บ้านหลังเล็กๆ ของมุกดายังเงียบสงบอยู่เช่นเดิม เธอกลับมาถึงห้องในตอนที่แสงตะวันเริ่มลบเลือน บอสไม่ได้โทรมาหา เธอยังอยู่ในชุดทำงาน เปิดเบียร์กระป๋องขึ้นจิบที่หลังบ้าน กะว่าเบียร์หมดกระป๋องจะเอาผ้าลงกะละมังซักเสียหน่อย ปกติเธอไม่ซักมือหรอกนะ แต่เครื่องซักผ้าเจ้ากรรมมันเก่าจนไม่สามารถทำงานได้ จะส่งซ่อมก็ยุ่งยากเหลือเกิน เธอไม่มีเวลารอช่างมารับของด้วย สุดท้ายเลยคิดว่าซักมือคงง่ายกว่า
ติ๊งต่อง...ติ๊งต่อง....
เสียงกริ่งดังอยู่หน้ารั้วบ้าน มุกดาวางกระป๋องเบียร์ไว้บนเครื่องซักผ้าแล้วรีบเดินออกไปดู เธอตกใจละนะ เพราะคนที่ยืนอยู่หน้ารั้วคืออธิป บอสที่ทำให้เธอขนลุกซู่เพียงแค่รู้ว่าเขามาหา
เขามาพร้อมผู้ชายอีกสองคนและกล่องกระดาษใบใหญ่
“บอส? มาได้ยังไงคะ”
“ก็...เครื่องซักผ้าไง” เขาชี้ไปยังกล่องใบใหญ่ “เปิดประตูสิ ช่างจะได้เอาเข้าไปติดตั้ง”
“เครื่องซักผ้าเหรอ? แล้วทำไมถึงได้...”
“สวัสดิการ”
“คะ?
