EP 16
1121 คำ
แม้น้ำเสียงจะนุ่ม สีหน้าจะไม่บึ้งตึง แต่รภัสรดาก็รู้ว่าเขาไม่พอใจที่เลขาไม่อยู่โต๊ะ
“ขอโทษค่ะ ดิฉันไปเตรียมมื้อเที่ยงให้ท่านประธานอยู่ จะทานเลยหรือเปล่าคะ ดิฉันจะได้ยกเข้าไปข้างใน”
เพราะเห็นว่ามีพนักงานแผนกอื่นมองมา รภัสรดาเลยพยายามส่งน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ ให้
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมมีนัดลูกค้าข้างนอก คุณรีบเก็บของแล้วตามผมมาเลย จะไปรอในรถนะครับ”
คนไม่รู้ตัวว่าจะต้องตามท่านประธานไปงงเป็นไก่ตาแตก แต่ก็สั่งสองขาให้ยกถาดเดินกลับไปหาโต๊ะของวารีทันใด
“ถ้าพี่รียังไม่หาอะไรให้บอส ก็เอานี่ไปเลยนะคะ แล้วเอื้อยขอโอนสายมาโต๊ะพี่รีด้วยนะคะ พรุ่งนี้พี่เปิ้ลถึงจะหาผู้ช่วยมาให้เอื้อยได้ค่ะ ทั่นสั่งให้เอื้อยตามไปข้างนอกอีกแล้วค่ะ บอกว่านัดลูกค้าไว้”
วางถาดไว้บนโต๊ะได้ก็รีบวิ่งกลับไปโต๊ะ รองเท้าแตะเปลี่ยนเป็นส้นเรียบเผื่อท่านจะพาเดินสักสามกิโลเมตรจะได้ไม่เมื่อย ครั้งนี้มือถือกับสมุดโน๊ตและกระเป๋าสะพายถูกคว้าไปครบชุด ก่อนจะวิ่งกระหืดกระหอบไปหาลิฟต์ ถึงชั้นล่างก็เห็นรถหรูจอดรออยู่หน้าประตูแล้ว และแน่นอนว่าท่านส่งสายตาให้ไปนั่งข้างหลังด้วยโดยไม่ต้องออกคำสั่งใดๆ
“เราจะไปไหนบ้างคะ”
แม้คิดว่าไม่ควรถาม แต่เลขาก็จำเป็นต้องรู้ว่าท่านจะพาไปไหน ทำอะไรอยู่ดี เลยเอ่ยเสียงอ่อยเพื่อไม่ให้กวนอารมณ์ท่านที่กำลังจ้องหน้าจออยู่ คำตอบที่ได้นั้นคือความเงียบ
ห้างสรรพสินค้าตรงถนนบางนาเป็นคำตอบที่เลขาสาวหาได้เองเมื่อรถแล่นไปจอดกึกตรงประตู ท่านประธานรีบก้าวออกไปแล้วเดินนำอย่างไม่คิดจะรอ ดีที่คนพยายามหอบข้าวของเดินตามหลังใส่รองเท้าส้นเรียบมา ไม่งั้นคงไม่มีทางทันแน่ ก็จ้ำเอาๆ ซะขนาดนั้น
ร้านอาหารที่ตัวเองกับเพื่อนสาวเคยมากินบ่อยครั้งถูกเขาก้าวเข้าไป โต๊ะในสุดคือจุดหมาย มีคนนั่งอยู่แล้วสี่ หนึ่งสาวใหญ่กับสามหนุ่มใหญ่ มีอาหารวางเรียงรายจนเต็มโต๊ะ
“นี่คุณดวงตา เลขาผมที่ NTFG นั่นคุณสุวัช รองประธานสายงานฟาร์มไก่ คุณภัทร รองประธานสายงานฟาร์มสุกร คุณพาที รองประธานสายงานฟาร์มโคนม ที่ผมพามาให้รู้จักก็เพราะสามหนุ่มนี้จะเข้าไปช่วยงานผมที่ NCFG อาทิตย์ละสองวัน นี่คุณรภัสรดา เลขาผม”
รภัสรดารีบยกมือไหว้ทุกคนทันที ด้วยไม่ต้องเดาก็รู้ว่าแต่ละคนอายุเลยเลขสี่เข้าไปแล้ว พอนั่งได้ท่านประธานก็กินก่อนเป็นเรื่องแรก คนอื่นต่างก็รีบกินไม่แพ้กัน
“ผมชอบให้ท้องอิ่มก่อนค่อยทำงาน คุณเองก็ต้องรีบกิน หรือถ้าเป็นคนกินช้าก็ต้องหัดให้กินไวๆ ครั้งต่อไปถ้าออกไปข้างนอกกับผมอีก คุณต้องคอยจดหรือจำแทนว่าผมคุยอะไรบ้าง”
“ค่ะท่านประธาน”
