เดินผ่านประตูจันทร์และข้ามสะพานบึงบัวเล็ก ๆ ก็จะเจอลานกว้าง ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง ผู้คนในเมืองหลวงล้วนทราบกันดีว่าคนสกุลมู่ชื่นชอบการจัดงานเลี้ยงสังสรรค์เพียงใด
เมิ่งเยียนเดินเข้ามาในงานพร้อมหลี่ฟางเชียนและสวีเยี่ยนหรง สายตานางเหลือบไปเห็นแม่สามีและบรรดาฮูหยินคนอื่น ๆ กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ในศาลาอีกด้านของที่จัดงาน แน่นอนว่าต้องมีเหวินโหรวและเซี่ยซื่อมารดาของนางร่วมวงด้วย
สวีฮูหยินมองมาที่เมิ่งเยียน สีหน้าดูเหมือนไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก ที่จริงแล้ววันนี้นางเองก็ไม่อยากมาร่วมงานเลี้ยงนี้ด้วยซ้ำ นางไม่อยากตอบคำถามเรื่องลูกสะใภ้คนรอง หากแต่เหวินโหรวคะยั้นคะยอบอกท่านป้าต้องมาร่วมงานให้ได้
สวีเยี่ยนหรงพาพี่สะใภ้ทั้งสองไปยังศาลาอีกฝั่งซึ่งไม่ค่อยมีผู้คนพลุ่งพล่าน
“พี่สะใภ้ทั้งสองเชิญตามสบายเจ้าค่ะ หยวนเปา เจ้าอยากไปเล่นกับน้องชายหรือไม่” ประโยคหลังสวีเยี่ยนหรงก้มถามหลานชายในอ้อมกอด
