11
1097 คำ
11
“ไอ้หน้าจืดคนนั้นมันเป็นใคร” เขาถามเสียงเข้ม เมื่ออยู่ตามลำพังในบ้านของเธอ
“เป็นเพื่อนบ้านค่ะ” เธอตอบเสียงเบา
“มันเคยมานอนที่นี่จริงหรือเปล่า”
คราวนี้น้ำเสียงของเขาดังขึ้นกว่าเดิม พิตตนันท์ตกใจและหวาดกลัวกับท่าทางที่แข็งขึงและดุกร้าวของเขา เธอจึงพยักหน้าแทนคำตอบ และนั่นเองทำให้กัณติพัฒน์รู้จักคำว่าฟิวส์ขาด
“ดี..งั้นฉันจะไปฆ่ามัน” พิตตนันท์ตกใจกับคำพูดของเขา เมื่อตั้งสติได้จึงวิ่งไปดักหน้ากัณติพัฒน์ที่กำลังเดินไปถึงประตู
“อย่านะคะ..อย่า..อย่าทำอะไรพี่วิน” เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไกรวิน เธอจำต้องปกป้องเขา แต่นั่นทำให้กัณติพัฒน์ยิ่งเข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก
“อ๋อ!!..ปกป้องมันมากใช่ไหม ดี..ฉันจะทำให้มันตายอย่างทรมานที่สุด”
ตอนนี้อารมณ์ของกัณติพัฒน์เดือดปะทุถึงขีดสุด ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม แต่เขารู้สึกไม่พอใจ ไม่ชอบใจ หวงและหึงซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย และยิ่งประโยคที่ไกรวินบอกว่าจะมาค้างที่นี่ ตอนนั้นเขาอยากจะฆ่าชายหนุ่มคนนั้นให้ตายคามือของเขา
“คุณจะทำพี่วินทำไม..เค้าไม่ได้ทำอะไรให้คุณเสียหน่อย” ใช่ไกรวินไม่ได้ทำอะไรเขา และทำไมต้องโกรธเคืองขนาดนี้ด้วย เป็นคำถามที่ก้องอยู่ในสมองของกัณติพัฒน์
“แต่ฉันอยากฆ่ามัน..เพราะมันมายุ่งกับของๆ ฉัน” เขาพูดพลางจ้องลึกไปในดวงตาที่สั่นระริกด้วยความหวาดกลัวคู่นั้น
“พี่วินเค้าไปยุ่งของอะไรของคุณ” พิตตนันท์ย้อนถามด้วยความสงสัย
“เธอไง..เธอเป็นของๆ ฉัน” คำตอบของกันติพัฒน์ทำให้หญิงสาวอ้าปากค้าง ตื่นตะลึง
“ไม่ใช่..ต้นข้าวไม่ใช่ของๆ คุณ” เธอร้องค้านออกมา
“ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อไอ้รุตมันมอบเธอเป็นของขวัญวันเกิดให้ฉัน”
“ไม่ใช่ต้นข้าวไม่ได้เป็นของๆ คุณ”
“ใช่..หรือว่าเธอจะเถียงว่าเมื่อคืนคนที่ร้องครวญครางเวลาที่ฉันสอนบทรักให้ไม่ใช่เธอ..ต้นข้าว” ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนสีทันที ความกระดากอายเข้ามาแทนที่ ใช่ค่ำคืนที่ผ่านมาเธอจำได้ไม่มีวันลืมว่า เขามอบความสุขให้กับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงครางครวญของเธอดังออกมาไม่ขาดปาก
“แต่มันจบไปแล้ว” เธอค้านเสียงเบาหวิว
“เธอจบแต่ฉันไม่จบ” เขาพูดหน้าตาเฉย
“คุณรุตบอกต้นข้าวว่า คุณเป็นคนเบื่อง่าย นอนกับผู้หญิงอย่างน้อยแค่คืนเดียว อย่างมากสามคืนต้นข้าวคิดว่าคุณเบื่อต้นข้าวแล้ว เพราะฉะนั้นทุกอย่างมันก็จบ” เธอพูดออกไป ตามที่ได้ตกลงกับมารุตตั้งแต่แรก
“แต่เผอิญว่าฉันยังไม่เบื่อเพราะงั้นเธอต้องไปอยู่กับฉัน”
“ไม่ค่ะ..ต้นข้าวจะอยู่ที่นี่” เธอค้านทันทีเพราะคิดว่าเรื่องทุกอย่างน่าจะจบลงแล้ว และเธอไม่มีวันไปเป็นผู้หญิงหรือว่านางบำเรอของเขาอีก
“ไม่ได้เธอต้องไปอยู่กับฉัน” เขายืนกรานคำเดิมเสียงเข้ม
