วิวาห์เร้ารัก

บทที่ 1

ถึงแม้เรือนหอจะอยู่คนละชายคากับบ้านอักษรา แต่หูตาประธานรุ่นที่สองของกิจรุ่งเรืองกรุปกว้างไกลนัก เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย สิงหาและเพียงรัมภา คู่สามีภรรยาปลอมๆ จึงตกลงกันว่าจะนอนร่วมเตียง ไม่แยกกันนอนคนละที่

“กระต่ายโอเคไหมที่นอนเตียงเดียวกันกับพี่” จริงอยู่ที่เราทั้งคู่สนิทกันและมองกันอย่างพี่อย่างน้อง แต่ก็ไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกันจริงๆ ซะหน่อย เขาจึงต้องถามเพียงรัมภาว่าการที่เธอต้องนอนเตียงเดียวกันกับเขา เธอโอเคไหม เธอสบายใจหรือเปล่า ถ้าหากหญิงสาวตอบว่าไม่ เขาก็จะคิดหาวิธีอื่นเพื่ออยู่ร่วมกับเธอให้ครบหนึ่งปีโดยที่เธอไม่ต้องลำบากใจในการเป็นภรรยาเขา

“โอเคสิคะ ทำไมจะไม่โอเคล่ะ ก็แค่นอนเตียงเดียวกัน ไม่ได้ทำอะไรกันซะหน่อย”

เพียงรัมภา หญิงสาววัยยี่สิบสี่ย่างยี่สิบห้า แน่นอนว่าย่อมต้องผ่านการคบหากับเพศตรงข้ามมาพอสมควร ถึงจะไม่เคยแม้กระทั่งจูบหรือหอมแก้มผู้ชายคนไหนก็ตาม แต่เธอก็ไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดจะตัวสั่นงันงกเพราะต้องนอนร่วมเตียงเดียวกันกับคนที่เป็นสามีหรอกนะ

“หนูรู้ว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับหนู หนูจะกลัวพี่ทำไม ต่อให้หนูนอนแก้ผ้า คนอย่างพี่เสือก็ไม่ทำอะไรหนูหรอก” เธอรู้จักสิงหามาหลายปี เกือบครึ่งชีวิตเลยก็ว่าได้ จึงรู้ดีว่านิสัยของผู้ชายคนนี้เป็นเช่นไร เพราะเหตุนี้เลยวางใจและเชื่อใจเขา

ริมฝีปากบางหยักโค้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ฟังสิ่งที่ออกจากปากเพียงรัมภา เจ้าหล่อนไว้ใจผู้ชายอย่างเขามากเกินไปหน่อยแล้ว “ไม่แน่นะ ตอนนั้นพี่อาจจะหน้ามืดก็ได้”

หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะคิกคักเพราะคิดว่าสิงหาพูดเล่น “งั้นก็ดีดิ หนูจะได้เป็นเมียเศรษฐีจริงๆ แต่เตือนไว้ก่อนนะ หนูชอปปิงเก่ง พี่อาจจะหมดตัวเพราะหนูได้”

เป็นอีกครั้งที่สิงหายิ้มออกมาเพราะคำพูดของภรรยา เขาได้แต่คิดในใจว่า ‘ช่างไร้เดียงสาจริงๆ’ เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน เพียงรัมภาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรทางสายเลือดกับเขาสักนิด แถมทั้งสาว ทั้งขาว ทั้งอวบ อยู่ด้วยกันทุกวัน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เผลอคิดอะไร

“ผู้หญิงนี่ชอบชอปปิงเหมือนกันทุกคนไหม” เขานอนตะแคงข้างหันมองภรรยารอคำตอบจากหญิงสาวโดยไม่ได้บอกให้เธอรู้ว่าความจริงแล้วผู้ชายทุกคนมีความหื่นอยู่ในตัวกันทั้งนั้น

“ก็น่าจะนะคะ” เพียงรัมภาที่เคยนอนหงาย ยามนี้หันข้างนอนตะแคงมองหน้าสามี “แต่หนูชอบนะ ชอบมากด้วย ให้หนูเดินห้างฯ ทั้งวันยังได้เลย”

นิ้วเรียวราวลำเทียนแตะเบาๆ ที่จมูกโด่งรั้นของเพียงรัมภา “ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมาเดินห้างฯ ทั้งวัน ถ้าขยันขนาดนั้น พรุ่งนี้ไปออกกำลังกายกับพี่ไหม”

ภรรยาของสิงหาส่ายหน้าโดยไม่เสียเวลาคิด เธอสามารถเดินชอปปิงทั้งวันได้ แต่หากเป็นเรื่องออกกำลังกาย เพียงรัมภาขอโบกมือบ๊ายบายดีกว่า “ไม่เอาอ้ะ ขี้เกียจ”

“ทีเดินห้างฯ ละเดินได้ ทีออกกำลังกายบ่นขี้เกียจ”

“ก็เดินห้างฯ มันเพลินนี่นา แต่ออกกำลังมันเหนื่อย” เธอพูดพลางมองสำรวจใบหน้าสามีที่พึ่งมีโอกาสได้เห็นใกล้ๆ เป็นครั้งแรก เธออยากสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาของเขา อยากรู้ว่าผิวหน้าของผู้ชายเป็นเช่นไร กระนั้นก็ไม่กล้าพอที่จะเอื้อมมือไปแตะที่ใบหน้าคมคร้าม ทำได้เพียงแทะโลม เอ๊ย! มองด้วยสายตาเท่านั้น “พี่เสือนี่หน้าเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

“หืม เปลี่ยนยังไงเหรอ”

ย้อนกลับไปเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน วันแรกที่เพียงรัมภาได้รู้จักกับสิงหา รุ่นพี่มอหกสุดฮอตประจำโรงเรียน เขาในตอนนั้นมีรูปร่างค่อนข้างผอม แต่ก็ไม่ใช่ผอมกะหร่องนะ ผอมแบบมีกล้ามนิดๆ จะอธิบายยังไงดีล่ะ เอาเป็นว่าไม่ได้ตัวใหญ่บึกบึนเหมือนอย่างเวลานี้ก็แล้วกัน

“ก็ตอนที่เรารู้จักกันแรกๆ พี่ยังตัวบางๆ อยู่เลย ดูดิ ผ่านมาสิบเอ็ดปี กลายเป็นหนุ่มกล้ามโตซะงั้น แถมรอยย่นบนหน้าก็เยอะขึ้นด้วย” เธอแซวสามีแล้วหัวเราะคิกๆ

“นี่! ย่นที่ไหนกัน อาทิตย์ก่อนเธอพึ่งลากพี่เข้าคลินิกไปฉีดโบท็อกมาเองนะ หน้าพี่นี่ตึงจนแทบจะยิ้มไม่ได้อยู่แล้วเนี่ย” เขาแสร้งทำเสียงดุใส่เพียงรัมภา ทว่าเจ้าหล่อนกลับยิ่งหัวเราะขบขัน ส่งให้ดวงตาคู่หวานทอประกายยามที่ริมฝีปากหญิงสาวขยับจนทำให้เขาอดยิ้มตามไม่ได้ “ขำอะไรนักหนาเหรอยัยบ๊อง”