บทที่ 9
1040 คำ
“ถึงยังไงฉันก็ไม่เห็นด้วยที่แกจะเอาเรื่องพวกนั้นมาลงกับเธอคนเดียว พี่ชายเธอเป็นก่อเรื่อง ต่อให้จะเป็นพี่น้องแต่มันก็คนละคนกันอยู่ดีป่ะวะ” วัชระเอ่ยขึ้นหลังจากได้รับรู้เรื่องทั้งหมดจากปากของอนาคินที่แทบไม่ยอมปล่อยให้เขาได้อยู่ตามลำพังกับผู้หญิงตรงหน้าเลยแม้แต่วินาทีเดียวความรู้สึกไม่เห็นด้วยก็ค่อยๆ เกิดขึ้น จนเขารู้สึกสงสารสาวน้อยผู้น่าสงสารคนนี้จับใจที่ต้องมารองรับอารมณ์ร้ายจากไอ้เพื่อนบ้าตรงหน้า
“เรื่องของฉัน แกเป็นหมอมีหน้าที่รักษาคนป่วยก็ทำไป!” อนาคินโต้ตอบเพื่อนรักอย่างไม่ใส่ใจสายตาตำหนิที่อีกฝ่ายกำลังจ้องมองกัน จันทริกาเป็นคนของเขา เพราะฉะนั้นเขาจะทำอะไรยังไงกับเธอก็ได้ แม้แต่จะทำให้เธอหมอลมหายใจไปต่อหน้าต่อตาเขาก็ทำได้ถ้าคิดทำ ชีวิตของเธอตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากลูกไก่ในกำมือ ที่เขาจะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด!
“แกนี่มัน…เฮ้อ! ร่างกายของเธออ่อนเพลียมาก ถ้าไม่เกิดจากการพักผ่อนน้อยก็คงเป็นเพราะความเครียดที่สะสมมานาน” หรืออาจทั้งสองอย่าง อนาคินต่อเติมคำบอกเล่าของเพื่อนสนิทภายในใจ สีหน้าของเขาอ่อนลงเล็กน้อยยาม เมื่อหันกลับไปมองคนป่วยไม่ได้สติเข้า
“ฉันฉีดยาให้แล้ว จากนี้มันก็สุดแล้วแกแล้วว่าจะปล่อยให้เธอได้พักผ่อนจนหายสนิท หรือว่าจะเดินหน้าทำร้ายจนเธอขาดใจตายไปเอง” หมอหนุ่มเอ่ยทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะขอตัวกลับไปเพราะมีงานด่วน หน้าที่ดูแลคนป่วยหนักจึงตกเป็นของอนาคินอีกครั้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้คิดรังเกียจอะไรที่ต้องดูแลอีกคนที่กำลังป่วย
เขาเองก็บอกไม่ได้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง แต่ที่รู้ได้ในตอนนี้คือเขาไม่ได้รู้สึกสะใจอย่างที่ควรเป็น การทำร้ายจันทริกามันเหมือนดาบสองคมที่กำลังวกเข้ามาทิ่มแทงเขาในภายหลัง แม้จะพยายามบอกตัวเองหลายต่อหลายครั้ง ว่าไม่ควรรู้สึกผิดที่ทำร้ายเธอ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่คิดอยู่ดีไม่รู้ทำไม…
จันทริกาตื่นขึ้นอีกครั้งก็ไม่พบคนใจร้ายแล้ว หญิงสาวพยายามฝืนลุกขึ้นจากเตียงเพื่ออาบน้ำก่อนจะเดินทางมาทำงานทั้งๆ ที่สภาพร่างกายยังไม่พร้อมเท่าไหร่ เพราะหน้าที่เธอต้องทำไม่ว่าจะยังไงก็ทิ้งไปเฉยๆ ไม่ได้
“ไม่สบายใครใช้ให้มาทำงาน!” เสียงเข้มที่ตวาดพนักงานต้อนรับสาวที่หน้าฟ้อนทำเอาพนักงานคนอื่นๆ ต่างพากันสะดุ้งไปตามๆ กัน ไม่เว้นแม้แต่คนถูกตวาดที่ได้แต่เงยหน้าจ้องมองอนาคินด้วยความไม่เข้าใจ เขาจะมาหาเรื่องอะไรกับเธออีก แค่ที่ทำให้เธอต้องล้มป่วยจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไรมันยังไม่สาแก่ใจเขาอีกรึไง
“มานี่!” เมื่อแม่ตัวดีเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำอนาคินจึงตัดปัญหาตรงดิ่งเข้ามากระชากเรียวแขนเล็กเข้าหาตัวก่อนจะลากเธอขึ้นลิฟต์มุ่งหน้าสู่ห้องทำงานใหญ่ของตัวเองท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของพนักงานที่มองท่านประธานกับพนักงานต้อนรับสาวสวยไปจนกระทั่งทั้งสองคนหายลับสายตาไป
“นั่งอยู่นี่ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!” คนเผด็จการเอ่ยขึ้นหลังจากเหวี่ยงคนดื้อเงียบลงบนโซฟาในห้องทำงานของตัวเอง นึกอยากจะจับหล่อนมัดเอาไว้กับตัว จะได้ไม่เที่ยวสร้างความหงุดหงิดให้เขาเหมือนอย่างที่ทำอยู่
“ฉัน…”
“ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้แทนตัวเองว่าอะไร!”
