ลิขิตรักมาเฟียหน้านิ่ง

เพื่อนใหม่

ข้าวต้มทรงเครื่องส่งกลิ่นหอมโฉ ฮานะ ทำเสร็จก็ตักแบ่งใส่ถ้วยแบ่งให้ทุกๆคน และของตัวเองกับคนพี่ที่น่าจะยังนอนอยู่

โซตะ ให้ทุกคนมาเอาข้าวต้มไปทานกันนะค่ะ หนูทำเสร็จแล้ว ฮานะออกไปตะโกนบอกโซตะที่สนามหญ้าหน้าบ้าน

โซตะได้ยินผู้เป็นนายหญิงตะโกนบอกตน เขาก็รีบวิ่งมาหาทันที

นายหญิงว่าไงนะครับ ผมได้ยินไม่ถนัด

ข้าวต้มหนูทำเสร็จแล้วอยู่ในครัวนะค่ะตักแบ่งไว้ให้แล้วค่ะ พี่ให้ทุกคนไปเอาทานกันได้เลยนะค่ะ ส่วนของหนูกับเฮีย หนูจัดขึ้นโต๊ะแล้วค่ะ ฮานะบอกอีกรอบ แล้วก็เดินหันหลังเพื่อขึ้นไปหาคนพี่ที่ห้อง

ฮานะเปิดประตูห้องเข้าไป เธอเดินมาหยุดอยู่ปลายเตียงมองหาคนที่นอนบนเตียงแต่ตอนนี้กลับว่างเปล่า เธอมองดูรอบๆ ที่ระเบียงห้องก็ไม่มี มองมาที่ห้องน้ำประตูปิดอยู่คงน่าจะอาบน้ำอยู่ เธอนั่งรอคนพี่ที่ปลายเตียงได้แปปเดียว ยูกิ ก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาในสภาพผ้าขนหนูพันเอว มีหยดน้ำเกาะตามเรือนร่าง ฮานะเผลอมองยูกิอยู่แบบนั้นจนเป็นยูกิเองที่ทักขึ้น

"มองสะขนาดนี้มาจับเฮียกินสะเลยดีมั้ยค่ะ ยูกิเอ่ยแซวฮานะ

แม๊""มีให้มองหนูก็ต้องมองหน้อยสิค่ะ หรือจะให้ไปมองคนอื่นแทนละ ฮานะตอบแบบกวนประสาทคนพี่ไป

คนฟังไม่ได้สนุกด้วยที่คนน้องตอบมาแบบนั้นทำให้อารมณ์เขาตอนนี้พลุกพลานด้วยความไม่พอใจ

"ก็ลองดูสิ"ยูกิเดินเข้าหาคนน้องที่นั่งอยู่ปลายเตียง เขาก้มลงกระซิบข้างหู

ฮานะรู้สึกขนลุกซู

ค่ะๆ ไปแต่งตัวได้แล้ว หนูรอเฮียกินข้าวอยู่เนี่ย หิวจะแย่ หนูอุตสาลงไปทำข้าวต้มให้เลยนะ^^ ฮานะชวนเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อเบี่ยงแบนความไม่พอใจของเขา

ไม่นานทั้งคู่ก็เดินลงมาพร้อมกัน ทั้งเขาและเธอนั่งลงทานข้าวต้มฝีมือฮานะ

อือ อร่อยนะเนี่ย เราทำของแบบนี้เป็นด้วยหรอ ยูกิตอบด้วยความสงสัย

พอทำได้อยู่บ้างค่ะ น่าสนใจดีเลยดูและหัดทำจากยูทูปเอา

ทั้งคู่นั่งทานอาหารกันอย่างอร่อย โดยมีคุยกันบ้าง

1อาทิตย์ผ่านไป

วันลงทะเบียน

วันนี้เป็นวันที่ฮานะต้องไปลงทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัยพร้อมกับรับชุดนักศึกษาของแต่ละแผนค ยูกิตั้งใจจะพาฮานะไปเอง แต่ตนมีประชุมสำคัญที่บริษัท ฮานะจึงขอยูกิไปเอง

