"มึงทำให้เมียกูตกใจใช่ไหม"
"ปะ..ปะ.. เปล่านะครับพี่" วัยรุ่นกลุ่มนั้นรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากที่นี่ไปแทบไม่เหลียวหลัง
"ยิ้มอะไร แล้วจะรีบเดินมาก่อนทำไม" มองไปก็เห็นว่าเธอยิ้ม
"ทำไมคุณแข็งแรงจัง" เขาใช้เท้าแค่ข้างเดียวพวกนั้นก็จอดแล้ว นี่ถ้าใช้ทั้งสองข้างมันไม่ได้เข้าโรงพยาบาลเลยเหรอ
"กลับ" เวทมนต์ไม่ได้อยู่บ้านนานแล้ววัยรุ่นกลุ่มใหม่ขึ้นมาไม่ค่อยรู้จักเขา และเขาก็ไม่รู้จักกลัวว่าพวกมันจะมีพรรคพวก ถ้าไม่มีเธอมาด้วยเขาไม่กลัวอยู่แล้ว
"จะกลับได้ยังไงยังไม่ได้หาอะไรกินเลย"
"ถ้างั้นก็ไปซื้อห่อกลับไปกินบ้าน"
"ขอเดินดูอีกหน่อยนะ" เธอเห็นแล้วว่าเขาเก่งจริง นี่สินะถึงได้เป็นมือขวาของพ่อเลี้ยง ต่อไปนี้เธอก็ไม่กลัวอะไรแล้ว มีนาหันซ้ายหันขวาเพื่อมองว่าอยากจะไปซื้อร้านไหน พอเห็นร้านที่อยากจะเข้าเธอก็รีบเดินไป
"นั่นไงครับพี่ ไอ้นี่แหละที่มันทำร้ายพวกผม"
"ไหนวะ!"
เวทมนต์ที่หิ้วของพะรุงพะรัง หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมา อุตส่าห์ว่าไม่อยากจะมีเรื่องกับใครแล้วนะ
"คุณคะระวัง.." มีนาหันกลับไปเห็นวัยรุ่นกลุ่มนั้นพาเพื่อนมาอีกหลายคนเลย
"ไม่ต้องเข้ามา" ทีแรกเขาไม่ได้วางของในมือด้วยซ้ำไอ้พวกนั้นก็จอดแล้ว แต่ครั้งนี้คงได้วาง พอเวทมนต์วางถุงลง เขาก็ค่อยๆ หันกลับไปหาคนกลุ่มนั้น
"พี่เวท?" พอเห็นใบหน้าของคนที่ลูกน้องมีเรื่องด้วยคนเป็นลูกพี่ถึงกับหน้าเสีย
"มึงเองเหรอ เอากับกูสักยกไหม"
"ใครจะกล้าล่ะพี่ ผมขอโทษแทนไอ้พวกนี้ด้วยนะ ..พวกมึงไม่รู้อะไรเลย" ว่าแล้วก็หันกลับไปตำหนิลูกน้อง ซ่าไม่ดูตาม้าตาเรือเลย
"คนนี้เหรอชื่อพี่เวท?" เคยได้ยินแต่คนเขาพูดกัน เพิ่งเคยได้สัมผัสตีนก็วันนี้
"ผมไม่รู้ว่าพี่เวทกลับมาบ้าน ถ้ารู้ผมคงไปไหว้แล้ว"
"ไม่ต้องไปไหว้กู"
"พี่อย่าพูดแบบนั้นสิครับยังไงผมก็เป็นลูกน้องพี่มาก่อน"
เวทมนต์ปรายตามองไปดูมีนาที่ยืนดูอยู่ กลัวเธอคิดว่าเขาเคยเป็นนักเลงหัวไม้มาก่อน
"กูบอกไม่ต้องพูดอะไรไง พาลูกน้องมึงกลับไป"
"ผมขอไปเยี่ยมพี่เวทที่บ้านนะครับ ผมเคยไปถามที่อยู่กับคุณน้าแต่คุณน้าไม่บอกที่อยู่ของพี่เลย"
"มึงจะถามหาที่อยู่กูทำไม"
"ผมอยากไปทำงานกับพี่ไงครับ"
"กูออกแล้ว"
"อ้าวเหรอครับ"
"กูบอกให้พวกมึงไปไง"
สิ้นประโยคคำพูดของเวทมนต์พวกนั้นก็ต้องรีบสลายตัว
"คุณรู้จักนักเลงพวกนี้ด้วยเหรอ"
"ไม่รู้จักหรอก" จังหวะที่ตอบเวทมนต์ก็ก้มลงไปหยิบเอาถุงเสื้อผ้าที่วางไว้เมื่อสักครู่
"คุณเคยเป็นแบบไอ้พวกนั้นเหรอคะ"
"แบบไหน"
"ก็เคยเต๊าะสาวแบบนี้ไง"
"เอาส่วนไหนคิด กลับบ้านได้แล้ว"
"แต่ฉันยังไม่ได้ซื้ออะไรเลย"
"เดี๋ยวกลับไปทำให้กิน"
"คุณทำเป็นเหรอ" ได้ยินว่าเขาจะทำอาหารให้เธอตื่นเต้นมาก
"ใครบ้างทำอาหารไม่เป็น" ชายหนุ่มหิ้วถุงเสื้อผ้าเดินนำหน้าไปที่รถ
กลับมาถึงบ้านเขาก็เปิดตู้แช่ของแม่ดูว่าอาหารสดยังเหลืออะไรบ้าง แล้วก็เปิดเตาทำอาหารให้เธอทาน
พอทำเสร็จเวทมนต์ก็ยกมาให้เธอ
"อาหารจานนี้เขาเรียกอะไรคะ" เกิดมาก็ยังไม่เคยเห็นอาหารที่เขาทำ
