บทที่ 8
1119 คำ
“ลูกจันทร์…คุณคินเขาทำอะไรจันทร์รึเปล่า จันทร์อดทนรอพี่อีกหน่อยนะ ตอนนี้พี่กำลังหาสมัครงานอยู่ ถ้าพี่มีเงินเมื่อไหร่พี่จะรีบส่งไปให้จันทร์ทันที หลังจากนั้นเราสองคนจะกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม” แม้จะไม่ค่อยแน่ใจว่ามันจะมีวันนั้นที่ว่ารึเปล่าแต่หญิงสาวก็เลือกที่จะตอบตกลงเพื่อใหเพี่ชายสบายใจ
“ค่ะ จันทร์จะรอนะคะ พี่อาทิตย์ดูแลตัวเอ…ว้าย!!”
“ฉันว่าแกห่วงเรื่องของตัวเองดีกว่าไอ้อาทิตย์! ส่วนน้องสาวคนสวยของแกปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ผัวของเธออย่างฉันคนนี้เป็นคนจัดการดีกว่า!” หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำที่อนาคินตอบกลับไป ซึ่งคนที่อยู่ที่ปลายสายก็ดูเหมือนจะตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
“คะ…คุณทำอะไรน้องสาวของผม! ลูกจันทร์ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย!”
“จะรู้หรือไม่รู้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะตอนนี้น้องสาวของแกกำลังชดใช้สิ่งที่แกทำไว้กับฉันอยู่ บอกตามตรงวะ! รสชาติของน้องสาวแกมันทำให้ฉันติดใจวะ ฮ่าๆๆ” หญิงสาวได้แต่สะอื้นไห้พยายามจะคว้าเอาโทรศัพท์ของตัวเองคืนกลับมาแต่ก็ไร้ผลเมื่อคนใจร้ายใช้มืออีกข้างโอบรัดเธอเอาไว้แน่น สะกดให้เธอต้องหยุดด้วยดวงตาคู่ดุดันของเขาสายตาที่มันน่ากลัวกว่าทุกครั้งที่เขาเคยใช้มองจ้องกัน
“คุณคินครับ อย่าทำอะไรลูกจันทร์เลย ผมขอร้อง”
“สายเกินไปแล้ว คนที่กล้าทรยศหักหลังคนอย่างฉันมันก็ต้องเจอแบบนี้! หรือถ้าแกไม่เชื่อฉันจะให้แกได้รับรู้ถึงความรู้สึกปวดร้าวของน้องสาวแก อย่าใจเสาะรีบวางหูไปเสียก่อนล่ะ…” อนาคินกระชากเสียงบอกก่อนจะกระชากเอาแม่ตัวดีไปที่เตียงอย่างรุนแรง เขาเหวี่ยงเธอลงไปก่อนจะตามมาคร่อมร่างเล็กเอาไว้อีกที มือหนาจัดการวางโทรศัพท์เอาไว้ข้างๆ ตัวก่อนจะเริ่มต้นทำบางสิ่งที่ทำให้จันทริกาต้องกรีดร้องขึ้นมา
แควก!!
“คุณคิน อย่าทำแบบนี้!” หญิงสาวกรีดร้องเสียงสั่นเมื่อเสื้อยืดตัวบางถูกอนาคินฉีกกระชากออกไปจากร่างกายของเธอจนมันไม่เหลือชิ้นดี
“ร้องอีก! ร้องออกมาดังๆ ให้พี่ชายของเธอมันได้ยินว่าเธอเจ็บแค่ไหนตอนที่ถูกฉันทรมาน” อนาคินในตอนนี้เหมือนซาตานร้ายที่ผุดออกมาจากนรกไม่มีผิด เขาฉีกเสื้อผ้าออกจากร่างบางอย่างรุนแรงในขณะที่อีกคนพยายามกลั้นเสียงร้องเอาไว้ ไม่ให้มันเล็ดลอดออกไปให้พี่ชายที่ตอนนี้ยังส่งเสียงร้องออกมาจากโทรศัพท์ไม่หยุดได้ยิน
“เก่งมันให้ตลอดก็แล้วกัน!”