วันนี้ฮานะขับรถมาเองโดยไม่ให้เหล่าบอดี้การ์ดติดตามแม้แต่คนเดียว เพราะไม่อยากให้เป็นที่น่าสนใจเพราะยังไงที่นี้คือเมืองไทย

ยูกิเลยให้ฮานะขับรถแอสตันของตัวเองไปแทน เพราะรถคันนี้มีระบบป้องกันความปลอดภัยสูง

ฮานะและยูกิเดินออกมาจากบ้านพร้อมกัน และแยกกันไปคนละคัน

"ฮานะ หนูต้องส่งมารายงานเฮียด้วยเข้าใจมั้ย ไม่ว่าจะไปถึงหรือลงทะเบียนเสร็จแล้วก็ตาม"ยูกิกำชับคนน้องให้รายงานตน

"ค่ะ"ถึงจะตอบไปแบบว่าง่ายแต่ในใจก็คิดว่าจะอะไรมากมาย

ไม่นานรถก็เล่นเข้าสู่รั้วมหาลัย นักศึกษาต่างพากันมองรถสปอร์ตหรู ฮานะจอดรถเข้าที่โรงจอดแล้วก็เปิดประตู ก้าวขาลงมาจากรถด้วยความสวยนารักบวกด้วยรูปร่างอรชร ผิวขาวละเอียด ดวงตากลมโต ขนตาเป็นแพยาวเหมือนต่อมา ทำให้เป็นจุดสนใจจากนักศึกษาทั้งชายและหญิงแถวนั้นได้เป็นอย่างดี เธอก้าวเดินไปยังจุดหมายคือ คณะบริหาร เอกคอมพิวเตอร์ธุระกิจ ถามว่าฮานะมาถูกได้ไงนั้นก็เพราะเธอดูจากป้ายที่บอกทางไป มาคณะต่างๆนั้นเอง

เมื่อเดินมาถึงหน้าคณะเธอก็เข้าไปด้านในยังห้องที่ลงทะเบียนทันที

ใช้เวลาไม่นานในการลงทะเบียน เมื่อลงทะเบียนเสร็จแล้วฮานะไม่ลืมที่จะส่งไลน์รายงานคนพี่ทันที และเดินกลับไปยังรถที่จอดไว้ในโรงจอด แต่เดินออกมาจากหน้าคณะได้ยังไม่ไกล กลับมีเสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น เธอจึงหันไปตามเสียงเรียกนั้นที่ดังมาจากด้านข้างซึ้งไม่ไกลมากนัก

"นี่ยายชะนีสวยน้อย หยุดก่อนดิ"

ฮานะใช้นิ้วมือชี้มาที่ตน

สองหนุ่มที่หน้าตาคล้ายกันเดินเข้ามาหาฮานะ ฮานะขมวดคิ้วงงมองแล้วน่าจะเป็นฝาแฝดกัน

"นี่เธอ ชะนี เอธอชื่ออะไรอะ เราชื่ออลิน ส่วนเราอลัน เธอไม่มีเพื่อนทีใช่มะ งั้นเอางี้เรารับเข้ากลุ่มเรา ห้ามปฏิเสธ

ฮานะยืนงงสิค่ะรอไร พูดเองเออเองจนจบ เธอไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำเพราะพูดไม่ทัน

ปะนี้ก็จะเที่ยงแระเราไปหาไรทานกันที่ร้านอาหารหน้ามหาลัยดีกว่า พูดเสร็จ ฝาแฝดสองคนก็เข้ามาฉุดกระชากลากถูให้เดินตามไป ฮานะได้แต่เดินตามไปอย่างขัดไม่ได้

พวกเธอสามคนเดินออกมาถึงร้านอาหารหน้ามหาลัย ที่ตอนนี้ไม่มีที่ว่างเหลือเลย เพราะเป็นเวลาใกล้เที่ยง ในร้านจึงเต็มไปด้วยเหล่านักศึกษา อลินกับอลันถือวิสาสะ เข้าไปขอร่วมโค๊ะกับอีกสองสาวที่กำลังจะสั่งอาหาร