คนเป็นเลขารู้สึกหน้าชานิดหนึ่ง เมื่อถูกสอนต่อหน้าคนอื่น ยิ่งเขาตักอาหารไปใส่จานให้ดวงตา ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ แต่เขากลับทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง ด้วยการตักอาหารมาใส่จานให้ เพื่อไม่เป็นการน้อยหน้าเลขาทั้งสองคน
“ท่านรองฯ จะให้พวกเราเริ่มเข้าไปช่วยงานวันไหนดีครับ”
ภัทรที่จ้วงอาหารอย่างรวดเร็วและใกล้อิ่มแล้ว เลยรีบถามด้วยท่าทีเป็นการเป็นงานนิดๆ
“นั่นสิครับท่านรองฯ พวกเราจะได้รีบเคลียร์งานทางนี้ก่อนครับ”
รภัสรดานึกค่อนขอดอยู่ในใจกับตำแหน่งของเขา ว่าตกลงจะเป็นประธานหรือรองประธานกันแน่ แต่ก็รู้ดีว่าถ้าเขาอยู่ NTFG ก็ต้องมีพ่อของเขาอยู่เหนือกว่า ส่วนมาที่ใหม่เขาก็ได้เป็นใหญ่ ถ้าพ่อไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องบริหาร มีแค่ชื่อถือหุ้นยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์
แม่เขาถือสิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนเขาถือสิบสามเปอร์เซ็นต์ น้องสาวเพียงคนเดียวมีสิบสองเปอร์เซ็นต์ และไม่มีชื่อใครหรือไม่ได้แจ้งว่าจะมีใครเข้ามาบริหาร น่าจะเป็นเขากับสามคนนี้เท่านั้น
“ขอผมคุยกับทุกแผนกก่อน แล้วดูอีกทีว่าจะให้ใครไปช่วยตรงไหนหรือวันไหน ว่าแต่ที่โน่นมีอะไรบ้างวันนี้”
รภัสรดาได้แต่นั่งอ้าปากค้าง ฟังเขาคุยกับลูกน้องรัวเร็วและศัพท์แสงที่ไม่คุ้น เพราะมีชื่อเฉพาะที่องค์กรแต่ละที่ใช้ มองไปหาดวงตาก็เห็นจดรัวเร็วอย่างคล่องแคล่วสมเป็นมืออาชีพ เลยได้แต่บอกตัวเองว่าต่อไปถ้าคิดจะเอาดีทางด้านเลขา ก็คงต้องรีบฝึกให้เป็นแบบนี้บ้าง และจนป่านนี้ ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาจะลากมาเป็นเลขาทำไม น่าจะต่างคนต่างอยู่
“คุณเอาเงินไปซื้อโทรศัพท์ไว้ใช้เฉพาะในงานทีนะ เพราะนั่งอยู่นี่ผมก็ว่าคุณจะเบื่อเปล่าๆ”
อยากจะกราบงามๆ ตรงแผงอกท่านไม่น้อย ที่หันมาบอกพร้อมกับควักเงินในกระเป๋าให้ ในใจนั้นคิดไปด้วยว่าจะแอบสอยขนมเจ้าอร่อยไปฝากทุกคนให้ฉ่ำปอด เพราะดูท่าแล้วคงจะคุยกันนาน
“ให้เวลาครึ่งชั่วโมงเท่านั้นนะ ออกใบเสร็จบริษัทด้วย แล้วเบิกเงินมาคืนผมด้วย” ไม่ทันได้ลุกด้วยซ้ำ ความหวังก็พังทลายลงแล้ว
“ค่ะ”
เลยได้แต่รับคำด้วยท่าทีนอบน้อม แล้วคว้าสมบัติส่วนตัวที่อุตส่าห์หอบมาแต่ไม่ได้ใช้งานผละจากโต๊ะไปด้วยเท่านั้น
“ต่อครับ”
คนเป็นรองประธานอ**บริษัทส่งเสียงบอกทุกคน ทว่าสายตายังคงมองตามร่างเล็กๆ มีเดรสสีดำหุ้มเอาไว้อยู่ ส่วนหูนั้นก็ฟังไปด้วย เพราะความสามารถเฉพาะตัวของเขาอีกอย่างคือ แบ่งประสาทได้ดีเยี่ยม ความจำยอดเยี่ยม คำนวณเก่งที่หนึ่ง ใครบอกอะไรจำได้ไม่มีลืม นั่นทำให้ดวงตาผู้เป็นเลขาอีกที่งงไม่น้อย ว่าทำไมท่านรองจะต้องหอบเลขามาช่วยจดหรือจำทำไม
- ผู้เขียน