"ลองชิมดู"
หญิงสาวตักอาหารจานเดียวนั้นขึ้นมาใส่ปากแล้วเคี้ยว "อืมมม อร่อยจังเลยค่ะ"
"ข้าวสวยหมดผมก็เลยทำอันนี้ให้คุณกิน" เขาใช้เส้นใหญ่แล้วก็ผัดคล้ายๆ ผัดกระเพรา
"คุณทำอาหารเก่งจังเลยค่ะ"
"แม่เปิดร้านขายอาหารตั้งแต่ผมจำความได้"
"คุณช่วยแม่ทำอาหารขายเหรอคะ"
"ใช่"
"เก่งจังเลย ถ้าฉันเปิดร้านฉันจองคุณเป็นพ่อครัวนะ" ว่าแล้วเธอก็ตักข้าวใส่ปากแล้วเคี้ยวแต่จังหวะนั้น สาวข้างบ้านที่ออกไปทำอะไรไม่รู้กลับเข้ามาบ้านพอดี "แอะๆๆ" มีนาถึงกับสำลักเมื่อเห็นสายตาผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เขา ดูเธอมองแบบสิ้นหวังมาก
"ค่อยๆ กินสิ" ชายหนุ่มขยับแก้วน้ำเข้ามาให้ก่อนที่จะลูบหลังให้เธอด้วย
"สาวข้างบ้านคุณก็หน้าตาดีอยู่นะ" เธอคนนั้นเข้าไปในบ้านแล้วมีนาถึงได้พูด
"อิ่มหรือยัง"
"เพิ่งจะกินเองจะอิ่มได้ยังไง" แหมพูดถึงสาวข้างบ้านไม่ได้เลยนะ ..หญิงสาวแย่งจานที่เขากำลังจะยกไปเก็บกลับมากินต่อ "ถ้าผัดเส้นใหญ่แบบนี้ฉันเคยเห็นแต่ ผัดซีอิ๊ว แต่นี่มันรสชาติเหมือนผัดกระเพราเลย"
"สงสัยอะไร ท้องไม่เสียหรอก"
"ฉันไม่ได้กลัวท้องเสียสักหน่อยค่ะ ถ้าเราเปิดร้านอาหาร เราตั้งชื่อเมนูนี้กันเองไหมคะ" เธอพูดด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
เขานั่งมองรอยยิ้มนั้นแทบจะไม่ได้กระพริบตา ลูกคุณหนูแบบเธอทำไมถึงสนใจอยากเปิดร้านอาหาร
หลังจากทานข้าวเสร็จเวทมนต์ก็พาเธอเข้ามาด้านใน
"ฉันต้องไปอาบน้ำที่ไหน"
"ก็ในห้องแม่ไง"
"แต่ท่านนอนหลับแล้ว"
"แม่ไม่ได้ล็อกห้อง"
"กลัวว่าจะเข้าไปกวนท่านให้ตื่นน่ะสิคะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ตื่นก็หลับใหม่ได้"
"คุณไม่รู้อะไรคนแก่หลับยากจะตาย"
"เคยแก่หรือไงทำไมถึงรู้"
"พูดเล่นอยู่นั่นแหละฉันจะไปอาบหลังบ้าน"
"หลังบ้านก็หลังบ้าน" เวทมนต์หยิบของใช้ที่ต้องใช้ในการอาบน้ำแล้วเดินตามเธอมาหลังบ้าน
"คุณรออยู่ข้างนอก" ตอนที่เธอกำลังจะปิดประตูห้องน้ำเขาก็ก้าวขาตามเข้ามาด้วย
"รออยู่ด้านในไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้!" หญิงสาวไม่พูดเปล่ายังดันเขาออกจากห้องน้ำไปด้วย
"หึหึ" ออกมาก็นึกขำตัวเองเป็นเอามากเลย ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป
หลังจากที่มีนาอาบน้ำเสร็จ เวทมนต์ก็เข้าไปอาบต่อ แต่พอเขากลับมาห้องนอนก็เห็นว่าเธอเตรียมที่นอนไว้ให้อย่างดีเลย แต่เตรียมไว้ที่พื้น
อึบ.. แต่มีหรือที่เขาจะยอมนอน ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างๆ เธอ
"นี่คุณคุณไม่เห็นเหรอว่าฉันปูที่นอนไว้ให้"
"ผ้าห่มผืนบางๆ จะนอนได้ยังไง"
"ในห้องแม่คุณมีที่นอนสำรองไหมล่ะ"
"ไม่มี ใครจะบ้ามีที่นอนสำรองไว้ในห้อง"
"เตียงก็แค่นี้ คุณจะมานอนเบียดกับฉันได้ยังไง"
"ผัวเมียกันทำไมจะนอนเบียดกันไม่ได้..นอนทับกันก็ยังเคยนอนมาแล้ว"
"คุณ!"
"อยากถูกทับอีกไหม"
"ออกไปนอนข้างนอกเลยนะ"
"ออกไปก็กลัวน่ะสิ"
"ถ้าคุณจะนอนเตียงเดียวกับฉัน สัญญามาก่อนว่าคุณจะไม่ทำอะไร"
- ผู้เขียน
