“...คุณชาย คุณชายสวี!” เมิ่งเยียนโบกมือไปมาตรงหน้าชายหนุ่ม เมื่อจู่ ๆ เขาก็นิ่งเป็นท่อนไม้ นางเรียกเขาอยู่นานสองนานจนเริ่มมีน้ำโห หญิงสาวจึงตะคอกเสียงดังกว่าเดิม “สวีป๋อหย่า!”
สวีป๋อหย่าได้สติขึ้นมาทันที เขารีบลนลานลุกขึ้นยืน เอ่ยตำหนิคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากหัวใจเต้นกระหน่ำแทบจะหลุดจากขั้วแล้วตอนนี้ “อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง เจ้าจะพูดเสียงดังไปทำไม”
“ก็ข้าเรียกท่านนานแล้ว” เมิ่งเยียนถอนหายใจครั้งหนึ่ง แล้วกล่าวต่อว่า “ผู้บัญชาการเซ่าก็มางานครั้งนี้ด้วย เขาเกือบเห็นหน้าข้าแล้ว”
“มันมาด้วยหรือ...” สวีป๋อหย่าพูดอย่างเลื่อนลอย
“ก็ใช่...น่ะสิ” เมิ่งเยียนเท้าสะเอว กำลังจะอ้าปากอธิบายต่อ แต่เห็นสีหน้าท่าทางของชายหนุ่มตรงหน้าก็ต้องกลืนคำพูดลงคอไปเสีย
“อาเยียน เจ้าอยู่นี่เอง ข้าก็ตามหาจนทั่ว การแสดงจะเริ่มแล้ว พวกเจ้ารีบเข้าไปข้างในกันเถิด” หลี่ฟางเชียนเห็นว่าเมิ่งเยียนหายไปนาน นางจึงออกต