“ฮึก! คุณคินลูกจันทร์เจ็บ!” จันทริกาครวญเสียงเศร้ายามเมื่อคนใจร้ายแทรกตัวตนอันแข็งขืนของเขาเข้าหาเธออย่างรุนแรงไร้ซึ่งการเล้าโลมใดๆ อย่างที่ควรเป็น แรงขยับโยกที่รุนแรงทำให้หญิงสาวปวดร้าวจนแทบทนไม่ไหว ต่างจากอนาคินที่เริ่มจะหยุดตัวเองไม่ได้เข้าไปทุกที ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกดวางสายเมื่อปล่อยผ่านเวลามาได้สักพักก่อนจะชักจูงอีกคนเข้าสู่บทรักอันเร้าร้อนต่อไปเนิ่นนานนับชั่วโมง...
พายุที่เพิ่งสงบลงไปไม่ได้ช่วยทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นอย่างที่คิด กลับกันเขากลับยิ่งรู้สึกผิดที่ได้เห็นผลของการกระทำอันไร้สติของตัวเองหลังจากบทรักครั้งที่สามสิ้นสุดลงไปพร้อมๆ กับสติของคนในอ้อมกอด จันทริกาเป็นลมไปทันทีที่เขาปลดปล่อยทุกสิ่งเข้าสู่ร่างกายเธอ เนื้อตัวที่เคยขาวผ่อง บัดนี้เต็มไปด้วยรอยจูบอันรุนแรงที่เกิดจากน้ำมือของเขาทั้งหมด
“บ้าชิบ!” ชายหนุ่มสบถเมื่อเริ่มรู้สึกว่าคนที่เขากำลังประครองกอดอยู่นั้นตัวร้อนจัด หลังจากจัดแจงให้เธอนอนให้ท่าที่สบายมากขึ้นก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้
“อื้อ…ลูกจันทร์เจ็บ” แต่แค่เพียงสัมผัสแรกคนตัวเล็กก็ร้องประท้วงขึ้นพร้อมขยับตัวไปอีกทาง
“เจ็บก็อย่าดื้อ! ผมจะเช็ดตัวให้” ชายหนุ่มตวาดอย่างลืมตัว มือหนาอังหน้าผากมนก่อนจะสบถลั่นเมื่อพบว่าตัวของเธอยังร้อนจัด สุดท้ายจึงไม่มีทางเลือกโทรไปตามเพื่อนสนิทที่เป็นหมอให้มาที่นี่ด่วน เพราะถ้าขืนปล่อยเอาไว้อย่างนี้หล่อนคงได้ตายเข้าจริงๆ
ซึ่งไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีวันยอมให้เรื่องบ้าๆ นั่นเกิดขึ้น! ไม่มีวัน!
หมอวัชระ หมอหนุ่มวัยสามสิบสี่ขมวดคิ้วหม่นพร้อมจ้องมองร่างที่ไม่ได้สติของคนไข้สาวสลับกับเพื่อนรักของตัวเองไปมาอยู่นานนับนาที สภาพของหญิงสาวตรงหน้ามันทำให้เขารู้ว่าก่อนหน้าที่จะมาถึงเธอต้องโดนอะไรบ้าง ไหนจะร่องรอยตามเนื้อนวลขาวที่เต็มไปด้วยรอยจูบนับไม่ถ้วนนั่นอีก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเกิดขึ้นจากการกระทำแบบไหน
“แกยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่าวะ! เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย” คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ หากมันไม่ใช่เพื่อนสนิทที่คบกันมานานเขาคงไปแจ้งความเอามันเข้าคุกไปแล้ว มีอย่างที่ไหนทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆ จนเป็นลมไม่ได้สติ การกระทำของมันไม่มีคนดีๆ ที่ไหนเขาทำกันหรอก ต่อให้อีกฝ่ายจะทำเรื่องผิดร้ายแรงแค่ไหนก็ไม่สมควร
“หึ! ถ้าแกได้รู้ว่าพี่ชายของผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้างแกจะไม่พูดแบบนี้แน่ไอ้หมอ” อนาคินตอบกลับก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟังอย่างไม่คิดปกปิด แรกเริ่มเขาได้ยินเรื่องเหล่านี้มาจากอมรแต่ก็ยังไม่อยากปักเชื่ออีกฝ่ายเพราะว่าไอ้อาทิตย์เองก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เขาให้ความไว้วางใจ แต่แล้ววันหนึ่งพอเกิดเรื่องขึ้น เขาถึงได้เข้าใจว่าบางครั้งคนที่เราไว้ใจที่สุดก็อาจทำร้ายเราให้เจ็บที่สุดได้เหมือนกัน!
ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น!
- ผู้เขียน
