ตอนแรกสวี่ป๋อหย่าคิดจะเดินออกจากงานไปแล้ว หากต้องกลับไปนั่งที่เดิม เพราะเกรงว่าจะเสียมารยาทเกินไป เมิ่งเยียนเองจึงจำใจต้องนั่งฟังเหวินโหรวบรรเลงผีผา ดีที่มีสุราผลไม้อยู่ตรงหน้า นางจึงให้ความสนใจสิ่งนี้มากกว่าบทเพลงหวานซึ้ง
เมื่อเหวินโหรวบรรเลงจบ ผู้นำตระกูลมู่ก็เดินเข้ามาจับรายชื่อของผู้ร่วมลงประชัน ประกาศก้องเสียงดัง “ผู้ที่จะมาประชันกับคุณหนูเหวินคือ...เมิ่งเยียน”
เมิ่งเยียนเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะจิบสุราผลไม้มากเกินไป เมื่อได้ยินชื่อตนเอง นางถึงเงยหน้าขึ้นและจ้องมองร่างสูงที่กำลังจ้องมองมาที่ตนเองอยู่เหมือนกัน
“ท่านแอบเขียนชื่อข้าลงไปหรือ” นางกระซิบถามเสียงแหบพร่า คิ้วเรียวขมวดมุ่น
สวีป๋อหย่าส่ายหน้าปฏิเสธ เขาจะเป็นผู้เขียนได้อย่างไร ก็ในเมื่อเขานั่งอยู่ข้างนางตลอดเวลาเช่นนี้
“เมิ่งเยียนคือผู้ใดกัน เหตุใดถึงไม่คุ้นชื่อแซ่นี้นัก นางเป็นคุณหนูจากบ้านใดหรือ” เสียงซุบซิบเริ่มดังข
