EP 17
1104 คำ
“ขอบคุณมากครับทุกคน แล้วเจอกันครับ”
หลังจากนั้นไม่ถึงยี่สิบนาที รองประธานเอ่ยแล้วลุกพรวดพราดจากโต๊ะไปทันที ทิ้งหน้าที่จ่ายเงินให้เป็นของดวงตา เพราะเวลามีน้อย ต้องรีบกลับไปประชุมอีก จุดหมายของเขาคือชั้นขายอุปกรณ์ไอที
ใช้เวลายืนมองหาไม่นาน ก็เห็นร่างเล็กๆ ยืนอยู่หน้าร้านแล้ว เพราะสวยสะดุดตากว่าสาวคนไหน แถมยังเห็นพนักงานขายแอบมองไม่วางตาอีก ถ้าเป็นปกติเขาคงเดินไปตะบันหน้าไอ้บ้านั่นแล้ว
แต่ตอนนี้กลับใจเย็น เดินไปนั่งร้านกาแฟเล็กๆ ตรงหัวมุม มองไปในร้านที่เลขากำลังคุยกับพนักงานขายอยู่แทน ให้เกลียดตัวเองไม่น้อย ที่เวลาแอบมองไปยังร่างผอมเพรียวทีไร
ทำไมจะต้องคิดถึงค่ำคืนนั้นไม่เลิกสักที และคงจะเถียงไม่ได้ว่า นั่นเป็นความทรงจำอันแสนวิเศษและมีความสุขที่สุดครั้งหนึ่งก็ว่าได้ เมื่อภาพของตัวเองนอนเปลือยแล้วปรนเปรอความสุขให้อีกร่างที่มีสภาพเหมือนกัน
“เอื้อยของพี่หวานไปทั้งตัวเลยจ้ะ”
มือหนาลูบไล้ไปตามเรียวขาขาวนวลเนียน แล้วค่อยๆ ประคองให้แยกออกจากกันอีกครั้ง เพราะอยากเสพสองกลีบกุหลาบสีระเรื่อด้วยสองตาอีก เลือดในกายเขาแล่นพล่านไปทั่ว โดยเฉพาะตรงลำท่อนเต็มตึงที่กระพือปีกรอให้เขาพาโบยบินไปดื่มกินความสุขสมแทบแย่แล้ว
แต่แรงอึดของเขายังมีอยู่ ด้วยอยากปลุกปั่นให้คนตรงหน้าก้าวไปถึงขั้นความต้องการสุกงอมเต็มที่ก่อน จะได้ไม่บาดเจ็บหรือบอบช้ำมากเกินไป เพราะเขารู้มาว่าครั้งแรกนั้นสำคัญ ผู้หญิงจะมีความสุขหรือทุกข์ ขึ้นอยู่กับชั่วโมงบินของฝ่ายชายเป็นหลัก
บวกกับการเพาะบ่มด้วยวิธีที่ถูกต้องและได้ระยะเวลาอันเหมาะสมเข้าไปด้วย จึงจะประทับไว้ในความทรงจำแล้วอยากมีครั้งต่อไป ไม่ใช่ครั้งแรกก็เข็ดขยาดขลาดกลัวแล้ว
หนุ่มผู้พอมีชั่วโมงบินอยู่ไม่น้อยค่อยๆ เคลื่อนกายกำยำลงไปทาบอยู่ระหว่างสองน่องนุ่ม สองมือตะบบลงไปหาขอบกลีบบุปผาเพื่อเปิดทางให้ใบหน้าอันหล่อเหลา ได้โน้มลงไปดื่มกินรสชาติอันหอมหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า ที่กำลังหลั่งไหลออกมาเชื้อเชิญ โดยเจ้าของไม่รู้เนื้อรู้ตัว เขาละเลงลิ้นลงไปอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง
“อ๊า! พี่ภามจ๋า”
เจ้าของเสียงครวญอันหวานหูนั้นกำลังเลื่อนมือลงมาหาศีรษะของเขาที่ยาวระดับใบหูเอาไว้ สอดไซ้ปลายนิ้วไปจนทั่วเพราะความเสียวสะท้าน ยิ่งได้ยินเสียงหวานๆ เท่าไหร่ เขายิ่งเร่งตวัดปลายลิ้นอันร้อนระอุขึ้นลง ซ้ายขวา สลับดูดดื่มอย่างเอร็ดอร่อยมากเท่านั้น
“เอสเปรสโซ่ร้อนได้แล้วค่ะพี่”
คนกำลังจมอยู่ภวังค์หวานถึงกับกายสะดุ้ง เมื่อเด็กยกกาแฟมาวางไว้ตรงหน้าให้ เขารีบควักแบงก์สีแดงให้แล้วบอกว่าไม่ต้องทอนทันที ด้วยไม่อยากให้ใครมารบกวนอีก เพราะยังคงชุ่มฉ่ำใจกับภาพในอดีตอันแสนหวานอยู่