นี่เธอสองคนอะ พวกเราขอนั่งด้วยได้มั้ย ตอนนี้ไม่มีที่ว่างเลย

สองสาวที่นั่งอยู่ก่อนนั้นก็เงยหน้าจากเมนูอาหารมามองคนที่ยืนตรงหน้าพวกเธอ

"อืม" ได้สิ สองสาวบอกกลับมาแล้วต่างขยับให้พวกเราสามคนนั่งร่วมโต๊ะด้วย

"ขอบคุณพวกเธอสองคนนะ"ก่อนนั่งฉันไม่ลืมขอบคุณสองสาวไป

"ไม่เป็นไรเลย"

อลิน:ฉันชื่ออลินนะ

อลัน:ฉันชื่ออลันจ้า

ส่วนนี้!! อะจริงสิเธอยังไม่ได้บอกชื่อกับฉันและอลินเลยนะว่าเธอชื่ออะไร อลันเอ่ยคิดได้มาทันทีเพราะตั้งแต่เจอกันฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าชื่ออะไร?

นี่พวกเธอสามคนอย่าบอกนะว่าเพิ่งรู้จักกันอะ หนึ่งในสองสาวถามขึ้นมา

(พวกเราสามคนต่างพยักหน้าเป็นคำตอบ)

บังเอิญจัง เราสองคนก็มารุ้จักกันที่นี้แระ งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันดีมั้ยถือว่าโชคชะตานำพามาเจอกัน

ฉันชื่อเอแลนนะ เป็นคนกรุงเทพนี่ละจ้ะ บ้านอยู่ไม่ไกลกับมหาลัยเท่าไร มีพี่ชายชื่อเพชร ที่บ้านทำธุระกิจหลายอย่าง ที่หลักๆคือร้านเพชรอะนะ ฉันเลยต้องมาเรียนบริหารเพื่อจะไปสานต่อธุระกิจครอบครัวอะ เอแลนแนะนำตัว

ฉันชื่อแพรไหมนะ เป็นคนเชียงใหม่ บ้านฉันไม่ได้รวยหรอกแค่พอมี พอกิน ที่บ้านมีสวนลำใยกับพวกผักต่างๆจ้ะ ฉันมีพี่น้องสามคน ฉันคนพี่ มีน้องสาวอยู่ประถมปีที่6 และน้องชาย อยู่ประถมปี4จ้ะ

ฉันมาอยู่คอนโดอะ ข้างๆมหาลัยนี่แระ

ส่วนฉันชื่ออลิน เป็นแฝดพี่ดูง่ายๆเลยฉันใส่ตุ้มหูข้างขวานะ บ้านพวกเราอยู่ลำปาง ที่บ้านทำกิจการโรงแรมอะก็ไม่ได้รวยมากอะไรหรอก พวกเรามีกันอยู่สองคนพี่น้องนี่แระ ส่วนแฝดน้องฉันชื่ออลัน จะใส่ตุ้มหูด้านซ้ายนะ จำง่ายๆแค่นี้แระ^^

ส่วนฉัน ชื่อฮานะ ทุกคนพยักหน้ารอฟังต่อ เพราะฉะนพูดน้อยสุกและหน้าจะออกนิ่งๆ

ฉันทำธุระกิจส่วนตัว เดี่ยวต่อไปพวกเธอก็รู้เองแระ ส่วนพี่น้องไม่มี พ่อแม่ก็ไม่มี มีแต่พ่อบุญธรรมกับแม่บุญธรรม และพี่ชายบุญธรรม พวกเค้าอยู่ที่ญี่ปุ่น

เอาละๆเรามาสั่งอาหารกันดีกว่า มานั่งก็นานแล้ว แนะนำตัวกันเสร็จก็ควรจะฉลองกัน เดี่ยวมื้อนี้เอแลนเลี้ยงเอง

ทุกคนนั่งรออาหารที่สั่งไปไม่นานพนักงานก็เดินเข้ามาเสริฟ

พวกเรานั่งทานกันไปและคุยกันไปด้วย ส่วนฉันนะหรอได้แต่นั่งฟังเพราะเป็นคนไม่ค่อยพูดหากยังไม่สนิทพอ

??เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน ฉันหยิบมาดูบนจอปรกฎชื่อของเฮียยูกิ จึงกดรับสาย

"ค่ะ" ฉันกรอกเสียงให้ปลายสายรับรู้แค่สั้นๆ

(อยู่ไหน ไม่เห็นรายงานเลยว่าจะกลับหรือยังไง)เสียงจากยูกิบ่งบอกถึงความไม่พอใจฮานะที่ดื้อกับตน

เออ..คือหนูอยู่กับเพื่อนค่ะ นั่งทานข้าวกันอยู่ เลยลืมส่งบอก

(เพื่อน?)ยูกิทวนอีกครั้งคิดแปลกใจว่าคนน้องเพิ่งมาจากญี่ปุ่นจะมีเพื่อนได้ไง

ค่ะ เพิ่งรู้จักกันเลยคุยกันและชวนกันมาหารไรทานค่ะ เดี่ยวยังไงถ้าหนูจะกลับ จะส่งไปบอกนะค่ะ

(ระวังตัวด้วย เพื่อนก็ดูดีๆนะ แล้วจะมาหาเฮียที่บริษัทหรือจะกลับบ้าน)

กลับคอนโดค่ะ ไม่อยากไปหาที่บริษัท งั้นแค่นี้นะค่ะ ฮานะพูดจบก็กดตัดสายโดยไม่ให้ยูกิได้พูดต่อ

ใครหรอ??หรือผู้ปกครองโทรตามให้กลับ เอแลนเอ่ยถามขึ้น

แต่ละคนต่างจ้องมองมายังฮานะเป็นตาเดียว ต้องการคำตอบ

เออคือ..ถ้าฉันบอกพวกเธอไปรับปากได้มั้ยว่าขอเป็นความลับอะ

ได้สิ พวกเรารับปาก ถึงเธอไม่บอกพวกเราจะเอาเรื่องเพื่อนไปพูดเพื่ออะไรละ จริงมั้ยพวกเรา อลินเอ่ย

ใช่ๆพวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ แพรไหม่สำทับอีกครั้ง

เคร งั้นฉันบอกพวกเธอละกัน คนที่โทรมาคือสามีฉันเอง

0-0ทุกคนพอได้ยินต่างอึ้ง ตาโตกันเป็นแถว ไม่คิดว่าเพื่อนตนจะแต่งงานเร็วขนาดนี้

คือเรามีเหตุผลอะ ที่ต้องแต่งงาน เดี่ยวเราคบกันไปเรื่อยๆพวกเธอก็เข้าใจเองแระ

ว๊าย ตายแล้ว อีชะนี้มีผัวสะงั้น แต่ว่า!!หล่อปะ

ฮานะได้แต่อ้าปากค้างนึกว่าเพื่อนจะเอนตี้ตน แต่ที่ไหนได้กลับตรงกันข้าม

เออนั้นสิ หล่อปะ แล้วชื่ออะไร ทำงานหรือยังเรียน

จากนั้นคำถามก็มาเป็นชุดๆเลยจากเหล่านเพื่อน

เอาเป็นว่าค่อยแนะนำให้รู้จักนะ ฮานะออกตัวก่อนจะโดนรุมคำถามจากเพื่อนต่อ

อะ พอเรื่องอีชะนีฮานะก่อน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ที่มหาลัยเนี่ยมีหนุ่มฮอตๆๆๆมากๆๆๆ เลยละ รู้มั้ย อลินบอกอย่างมีความสุขเมื่อพูดถึงหนุ่มฮอต

ก็พอรู้มาบ้างนะว่าเหล่าหนุ่มฮอตของที่นี้อะสุดๆกันทั้งนั้น เอแลนเอ่ยบอก

ฉันเนี่ยนะรอไม่ไหวเลยละ ที่สำคัญนะยะ ปีนี้พี่ว๊ากคณะเราก็คือพวกเขาละ แต่แอบเสียดายที่อีก3หนุ่มเรียนต่างคณะ