“แต่ลูกจันทร์มีงานต้องทำนะคะ” จันทริกาย้อนกลับพร้อมทั้งลอบถอนหายใจออกมาให้ความเอาแต่ใจของคนใจร้ายตรงหน้า
“คุณมีแค่สองทางเลือกเท่านั้นตอนนี้คือจะนั่งอยู่ตรงนี้เฉยๆ ตามที่ผมสั่งหรือว่าจะให้ผมทำให้คุณหมดเรี่ยวแรงด้วยตัวเอง!” แน่นอนว่าหญิงสาวเลือกข้อแรกอย่างไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ เธอจำต้องยอมนั่งอยู่บนโซฟานิ่งๆ ในขณะที่อนาคินก็ลุกขึ้นกลับไปทำงานที่ค้างคาอยู่ของเขาต่อไป
จากนาทีเปลี่ยนไปเป็นชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าที่ชายหนุ่มเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน เงยหน้าขึ้นมาอีกคนก็พบอีกคนได้ทรุดกายนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาไปแล้ว ชายหนุ่มแสยะยิ้มให้กับภาพที่เห็นก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปใกล้คนขี้เซาพร้อมกับเสื้อสูทที่เขาจงใจค่อยๆ คลุมให้อย่างเบามือด้วยกลัวว่าอีกคนจะไข้ขึ้นมาอีก หากเจออุณภูมิเย็นๆ ในห้องเข้าไป
“พี่ทิตย์พาจันทร์ไปด้วยนะคะ อย่าทิ้งลูกจันทร์ไว้ที่นี่” มือหนาที่ทำท่าจะผละออกต้องชะงักไปครู่ เมื่อเสียงที่ฟังดูคล้ายละเมอดังขึ้น น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตัดพ้อทำให้คนฟังใจสั่น ไม่รู้ว่าการอยู่กับเขามันทรมานยังไงเธอถึงได้ทำเสียงเหมือนคนใกล้จะตายดับยามที่ละเมอเพ้อหาไอ้พี่ชายตัวดีที่หนีเอาตัวรอด แต่มันกลับเลือกที่จะทอดทิ้งน้องสาวอย่างเธอเอาไว้ที่นี่เพื่อให้เขาแก้แค้น!
“ผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหนก็พรากคุณไปจากผมแน่ลูกจันทร์ ต่อให้ไอ้คนๆ นั้นมันจะเป็นไอ้อาทิตย์ก็ตาม!” เสียงเข้มกระซิบบอกก่อนจะผละตัวออกห่างอย่างหัวเสียเมื่อได้รู้ว่าจิตใต้สำนึกของหล่อนเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการจะไปจากกัน ซึ่งก็ดีที่ได้รู้ ในเมื่ออยากจะหนีไปจากกันนัก! เขาก็จะกักขังเธอเอาไว้!
จะไม่ปล่อยเธอได้คาดสายตาอีกต่อไปแม้นาทีเดียว!
- ผู้เขียน