“ท่านประธานคะ เสร็จแล้วค่ะ”
แต่จิบกาแฟยังไม่ทันหมดแก้วด้วยซ้ำ คนเป็นเลขาที่กำลังจะลงบันไดเลื่อนไปหาเจ้านายในร้านอาหารเดิมก็เหลือบมาเห็นก่อน เลยรีบตรงมาหาด้วยกลัวจะถูกเหน็บว่าใช้เวลาเกินครึ่งชั่วโมง กระนั้นก็ยังอุตส่าห์มีเวลาเดินไปสอยขนมตรงหัวมุมเพื่อไปฝากคนในออฟฟิศได้อยู่ดี
“คุณเอากาแฟมั้ย” คนเป็นเจ้านายอารมณ์ดีๆ อยู่ เลยเอ่ยถามน้ำเสียงนุ่มหู
“ไม่ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“งั้นก็กลับ”
ท่านประธานหนุ่มคว้าแก้วกาแฟติดมือไปด้วย อีกมือก็โทรหาสมคิดให้มารอรับตรงหน้าประตู จะได้ไม่เสียเวลา แทนการใช้บันไดเลื่อน ก็ตรงไปหาลิฟต์ ขณะเดินเข้าไปนั้นก็มีผู้คนเข้ามาเกือบสิบ จนแทบจะเบียดกันแถมมีผู้ชายมากกว่าหญิง รภัสรดารู้สึกได้ถึงวงแขนของเขาที่รั้งให้ขยับไปยืนใกล้ๆ จะได้ไม่ต้องมีใครมาเบียด
ทำให้คิดถึงวันที่เขาพามาเดินห้างสรรพสินค้าซื้อชุดใส่ในงานวันเกิดแม่เขาขึ้นมาได้ไม่ยาก ตอนนั้นตัวเองเดินเข้าไปในลิฟต์มีเขาตามไปติดๆ ส่วนเพื่อนอีกสามคนกำลังจะตามไป แต่ดันมีนักท่องเที่ยวชาวจีนกลุ่มใหญ่มาแย่งคิวกรูกันเข้ามาก่อน
“เอื้อยขยับมาตรงนี้ดีกว่าจ้ะ เดี๋ยวถูกเบียดจนแบนพอดี ยิ่งตัวเล็กๆ อยู่”
สาวน้อยยังไม่ทันได้ตัดสินใจด้วยซ้ำว่าจะทำตามเสียงนุ่มๆ ที่กระซิบบอกข้างหู ก็มีวงแขนอันแข็งแรงของพี่เพื่อนสอดมารั้งตรงเอวคอดให้ขยับไปเบียดกับแผ่นอกกว้างจนเกินความจำเป็นแล้ว
ด้วยความสูงที่ต่างกัน ทำให้รับรู้ถึงลมหายใจของเขาเป่ารดลงมาตรงข้างแก้มได้ไม่ยาก แม้ในลิฟต์จะอบอ้าวเพราะคนเยอะ แต่ขนตามแขนขากลับลุกซู่ขึ้น
กระจกในลิฟต์ช่วยทำให้สาวน้อยรภัสรดามองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ที่อยู่ห่างหน้าตัวเองไม่ถึงคืบ ชั่วขณะนั้นรู้สึกอยากให้โลกหยุดหมุน หรืออยากให้ลิฟต์เสียใจจะขาด จะได้อยู่ใกล้ๆ กับผู้ชายที่ตัวเองหลงรักมานานปีถึงขนาดเก็บเอาไปเพ้อฝันแทบทุกค่ำคืน
“ทำไมไม่เอาชุดสีฟ้าที่เอื้อยมองตั้งนานล่ะจ๊ะ บอกแล้วไงว่าพี่ซื้อให้” เสียงนุ่มๆ ของคนแทนตัวว่าพี่ดังอยู่ข้างหู
“ไม่เอาค่ะ มันแพงไป ถ้าแม่รู้ว่าพี่ภามซื้อให้จะถูกดุค่ะ”
นี่คือความจริงที่สาวน้อยยอมบอกตามตรง
“แม่เอื้อยไม่ชอบพี่เหรอครับ ถึงต้องดุถ้าพี่ซื้อของให้”
คนหน้าหล่อยังไม่ยอมแพ้ เฝ้าเพียรส่งเสียงนุ่มๆ ไปหาไม่ห่างหาย แม้จะรู้ว่าสาวน้อยในอ้อมแขนอายแทบแย่ก็ตาม
“เปล่าค่ะ แม่แค่ไม่อยากให้เอื้อยรับของจากใครเปล่าๆ เท่านั้นค่ะ”
“แต่พี่เต็มใจซื้อให้นี่นา”
“เต็มใจก็ไม่ได้ค่ะ แม่รู้จะดุเอาค่ะ หรือถ้าเอื้อยรับของใครมา แม่ก็ต้องหาอะไรให้เอาไปตอบแทนทีหลังค่ะ ห้ามรับมาเปล่าๆ เด็ดขาดค่ะ”
- ผู้เขียน