ส่วนเธอนะฮานะ ดีเลยหมดคู่แข่งไป1ฮ่าฮ่าๆๆๆ อลันเอ่ย

ตามสบายเลยจ้าฉันเองก็ไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้วอะ

ก็แน่สิมีเป็นตัวเป็นตนแล้วนี่ แต่อย่าลืมนะ พามาแนะนำให้พวกเรารู้จักด้วยไม่งั้นมีโกรธยะ อีงาม อลินบอกฮานะแบบไม่ได้ใส่ใจ

"จ้า"

นี่ๆจ่ายเงินกันดีกว่า แพรไหมเอ่ยบอก

เครๆ เอแลนเรียกพนักงานเช็คบิล ไม่นานพนักงานก็เดินนำบิลอาหารมาให้

สแกนนะค่ะ เอแลนบอกแกพนักงาน

ตอนนี้ที่ร้านมีปัญหาเรื่องQRสแกนค่ะ รับบัตรหรือเงินสดเท่านั้นค่ะ พนักงานแจ้งเอแลน

เอางี้งั้นเดี่ยวฉันจ่ายเองรอบนี้ ฮานะเอ่ยบอกพร้อมหยับแบล็คการ์ดออกจากกระเป๋าแบรนแนมส่งให้พนักงานก่อนเอแลนจะหยิบขึ้นมา

0-0 ทุกคนเห็นบัตรแล้วตาโตเป็นไข่หาร บัตรนี้ใช่ว่าใครจะมีได้ แถมขอบบัตรจะเป็นสีทองอีกด้วย เอแลนรู้ดี ขนาดตนยังไม่มีเลย

ฮานะเธอรวยขนาดนี้เลยหรอ เอแลถาม

ฮานะขมวดคิ้วสงสัย บัตรของผัวฉันเอง ทำไมหรอ

เธอรู้ใหมบัตรนั้นอะน้อยคนจะมีนะถ้าไม่รวยจริงอะ เอแลนยังเอ่ยต่อ

อืม...ฮานะตอบรับสั้นๆ

นี่อย่าบอกนะว่าผัวแกนางชะนี้ เป็นมหาเศรษฐีอะ อลันถาม

ก็ประมาณนั้นมั่ง ฮานะตอบกลับแบบไม่ใส่ใจ

เอาละๆ แพรว่าเรากลับกันมั้ย แพรไหมกั้นกลาง

ไปๆ ฉันเองก็มีคนรถมารอรับแระ เอแลนเอ่ยบอก แล้วพวกเธอละ อลิน อลิน ฮานะ เอปลนถามอย่างห่วงใยเพื่อน

ฉันกับอลันเราพารถมาอยู่ที่โรงจอดรถในมออะ เดี่ยวเดินไปเอา อลินบอกเอแลน

ฉันก็พารถมาอยู่ที่โรงจอดรถในมอเหมือนกัน ฮานะเอ่ยบอก

เครงั้นแยกย้ายกันดีกว่าเจอกันวันจันทร์นะทุกคน บ๊ายบาย แพรไหนและเอแลนแยกย้ายกันไป ส่วนฮานะกับคู่แฝดเดินมายังรถที่จอดอยู่ในมอด้วยกัน

เมื่อมาถึงรถ ฮานะไม่ลืมส่งรายงานคนพี่ว่าตนกำลังกลับคอนโด หลังจากส่งข้อความบอกเสร็จฮานะก็ขับรถออกจากมหาลัยตรงไปยังคอนโดของตนทันที

ขับรถมาสักพักก็ถึงคอนโด ฮานะขับรถขึ้นไปจอดที่จอดรถเฉพาะตน แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์ตรงไปยังห้องตนทันที เมื่อเข้ามาในห้อง ฮานะก็กดส่งไลน์ไปบอกคนพี่อีกรอบ และ เข้าห้องน้ำชำระร่างกายให้สะอาดสดชื่น เธอคิดว่าจะนอนพักผ่อนสักแปปก่อนจะลุกขึ้นมาแต่งตัวจะเข้าไปตรวจดูงานที่ผับ ครู่เดียวฮานะก็หลับไปด้วยความง่วง