“ไม่..ต้นข้าวจะอยู่บ้านหลังนี้”
“เลือกเอาก็แล้วกันว่าจะอยู่ที่นี่หรือจะไปกับฉัน ถ้าเธอไม่ไปพรุ่งนี้ฉันจะไปโพนทะนาเธอที่มหา’ลัยว่าเธอขายตัวให้ฉัน แลกกับเงินและยังมีภาพเด็ดๆ ที่เราทำร่วมกันเมื่อคืน จะถูกเผยแพร่ไปทางอินเตอร์เน็ต และทั่วมหาลัยของเธอ เลือกเอาก็แล้วกันสาวน้อย ฉันพูดจริงทำจริงเสมอ”
ร่างทั้งร่างของพิตตนันท์นิ่งงันแข็งดุจดั่งหิน ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพรง เต็มเปี่ยมไปด้วยความตกใจระคนเสียใจไปพร้อมๆ กัน ทำให้คนที่พูดเมื่อสักครู่รู้สึกผิดที่โกหกเธอออกไป แต่นี่อาจเป็นวิธีเดียวตอนนี้ที่สามารถทำให้พิตตนันท์กลับไปอยู่กับเขา
“คุ..คุณว่าอะไรนะ..ภาพ ภาพอะไร”
เธอพูดเสียงคราง อยากให้เขาตอบออกมาเหลือเกินว่าไม่มีภาพอนาจารใดๆ ทั้งสิ้น ทุกอย่างที่พูดออกมาล้วนแต่โกหก
“ภาพที่เรามีความสุขบนเตียงด้วยกันไง” เขาตอบเสียงราบเรียบ ไม่สะทกสะท้าน
“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้..ทำไม..ฮือ” หญิงสาวร้องไห้คร่ำครวญ ฟ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับเธอ ทำไมต้องพบกับความเลวร้ายไม่รู้จักจบจักสิ้น ชายหนุ่มที่ปดออกไปคำโต เห็นสาวน้อยร่างบางร้องไห้คร่ำครวญเสียใจ ความรู้สึกผิดจึงทับถมในใจของเขา หากแต่ความอยากเอาชนะและอยากได้ตัวเธอมาครอบครองอีกครั้งมีมากกว่า ทำให้เขาต้องแสดงบทชายแสนเลวต่อไป
“ฉันให้เวลาเธอคิดแค่สิบห้านาทีนะ ฉันจะรอคำตอบอยู่ข้างนอก ถ้าเธอยอมไปอยู่กับฉันกรุณาเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋ามาด้วย แต่ถ้าไม่เธอคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อ้อ!!..ถ้าเธอไปอยู่กับฉัน เรื่องยายของเธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะพายายของเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลเอกชนจนกว่าจะหายและเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่าง คิดให้ดีคิดให้หนักนะต้นข้าว เธอมีเวลาคิดสิบห้านาทีเท่านั้น”
กัณติพัฒน์เปิดประตูและเดินออกไปจากบ้านหลังน้อยเมื่อพูดจบ เขารู้เรื่องทั้งหมดมาจากปากของมารุต เมื่อเขาถามไถ่ว่ามีเหตุผลอะไรผู้หญิงที่บริสุทธิ์ถึงยอมนอนกับผู้ชายที่ไม่รู้จัก ซึ่งคำตอบที่ได้รับทำให้กัณติพัฒน์นิ่งงันไปชั่วครู่ เขาจึงเอาข้อนี้มาต่อรองเพิ่มเติมกับเธอ เพราะรู้ดีว่ายายหอมมีความสำคัญกับพิตตนันท์มาก า
พิตตนันท์หญิงสาวที่ไร้ซึ่งทางสู้จมอยู่กับความคิดของตัวเอง คำพูดของเขาทุกคำพูดเข้ามาอยู่ในสมอง พร้อมกับที่เธอนึกไตร่ตรองตามที่เขาบอก ทางเลือกของเธอมีไม่มาก หากไม่ยอมภาพต่างๆ ก็จะถูกเผยแพร่ออกไป ทำให้ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น แต่ถ้ายอมไม่เพียงแต่เธอเท่านั้นที่จะรอดพ้นจากการประจานนี้ ยายหอมยังได้รับผลพวงนั้นไปด้วย ทางเลือกของพิตตนันท์จึงมีแค่ทางเดียวคือยอม
- ผู้เขียน
